Η 4η Οκτωβρίου του ’99 μέσα από τα μάτια δύο ανθρώπων που τυχαία δεν βρέθηκαν στο λεωφορείο

Ο ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι χαρακτηρίζει το ποδόσφαιρο ως «το βασίλειο της ανθρώπινης συντροφικότητας που ασκείται σε ελεύθερο χώρο». Στην Ελλάδα μπαίνουν πολλοί αστερίσκοι σε αυτή την πρόταση. Η όποια σύμπνοια υπάρχει ανάμεσα σε οπαδούς διαφορετικών χρωμάτων, αρχίζει και τελειώνει όταν αγγίζουν σκοτεινά θέματα, όπως είναι η τραγωδία στη Θύρα 7 το ’81 ή το τροχαίο στα Τέμπη μια μέρα σαν και αυτή, 23 χρόνια πριν.

Η 4η Οκτωβρίου του ’99 μέσα από τα μάτια δύο ανθρώπων που τυχαία δεν βρέθηκαν στο λεωφορείο
ΠΡΟΒΟΛΗ

Εκείνη την στιγμή που το μάτι πέφτει πάνω στην ημερομηνία, στην οποία αναγράφεται η 4η μέρα του Οκτώβρη, ακολουθεί μια σιγή, που κάνει θόρυβο πολύ και δεν κάνει παρεμβολές από τις διαφορετικές οπαδικές προτιμήσεις.

Η ζωή είναι μια σειρά από τόσο μικρές στιγμές, που αν αλλάξεις την αλληλουχία τους, μπορεί να αλλάξει και η ίδια σου η ζωή. Στις 4 Οκτώβρη του 1999, ο Γ.Κ. βρισκόταν, τυχαία, σε ένα άλλο λεωφορείο, το οποίο έφτασε στη Θεσσαλονίκη, σε αντίθεση με ένα άλλο, στο οποίο έξι παιδιά είδαν το χρόνο να σταματά με εκείνα να περνούν στην αιωνιότητα. 

«Ξεκινήσαμε εκείνη τη μέρα από Πανόραμα. Φοβερή προσμονή. Πάμε στην θύρα 4 στην Παλαιών Πατρών και ξεκινάμε. 19 χρόνων παιδί εγώ. Κατέβασμα, ψαχτήρι κ.λπ. Είχαμε ραντεβού στον σύνδεσμο στην Ομόνοια, ήμασταν τρεις χιλιάδες. Μπαίνουμε στο γήπεδο, ωραία κερκίδα. Χαμός στο γκολ του Νάγκμπε. Γίνεται ένα σεισμός στο ΟΑΚΑ και εμείς να λέμε συνθήματα. Γυρνάμε πίσω σαν να έχουμε πάρει διπλό (σ.σ. το ματς έληξε 1-1). Το λεωφορείο μας είναι πιο μπροστά από εκείνο του Κορδελιού. Ενώ ήμασταν αρκετά μπροστά αρχίζουν να βαράνε κινητά. Δεν υπήρχε ίντερνετ. Μαθαίνουμε ότι έχει τουμπάρει λεωφορείο, δεν ξέραμε τι ακριβώς έχει γίνει, με την είδηση να φτάνει στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν από τους τυχερούς, ή άτυχους αν θέλεις, που για ευνόητους λόγους δεν έλεγα στους γονείς μου ότι φεύγω εκδρομή για να μην ανησυχούν. Υπήρχαν όμως και πολλές μανάδες που γνώριζαν. Ενός φίλου μου η μάνα τον περίμενε, τον έψαχνε, χωρίς μπαταρία, τον περίμενε στην θύρα 4 και μόλις τον είδε έβαλε τα κλάματα και τον αγκάλιασε. Τρομακτικά συγκινησιακά φορτισμένοι όλοι μας. Αν εξαιρέσεις το σκηνικό στη θύρα 7, δεν είχε ξανασυμβεί τέτοιο πράγμα. Βγαίνουν τα ονόματα των νεκρών, όλη η πόλη μουδιασμένη. Ανεξαρτήτως ομάδας. Πηγαίναμε για αρκετά χρόνια στα Τέμπη. Πηγαίναμε κάθε χρόνο τον επόμενο καιρό και αφήναμε στεφάνια. Πιάνω τον εαυτό μου πλέον να το ξεχνάω και να το θυμάμαι όταν φτάνει η μέρα. 4 του μηνός νταν. Πόσο σκατάνθρωποι γινόμαστε όταν μεγαλώνουμε και τα προβλήματά μας είναι δυσανάλογα σε σχέση με το πώς θα μπορούσες να κρατήσεις την ανάμνηση ενός συνοπαδού σου που ήσασταν μαζί πλάτη με πλάτη. Αυτή είναι η ιστορία μου». 

