Οι μαθητές που έντυσαν το Σύνταγμα με χρώματα και έκφραση, ζουν μέσα σε αυτά. Τα σχολεία τους, που μπαίνουν 12 χρόνων με εξετάσεις διεκδικώντας μία από τις ελάχιστες θέσεις στις κατευθύνσεις τους -το καλλιτεχνικό σχολείο του Γέρακα απορροφά από όλη την Ανατολική Αττική μόνο 18 παιδιά σε κάθε κατεύθυνση κάθε χρόνο (χορό, κινηματογράφο/θέατρο και εικαστικά)- είναι γεμάτα τέχνη. Τέχνη από εκείνη που ζεις μαζί της, που την αναπνέεις που σε καθορίζει ως άνθρωπο.

«Τα Καλλιτεχνικά Σχολεία είναι δημόσια σχολεία δευτεροβάθμιας γενικής εκπαίδευσης, με διευρυμένο πρόγραμμα και με έμφαση στις Τέχνες. Αφού οι μαθητές έχουμε μπει στη διαδικασία των εξετάσεων για να εισαχθούμε στο σχολείο μας περιμένουμε το αυτονόητο, ότι θα έχουμε καθηγητές καλλιτεχνικών μαθημάτων. Δυστυχώς περιμένουμε, αγωνιζόμαστε και έπειτα απογοητευόμαστε αφού κάθε χρόνο διορίζονται από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων ύστερα από πολλούς μήνες αναμονής. Κατάλληλες κτιριακές υποδομές δεν υπάρχουν, έτσι οι μαθητές κάνουν μαθήματα τέχνης σε προαύλια και διαδρόμους. Τέλος όταν αποφοιτήσουμε δεν έχουμε καμία αναγνώριση στα καλλιτεχνικά μαθήματα».

Τα παιδιά φωνάζουν με τον τρόπο που εκείνα ξέρουν. Και το δίκαιο του αγώνα τους γίνεται εικόνα. Τόσο ισχυρή που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της.