ΕΔΩ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Μία καθηγήτρια και δύο σπουδαστές του ΚΘΒΕ απαντούν στο «Δεν καταλάβατε» της υπ. Πολιτισμού

Με την κυβέρνηση να περνάει στην επόμενη φάση απαξίωσης του μεγαλειώδους κινήματος της Τέχνης, υιοθετώντας τη γραμμή «δεν κατάλαβαν το ΠΔ», οι φοιτητές του ΚΘΒΕ Ηλέκτρα Καζάκου και Τίτος Μακρυγιάννης και η καθηγήτριά τους Ηλέκτρα Καρτάνου, μιλώντας μέσα από την κατάληψη, μας εξηγούν τι δεν… κατάλαβαν και γιατί δεν θα κάνουν ούτε βήμα πίσω.

ΕΔΩ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: Μία καθηγήτρια και δύο σπουδαστές του ΚΘΒΕ απαντούν στο «Δεν καταλάβατε» της υπ. Πολιτισμού
ΠΡΟΒΟΛΗ

Γιατί κάνετε κατάληψη;

Τίτος Μακρυγιάννης: Η κατάληψη του ΚΘΒΕ είναι ένα ακόμα μέτρο πίεσης. Είναι συνολική απόφαση των σπουδαστριών και σπουδαστών των δραματικών σχολών Θεσσαλονίκης. Σε αυτό το επόμενο βήμα, και για εμάς όχι το ύστατο αλλά πολύ μεγάλο και συμβολικό μέτρο πίεσης, δεν συντασσόμαστε απέναντι στο κρατικό θέατρο αλλά απέναντι στο διάταγμα και σε όλες αυτές τις εξευτελιστικές συνθήκες στις οποίες μας αναγκάζουν να σπουδάζουμε, να δουλεύουμε και να υπάρχουμε. Περισσότερο ως ένα πάτημα για να ακουστούμε, να ακουστούν τα δίκαια αιτήματά μας. Τα φωνάζουμε από την πρώτη μέρα. Με την κατάληψη της σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, με τις πορείες μας, με τις παρεμβάσεις μας. Με τις ενημερώσεις μέσα στα θέατρα και τις σκηνές, με όποιον τρόπο. Η κατάληψη είναι ακόμα ένα βήμα συσπείρωσης.

Ηλέκτρα Καζάκου: Όπως είπε και ο Τίτος, η κατάληψη είναι συμβολική. Αυτό σημαίνει ότι εξετάζουμε τις εξελίξεις και τα δεδομένα που τρέχουν και πολλές φορές μας προλαβαίνουν κάθε μέρα. Στην κατάληψη μέσα είμαστε μόνο οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες του συντονιστικού, καλλιτεχνικών και δραματικών σχολών Θεσσαλονίκης.

Μετά από τις παραιτήσεις των καθηγητών, περιμέναμε κάποια απάντηση. Και δεν πήραμε καμία ουσιαστική απάντηση. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω

Πόσοι άνθρωποι είστε και ποιες σχολές εκπροσωπείτε;

Ηλέκτρα Καζάκου: Εκπροσωπούμε τη Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, του Ανδρέα Βουτσινά και του Ιάσμου (παράρτημα Θεσσαλονίκης). Γύρω στους 60 φοιτητές και φοιτήτριες. Το χώρο τον χρησιμοποιούμε ως μέσο συνάντησης, διοργανώνουμε δράσεις. Εδώ κάνουμε τις συνελεύσεις μας. Υπάρχει αυτή η ζύμωση για τον αγώνα που κάνουμε όλοι μαζί. Εδώ κατέληξε και η πορεία της Τετάρτης και ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα έξω από το Βασιλικό Θέατρο. Και επειδή είναι στο κέντρο, στην καρδιά της πόλης, έχουμε καθημερινά τη στήριξη των περισσότερων καθηγητών και των ηθοποιών του κρατικού θεάτρου και γενικότερα καλλιτεχνών της Θεσσαλονίκης, όπως και όλης της πόλης. Περνάει ο κόσμος από εδώ. Και μας λέει ότι είναι μαζί μας. Από εδώ ξεκινάνε και οργανώνονται όλα αυτά που βγαίνουν προς τα έξω.

Τίτος Μακρυγιάννης: Από την Κυριακή είμαστε εδώ και την Τετάρτη, που ήταν η μέρα παραίτησης. Και περιμέναμε. Μετά από τις παραιτήσεις των καθηγητών του εθνικού θεάτρου και του κρατικού θεάτρου της δικής μας σχολής, περιμέναμε κάποια απάντηση. Και δεν πήραμε καμία ουσιαστική απάντηση. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω.