Ο Μιχάλης Βλαχόπουλος θα βρισκόταν σίγουρα εκείνη τη μέρα στην εκδρομή, αλλά είχε μόλις μετακομίσει στην Αγγλία για σπουδές. Τα χιλιάδες χιλιόμετρα απόστασης, όμως, έπαψαν να υφίστανται στο άκουσμα της τραγικής είδησης.

«Μια Παοκτσήδικη εκδρομή στην Αθήνα ξεκινάει το βράδυ της προηγούμενης μέρας. Τα χαράματα μάζεμα στο σημείο συνάντησης (συνήθως τον σύνδεσμο) και μετά ώρες ατελείωτες ταξιδιού και αναμονής να εναλλάσσονται. Ώρες για να μπεις στο γήπεδο, ο αγώνας και μετά ώρες ατελείωτες επιστροφής για να φτάσεις χαράματα ξανά πίσω, 24 ώρες μετά. Γιατί λοιπόν τόσοι άνθρωποι αφήνουν δουλειές, μαθήματα, ξεκούραση στην άκρη για να μπουν σ’ αυτή την επίπονη διαδικασία; Είναι η αγάπη για την ομάδα; Είναι η σύνδεση με τους υπόλοιπους στην κερκίδα που μπορεί να μην έχουν τίποτα κοινό με σένα εκτός από την ομάδα; Είναι εκείνη η μαγική στιγμή στο γήπεδο που ενώ είμαστε λιγότεροι ξαφνικά ακουγόμαστε πιο δυνατά; Είναι ίσως λίγο από όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά που μας κάνουν να ταξιδεύουμε (ένα από τα πιο ωραία και από τα λίγα χωρίς βωμολοχίες συνθήματα του ΠΑΟΚ λέει: πρωτάθλημα δεν παίρνουμε, στο champions league δεν βγαίνουμε, τον ΠΑΟΚ μας λατρεύουμε, γι’ αυτό και ταξιδεύουμε). Εκείνη η Κυριακή φάνταζε ιδανική για εκδρομή. Μεγάλο ματς, μεγάλο γήπεδο άρα πολύς κόσμος, αρχές σεζόν άρα η ομάδα ζωντανή στους στόχους της. Θα ήμουν μάλλον και εγώ εκεί αλλά έχοντας μόλις δυο βδομάδες πριν ξεκινήσει τις σπουδές μου στην Αγγλία αρκέστηκα σε ακουστικά και πρώιμο διαδικτυακό ραδιόφωνο της ΕΡΑ σπορ κάνοντας ότι ερευνώ το database του πανεπιστημίου στην βιβλιοθήκη. Ένα καλό αποτέλεσμα, ο κόσμος μας να ακούγεται καθαρά στο γήπεδο, μια όμορφη Κυριακή. Και μετά παγωμάρα, θλίψη, απώλεια. Ένα μούδιασμα που ακόμα και 23 χρόνια μετά πάντα σε πιάνει σε όλες τις εκδρομές από την πιο κοντινή μέσα στη Μακεδονία μέχρι τις πιο μακρινές στις άκρες της Ευρώπης. Όλοι όσοι έχουμε ταξιδέψει με τον ΠΑΟΚ καταλαβαίνουμε γιατί πήγαν στην εκδρομή, κανένας μας όμως δεν μπορεί να δεχτεί πόσο άδοξα χάθηκαν. Ο λαός του ΠΑΟΚ και η ομάδα κράτησαν και κρατούν ακόμα ζωντανή τη μνήμη τους αλλά όλοι σίγουρα θα προτιμούσαμε να τους έχουμε μαζί μας σε λεωφορεία, τραίνα, αεροπλάνα και καράβια».

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