Του Πέτρου Κατσάκου*

Το Νοέμβριο του 2019, ένα ναυάγιο στην Μαύρη Θάλασσα τράβηξε την προσοχή του κόσμου σε μια από τις πιο σκληρές πρακτικές της βιομηχανίας κρέατος. Την μεταφορά ζωντανών ζώων φάρμας σε μακρινά, επικίνδυνα και συχνά θανατηφόρα ταξίδια με πλοίο. Το Queen Hind, ένα εξαγωγικό πλοίο που μετέφερε περισσότερα από 14.000 πρόβατα από τη Ρουμανία για σφαγή στη Σαουδική Αραβία, βυθίστηκε, με αποτέλεσμα να πνιγούν σχεδόν όλα τα ζώα και μόνο 180 από αυτά να καταφέρνουν να επιβιώσουν. Για ημέρες χιλιάδες πτώματα προβάτων επέπλεαν στην Μαύρη Θάλασσα, σιωπηλοί μάρτυρες ενός συνεχούς και ατιμώρητου εγκλήματος που διαπράττετε στο όνομα του κέρδους και της ανθρώπινης διατροφής.

Η κορυφή του εγκλήματος

Η βύθιση του Queen Hind ήταν ένα από τα πιο θανατηφόρα για τα ζώα δυστυχήματα, αλλά δεν ήταν μοναδική. Ήταν όμως ικανή να πυροδοτήσει ένα διεθνές κίνημα υπέρ του τερματισμού της εξαγωγής και μεταφοράς ζωντανών ζώων εκτροφής για σφαγή. Ένα κίνημα διαμαρτυρίας που έχει ήδη τα πρώτα απτά αποτελέσματα καθώς μεγάλες ζωοπαραγωγικές χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία απαγόρευσε πρόσφατα το εμπόριο ζωντανών ζώων, ενώ η Ρουμανία, κορυφαίος εξαγωγέας προβάτων, εξετάζει το ενδεχόμενο τερματισμού του εμπορίου μετά την τραγωδία Queen Hind. Τον Οκτώβριο, η Γερμανία έγινε η μεγαλύτερη οικονομία που ανακοίνωσε ότι θα τερματίσει τις ζωντανές εξαγωγές σε χώρες εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ζήτησε την απαγόρευση της πρακτικής και για τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ υποστηρίζοντας ότι «δεν μπορούμε πλέον να στεκόμαστε και να παρακολουθούμε μια πρακτική κατά την διάρκεια της οποίας τα ζώα υποφέρουν ή πεθαίνουν από αγωνία».

Από τα 80 δισεκατομμύρια περίπου ζώα που παγκοσμίως εκτρέφονται και σφάζονται κάθε χρόνο τα 2 δισεκατομμύρια από αυτά εξάγονται ζωντανά από χώρα σε χώρα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών. Ζώα που μεταφέρονται με πλοία και με φορτηγά βιώνοντας μια αγχωτική και επώδυνη κατάσταση που συχνά καταλήγει στον θάνατο. Οι συνθήκες μεταφοράς με φορτηγά στην Αμερική είναι τόσο άθλιες που, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Guardian, περισσότερα από 20 εκατομμύρια ζώα πεθαίνουν κάθε χρόνο πριν φτάσουν στο σφαγείο εξαιτίας παραγόντων όπως σωματικό τραύμα, η έλλειψη τροφής και νερού αλλά και η έκθεση σε υπερβολική ζέστη ή κρύο. Όσο βάναυση και αν είναι η μεταφορά των ζώων μέσω ξηράς, η θαλάσσια μεταφορά είναι ακόμη χειρότερη, καθώς ο χρόνος που περνούν τα ζώα στη διαμετακόμιση μπορεί να διαρκέσει εβδομάδες ή και μήνες.