Οι σπουδαστές έχουν σεβαστεί απολύτως το θέατρο. Με την καθαριότητα, με την προσοχή, με το πώς γίνονται οι συναντήσεις εδώ. Αυτό σημαίνει υπερασπίζομαι την τέχνη μου. Μέσω του πολιτισμού

Ηλέκτρα Καρτάνου: Ανήκουμε στον πολιτισμό και τον σεβόμαστε και τον υπηρετούμε με κάθε τρόπο. Θέλω να πω εδώ ότι οι σπουδαστές έχουν σεβαστεί απολύτως το θέατρο. Με την καθαριότητα, με την προσοχή, με το πώς γίνονται οι συναντήσεις εδώ. Αυτό σημαίνει υπερασπίζομαι την τέχνη μου. Μέσω του πολιτισμού. Αν ήσασταν εδώ θα το βλέπατε. Είναι σαν να λειτουργεί το θέατρο, πράγμα που θα θέλαμε πολύ! Είμαστε οι τελευταίοι που θελουμε να μην ασκούμε το επαγγέλμά μας, να μην γίνονται οι παραστάσεις, να μην πραγματοποιούνται τα μαθήματα μας, και όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, είναι επιλογή μας αυτή η δουλειά, την αγαπάμε και για αυτόν το λόγο, για υπερασπιστούμε την ύπαρξη της, αναγκαζόμαστε να προβούμε σε αυτά τα μέτρα.

Μάλλον «δεν έχουμε καταλάβει» ότι τόσα χρόνια αυτός ο κλάδος βρίσκεται στον αέρα, με πτυχία που δεν πιάνονται, με τους καλλιτέχνες να αναμετριούνται στον εργασιακό στίβο ως ανειδίκευτοι εργάτες

Όταν λοιπόν παραιτήθηκαν οι καθηγητές και των δύο σχολών, η απάντηση από το βήμα της Βουλής της κυρίας Μενδώνη και η γραμμή που ακολούθησε η κυβέρνηση μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου ήταν ότι δεν έχετε καταλάβει, ούτε οι καθηγητές ούτε οι φοιτητές. Τι δεν καταλάβατε;

Τίτος Μακρυγιάννης: Μάλλον «δεν έχουμε καταλάβει» ότι θέλουμε, αν μη τι άλλο, αξιοπρεπείς δημόσιες σχολές ανωτάτου επιπέδου για όλες τις παραστατικές τέχνες. Μάλλον «δεν έχουμε καταλάβει» ότι στερούμαστε τα βασικά δικαιώματα όπως η στέγαση, η σίτιση του φοιτητικού κομίστρου, τα δωρεάν συγγράμματα. Επίσης, μάλλον «δεν έχουμε καταλάβει» ότι τόσα χρόνια αυτός ο κλάδος βρίσκεται στον αέρα. Από την απαρχή του. Μέσα από τα φυτώρια που ξεκινάνε οι καλλιτέχνες να εκπαιδεύονται μέχρι και έξω στον εργασιακό χώρο, που έχουν πτυχία που δεν πιάνονται, δεν αναγνωρίζονται. Που αναμετριούνται στον εργασιακό στίβο ως ανειδίκευτοι εργάτες.

Είμαστε παιδιά από λαϊκές, φτωχές οικογένειες. Πληρώνουμε ενοίκια. Του χρόνου οι περισσότεροι από εμάς δεν θα μπορέσουν να είναι στη σχολή και θα χάσουν όχι μόνο το έτος αλλά και συνολικότερα το πτυχίο τους

Ηλέκτρα Καζάκου: Θέλουμε να ρωτήσουμε αυτή την κυβέρνηση, που θεωρεί ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα, που μας έχει απαντήσει και ότι είναι άσκοπος ο αγώνας μας: Πώς γίνεται εν μία νυκτί πάλι να βγαίνει ανακοίνωση από το Deree ότι ιδρύεται κολέγιο παραστατικών τεχνών; Και στις 22 Φεβρουαρίου να ανοίγει τις αιτήσεις του, την ίδια στιγμή που εμείς οι φοιτητές πανελλαδικά, με όλους τους καλλιτέχνες στο πλευρό μας, διεκδικούμε δημόσια ουσιαστική παιδεία. Είναι αδιανόητο. Είναι γελοίο. Αυτό μάλλον «δεν έχουμε καταλάβει».

