Του Πέτρου Κατσάκου*

Ας προσπαθήσουμε -όσο σκληρό και αν είναι- να φανταστούμε πως μια γυναίκα που είναι 8 μηνών έγκυος δολοφονείται. Καθώς η γυναίκα ξεψυχά ή αμέσως αφού πεθάνει, κάποιος την κρεμά ανάποδα, ανοίγει την κοιλιά της με ένα μαχαίρι και παίρνει το ζωντανό ακόμη έμβρυο. Στη συνέχεια βάζει το ζωντανό ακόμη έμβρυο σε μια λεκάνη, καρφώνει μια βελόνα στην καρδιά του, και αρχίζει να απομυζά το αίμα του για επιστημονικούς υποτίθεται λόγους.

Χρειάζεται να συζητήσουμε αν αυτό προκαλεί πόνο στο έμβρυο που θα βρει έναν μαρτυρικό θάνατο αμέσως μετά τον θάνατο της μητέρας του; Χρειάζεται να συζητήσουμε για το πόσο πολλαπλά ανήθικη είναι η δολοφονία μιας εγκύου; Και όμως χρειάζεται. Χρειάζεται όταν η έγκυος δεν είναι γυναίκα αλλά αγελάδα. Και όμως χρειάζεται να συζητήσουμε αν είναι ηθικό να χρηματοδοτούμε ως καταναλωτές τέτοιες πρακτικές που μόνο σπάνιες δεν είναι αν αναλογιστεί κανείς πως σε παγκόσμιο επίπεδο το 30% των αγελάδων που οδηγούνται στα σφαγεία βρίσκονται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη.

Δεν έχουν δικαίωμα ούτε στην μητρότητα

Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει με τις έγκυες αγελάδες στα σφαγεία, όπως η διαδικασία περιγράφεται από τον Σύνδεσμο Ανθρωπιστικών Ερευνών Αυστραλίας, όπου και ζει ο μεγαλύτερος πληθυσμός γαλακτοπαραγωγικών αγελάδων στον κόσμο: «Μετά τη σφαγή και την αφαίμαξη της εγκύου αγελάδας στο σφαγείο, αφαιρείται η μήτρα της που περιέχει το έμβρυο μοσχαράκι κατά τη διαδικασία απεντέρωσης (αφαίρεση των εσωτερικών οργάνων της μητέρας) και το έμβρυο μεταφέρεται στην αίθουσα συλλογής αίματος. Μια βελόνα εισέρχεται μεταξύ των πλευρών του μοσχαριού μέσα στην καρδιά του και το αίμα αποστραγγίζεται και συλλέγεται σε μια αποστειρωμένη σακούλα. Αυτή η διαδικασία έχει σκοπό την ελαχιστοποίηση του κινδύνου μόλυνσης του ορού από μικροοργανισμούς του εμβρύου ή του περιβάλλοντος».

Και όλη αυτή η διαδικασία χαρακτηρίζεται απολύτως φυσιολογική και αποδεκτή από έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει ούτε καν αυτό το δικαίωμα στην μητρότητα των ζώων που είναι καταδικασμένα στην συστηματική και τεχνητή γονιμοποίηση μόνο και μόνο για να μπορεί το σώμα τους να εκκρίνει γάλα για τα νεογέννητά τους, που φυσικά και αποχωρίζονται βίαια από τις μητέρες τους ώστε το γάλα να χρησιμοποιηθεί στην σύγχρονη γαλακτοβιομηχανία. Όταν οι αγελάδες αχρηστευθούν ως μηχανές παραγωγής γάλακτος αυτομάτως θεωρούνται άχρηστες στην αλυσίδα παραγωγής και οδηγούνται στα σφαγεία παρότι πολλές εξ αυτών έχουν ήδη γονιμοποιηθεί τεχνητά από κάποιο ανθρώπινο χέρι και είναι ήδη έγκυες. Σε πολλές περιπτώσεις προχωρημένης εγκυμοσύνης και λόγω του στρες πριν την σφαγή έχουν καταγραφεί περιπτώσεις αγελάδων που γεννούν στους διαδρόμους των σφαγείων.