Σύγχρονες γαλέρες του θανάτου

«Τα πλοία για ζώα είναι μια πλωτή κόλαση», υποστηρίζουν οι υπεύθυνοι μιας ιρλανδικής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που αγωνίζεται εδώ και χρόνια ενάντια στην εξαγωγή αγελάδων, μοσχαριών και άλλων ζώων από την Ιρλανδία. Τα περισσότερα πλοία που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά ζώων φάρμας είναι συνήθως σκάφη γερασμένα γεγονός που τα καθιστά ακόμη πιο ευάλωτα στις άσχημες καιρικές συνθήκες. Είναι πλοία που διατρέχουν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο βύθισης. Πλοία που λόγω ηλικίας αλλά και υπερφόρτωσης -καθώς συχνά χρησιμοποιούν κρυφά αμπάρια για την μεταφορά όσο των δυνατόν περισσότερων ζώων- αδυνατούν να πλεύσουν με ταχύτητα και εκτιμάται ότι συνήθως κάνουν τον διπλάσιο χρόνο από ένα κανονικό φορτηγό πλοίο για να φτάσουν στον προορισμό τους. Αυτές οι καθυστερήσεις έχουν συχνά σαν αποτέλεσμα να μην φτάνουν οι ζωοτροφές ως το τέλος του ταξιδιού, τα ζώα να βασανίζονται από την πείνα, την δίψα αλλά και την υπερσυσσώρευση περιττωμάτων ανάμεσα στα οποία είναι καταδικασμένα να ζουν μέσα στα πλωτά κολαστήρια.

Το 2019 είχαν δει το φως της δημοσιότητας αποκρουστικές φωτογραφίες που έδειχναν εκατοντάδες αγελάδες πλήρως καλυμμένες από περιττώματά τους μέσα στα αμπάρια του Gulf Livestock 1, ενός φορτηγού πλοίου που λίγους μήνες αργότερα βυθίστηκε παρασύροντας στον υγρό τάφο τα 41 άτομα του πληρώματός του και τις 6.000 αγελάδες που μετέφερε για σφαγή από την Αυστραλία στην Κίνα.

Αντικείμενα και άψυχα εμπορεύματα

Στην παγκόσμια οικονομία, τα ζώα φάρμας αντιμετωπίζονται ως ένα άψυχο αντικείμενο εμπορίου όπου κάποιες χώρες παράγουν πλεόνασμα ζώων -είτε σκόπιμα είτε ως υποπροϊόν των κτηνοτροφικών βιομηχανιών τους- και κάποιες άλλες χώρες τα αγοράζουν και τα εισάγουν. Τα αρσενικά μοσχάρια για παράδειγμα που γεννιούνται στην ακμάζουσα γαλακτοκομική βιομηχανία της Ιρλανδίας, δεν έχουν καμία αξία στη γαλακτοκομική παραγωγή επειδή δεν μπορούν να παράγουν γάλα, επομένως πωλούνται στην Ολλανδία ή στην Ισπανία για πάχυνση και στη συνέχεια είτε σφάζονται για μοσχαρίσιο κρέας είτε εξάγονται ξανά για σφαγή σε κάποια άλλη χώρα του πλανήτη. Στον αντίποδα υπάρχει η πλευρά της ζήτησης.

Χώρες που για παράδειγμα η εκτροφή ζώων θεωρείται οικονομικά ασύμφορη λόγω χαμηλής παροχής νερού, είναι φθηνότερη η εισαγωγή ζώντων ζώων. Στις περιπτώσεις μάλιστα αυτές καμία πλευρά δεν χρεώνεται την ψύξη του κρέατος. Ένας τεράστιος κύκλος εργασιών κινείται σε παγκόσμιο επίπεδο με τα ζώα να αντιμετωπίζονται ως άψυχα στοιχεία σε ένα λογιστικό παραστατικό. Ζώα που ως άψυχα αντικείμενα μεταφέρονται χιλιάδες χιλιόμετρα από ξηρά και θάλασσα και αντιμετωπίζονται ως φορτίο και όχι ως επιβάτες. Αλλά όλα αυτά είναι λεπτομέρειες μιας ιστορίας που ελάχιστα τους καταναλωτές ζώων απασχολεί.

*Πηγή: Η Αυγή