Θα ήθελα να τονίσω ότι δεν είναι μόνο το ΠΔ. Δεν είναι μόνο ζήτημα για την ποιότητα των σπουδών που δεν έχουμε, αλλά είναι και όλη αυτή η απαξίωση από την κυβέρνηση. Διακινδυνεύουμε να χάσουμε το έτος μας. Είμαστε παιδιά από λαϊκές, φτωχές οικογένειες. Πληρώνουμε ενοίκια. Του χρόνου οι περισσότεροι από εμάς δεν θα μπορέσουν να είναι στη σχολή και θα χάσουν όχι μόνο το έτος αλλά και συνολικότερα το πτυχίο τους. Είναι σαφές ότι ο χρόνος πιέζει. Και θα πρέπει να δοθεί άμεση λύση.Όπως και στο παρελθόν με τον covid, που μας λέγανε ότι θα μας δώσουν επιδόματα για τον καιρό που χάσαμε και πληρώναμε τα νοίκια μας και δεν ήταν ανοιχτές σχολές μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε και να πιστέψουμε καμία τέτοια προαναγγελία.

Δεν έχουμε εργασιακό πλαίσιο αναγνωρισμένο, δεν ανήκουμε πουθενά. Η αμοιβή μας εξαρτάται από τη διάθεση του κάθε ιδιώτη ή του κάθε υπουργού. Και αναρωτιούνται τι «δεν έχουμε καταλάβει»;

Κυρία Καρτάνου, να πω ότι δεν καταλαβαίνω τι «δεν καταλάβατε». Νομίζω ότι τα ξεκαθάρισε όλα με μία ανάρτηση ο πρωθυπουργός μας. Τι «δεν καταλάβατε» εσείς οι καθηγητές;

Γενικά μάλλον είμαστε όλοι εδώ πέρα ανόητοι. Τα παιδιά κάλυψαν τη δική τους πλευρά. Η οποία είναι και δική μας. Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ότι όλα συνδέονται. Εμείς αυτή τη στιγμή δεν ζητάμε απλώς να έχουμε μία βαθμίδα να καταταχθούμε και εμείς κάπου και να αναγνωρίζεται το πτυχίο μας, αλλά αυτό συνδέεται με τον χώρο εργασίας, με την ύπαρξή μας. Ζητάμε ένα πλαίσιο να υπάρχουμε. Μας αντιμετωπίζουν εμπράκτως και με σαφήνεια σαν παρείσακτους. Και στην τροπολογία οι διατυπώσεις τους είναι ασαφείς και εντελώς επισφαλείς. Αυτό που ζητάμε, γιατί πολλοί λένε θέλουμε μόνο να έχουμε δικαίωμα στον ΑΣΕΠ, όχι δεν είναι έτσι… Δεν έχουμε τίποτα, ζούμε σαν παρίες. Όλοι οι καλλιτέχνες αυτής της χώρας δεν έχουμε διαβάθμιση στα πτυχία μας, δεν έχουμε εργασιακό πλαίσιο αναγνωρισμένο, δεν ανήκουμε πουθενά. Η αμοιβή μας εξαρτάται από τη διάθεση του κάθε ιδιώτη ή του κάθε υπουργού. Αυτό μας λένε αυτή τη στιγμή. Και αναρωτιούνται τι «δεν έχουμε καταλάβει»; Δεν είναι το θέμα να μπορούμε να διδάξουμε στα σχολεία. Ζητάμε επιτέλους ένα σπίτι σε αυτή την κοινωνία. Εμείς όλοι, που επιλέξαμε να ασχοληθούμε με την τέχνη.

Γιατί είναι στο περιθώριο ο Πολιτισμός σε μια χώρα όπου θα έπρεπε να τον έχει στο προσκήνιο;

Είναι μεγάλο ζήτημα, είναι πολιτική θέση. Δεν θέλω να φανώ απαισιόδοξη, για αυτά αγωνιζόμαστε. Η καλλιτεχνική εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει αφεθεί στο έλεος του ιδιώτη. Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο άναρχα και τόσο ανοργάνωτα όλα από τη γέννησή τους, είναι σαν οι κυβερνήσεις όλων αυτών των ετών και η τωρινή να μας λένε ότι είμαστε ανόητοι που διεκδικούμε τα αυτονόητα.