Βγάζουν γάλα για τα μωρά τους και όχι για τα δικά μας

Παρότι για πολλούς ανθρώπους όλα αυτά φαντάζουν ακραία, φρικτά και αποτρόπαια, η πλειοψηφία ακόμα και όταν γνωρίζει αρνείται να κάνει την σύνδεση μεταξύ των προϊόντων που προέρχονται από την γαλακτοβιομηχανία και την βιομηχανία κρέατος και των συνθηκών κάτω από τις οποίες τα προϊόντα αυτά παράγονται. Είναι γεγονός πως η πλειοψηφία των ανθρώπων μαθαίνει από μικρή κιόλας ηλικία ότι οι αγελάδες κάνουν γάλα απλά και μόνο επειδή είναι αγελάδες και αυτός είναι ο προορισμός της ζωής τους παραγνωρίζοντας πως οι αγελάδες παράγουν γάλα για τον ίδιο λόγο που το κάνει οποιοδήποτε άλλο ζώο, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου, δηλαδή για να ταΐσουν τα μικρά τους. Οι αγελάδες στην σύγχρονη μορφή της κτηνοτροφίας μένουν έγκυες και γεννούν κάθε χρόνο μόνο και μόνο για να συνεχίζουν να παράγουν γάλα.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γεννιούνται κάθε χρόνο εκατομμύρια μοσχαράκια που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παρενέργεια της γαλακτοπαραγωγής που δεν πρέπει όμως να πάει οικονομικά χαμένη. Τι συμβαίνει λοιπόν σε όλα αυτά τα μοσχαράκια; Τα θηλυκά θα αντικαταστήσουν τις μητέρες τους στην γραμμή παραγωγής γάλακτος και τα «άχρηστα» αρσενικά θα καταλήξουν στο σφαγείο. Περίπου 42% από αυτά καταλήγουν σε σφαγεία ως μοσχαρίσιο κρέας σε ηλικία δεκαοχτώ μηνών. Ορισμένα σφάζονται σε ηλικία λίγων ημερών και πωλούνται ως μοσχαράκι γάλακτος. Όσο για τα έμβρυα που βγαίνουν με την βία από την κοιλιά της νεκρής μητέρας τους, εκτός από το αίμα που τους αφαιρείται συνήθως γδέρνονται καθώς το απαλό τους δέρμα δίνει στους ανθρώπους υψηλής ποιότητας γάντια. Αυτή είναι μια ιστορία που οι πρωταγωνιστές της δεν έχουν φωνή να την πουν και αν την φωνάζουν κανείς δεν τους ακούει.

Info: Η φυσιολογική διάρκεια ζωής μιας αγελάδας είναι περίπου είκοσι χρόνια, αλλά οι περισσότερες αγελάδες στην εντατική κτηνοτροφία σπάνια φτάνουν τα 7 με 8. Οι σκληρές απαιτήσεις που έχουμε από αυτές, ξεζουμίζοντας γάλα από τα σώματά τους σε ποσότητες που ποτέ η φύση δεν είχε προβλέψει, συνήθως τις εξουθενώνουν μέχρι τον τέταρτο χρόνο της ζωής τους. Φυσιολογικά, το σώμα τους θα παρήγαγε λιγότερο από 1.000 λίτρα γάλα σε ένα χρόνο. Αλλά με τις επιλεκτικές διασταυρώσεις και τις σύγχρονες πρακτικές, τις αναγκάζουμε να μας δίνουν μεταξύ 6.000 και 10.000 λίτρων. Για να επιτευχθεί αυτό αρμέγονται σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, ακόμη και όταν είναι έγκυες, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή ο οργανισμός τους να στερεύει από ασβέστιο ή μαγνήσιο και να φτάσουν σε σημείο που καταρρέουν από εξάντληση. Οι αγελάδες συχνά υποφέρουν από οδυνηρή μαστίτιδα - κυρίως λόγω της ποσότητας γάλακτος που πρέπει να παράγουν. Η πίεση του συσσωρευμένου γάλακτος προκαλεί μεγάλο πόνο και συχνά κλωτσούν τους ίδιους τους μαστούς τους μη αντέχοντας το μαρτύριο. Αργά ή γρήγορα το σώμα της δεν θα αντέχει πλέον και τότε γίνεται άχρηστη για την γαλακτοβιομηχανία και οδηγείται στο σφαγείο ακόμα και αν είναι έγκυος.

*Πηγή: Η Αυγή