Διεκδικούμε χώρο, σπίτι να υπάρχουμε σε αυτή την κοινωνία. Ούτε βήμα πίσω λοιπόν σε αυτό

Θέλω να ρωτήσω και τους τρεις σας και με αυτό να κλείσουμε. Όταν λέτε «ούτε βήμα πίσω» τι εννοείτε;

Ηλέκτρα Καζάκου: Όταν λέμε «ούτε βήμα πίσω», εννοούμε ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε, ούτε εμείς οι σπουδαστές ούτε οι καθηγητές μας, να γυρίσουμε μια μέρα στη σχολή μας χωρίς να έχει ικανοποιηθεί κανένα από τα αιτήματά μας και να κάνουμε το μάθημά μας σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Θα παραμείνουμε σε αυτόν τον πρωτοφανή αγώνα. Σε αυτή τη χώρα έχουν γίνει πρωτοφανή πράγματα, έχουν κλείσει θέατρα, δραματικές σχολές, δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Από αυτόν τον κλάδο, τόσο μαζικά και τόσο έντονα. Δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω, θα φτάσουμε όπου χρειαστεί μέχρι να δικαιωθούν τα δίκαια αιτήματά μας. Θα έπρεπε σε αυτή τη χώρα να είναι το πρώτο πράγμα ο πολιτισμός. Όχι να υποβαθμίζεται διαρκώς. Και επειδή ζούμε σε μία πάρα πολύ οπισθοδρομική κοινωνία με οπισθοδρομικές κυβερνήσεις, η τέχνη και ο πολιτισμός είναι τα μόνα μέσα που πηγαίνουν τη συνείδηση του κόσμου μπροστά και φιμώνονται διαρκώς επειδή δεν τους συμφέρει.

Ηλέκτρα Καρτάνου: Μάλλον όποτε τους συμφέρει την επιδεικνύουν και όποτε δεν τους συμφέρει μας αντιμετωπίζουν σαν παρείσακτους.

Τίτος Μακρυγιάννης: Ούτε βήμα πίσω. Όσο μας φοβούνται και όσο τους ενοχλούμε, τόσο περισσότερο θα φωνάζουμε για να μας ακούσουν όλοι. Για πρώτη φορά όλος, σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος, διεκδικεί τα αυτονόητα. Οπότε ούτε ένα βήμα πίσω για τα αυτονόητά μας.

Ηλέκτρα Καρτάνου: Δεν μας αρκεί αυτή τη στιγμή -που ούτε αυτό μας το έχουν πει με σαφήνεια- ότι θα μας εξαιρέσουν από το ΠΔ. Διεκδικούμε χώρο, σπίτι να υπάρχουμε σε αυτή την κοινωνία. Ούτε βήμα πίσω λοιπόν σε αυτό. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα οι δύο μεγαλύτερες κρατικές σκηνές της δεν λειτουργούν, και αυτό που έχουμε πάρει ως απάντηση είναι μία ανακοίνωση ότι είμαστε ανόητοι. Και να θέλουμε να κάνουμε πίσω, δεν βοηθάνε, είναι αδιέξοδο.

Η Ηλέκτρα Καρτάνου για τη «δήλωση μετάνοιας» ώστε να πληρωθούν οι καθηγητές για τον μήνα Ιανουάριο:

«Όλοι οι καθηγητές της Σχολής του ΚΘΒΕ ήμασταν από την αρχή μαζί με τους σπουδαστές. Διεκδικούμε από την αρχή τα ίδια πράγματα. Ο καθένας από το πόστο του. Έχουμε ως όπλο τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις και ως καθηγητές χρησιμοποιήσαμε το ύστατο, το πιο μεγάλο, για να δηλώσουμε την αντίθεσή μας και να ασκήσουμε μία πίεση: Παραιτηθήκαμε. Κάναμε λοιπόν αυτή την κίνηση, δηλώνοντας καταφανώς την αντίθεσή μας και τα αιτήματά μας ως προς το διάταγμα. Η κίνηση της παραίτησης δηλώνει ότι αρνούμαστε να αποτελούμε μέρος του καθηγητικού σώματος μια κρατικής σχολής η οποία μοιράζει απολυτήρια λυκείου και κατά συνέπεια βγάζει στον εργασιακό χώρο ανειδίκευτους εργάτες και όχι επαγγελματίες καλλιτέχνες. Εκτός από αυτή τη ηχηρή και δυνατή κραυγή μας δεν θεωρώ ότι θα πρέπει να γίνει κάποια άλλη συζήτηση, αρνούμαι να συντελέσω σε οτιδήποτε επισκιάζει την αξία και τη σημασία της κίνησής μας αυτής. Εγώ προσωπικά εάν είχα υποστεί απειλή θα ήμουν η πρώτη που θα το είχα καταγγείλει δημοσίως και δε θα περίμενα οποιονδήποτε άλλον να με προστατεύσει ή να σπεύσει να με υπερασπιστεί πριν ενεργήσω η ίδια.

Είμαστε όλοι μαζί!

Δε μας διασπά τίποτα!»

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