Του Πέτρου Κατσάκου*

Κάθε χρόνο, οι πρώτες ημέρες της άνοιξης στην Ισπανία σηματοδοτούν μια ασύλληπτη βαρβαρότητα που ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Είναι η εποχή που χιλιάδες κυνηγοί ξεφορτώνονται μαζικά τα άχρηστα, τα ανίκανα και τα γερασμένα κυνηγόσκυλά τους. Είναι η εποχή που μια ολόκληρη χώρα ανέχεται μια αποτρόπαια παράδοση που στοιχίζει κάθε χρόνο την ζωή σε δεκάδες χιλιάδες κυνηγόσκυλα. Είναι η εποχή του ολοκαυτώματος για χιλιάδες Γκάλγκο Εσπανιόλ, την ράτσα των ισπανικών κυνηγόσκυλων, η ιστορία των οποίων χάνεται στα βάθη των αιώνων και κάποτε ήταν τα σκυλιά των ευγενών και των αριστοκρατών.

Σήμερα στην Ισπανία, υπολογίζεται πως κάθε κυνηγός μπορεί να έχει από 10 μέχρι και 20 Γκάλγκο στην κατοχή του. Η εμπορική αξία των σκύλων κυμαίνεται γύρω στα δέκα ευρώ και εκτιμάται πως κάθε χρόνο, τις ημέρες του “ολοκαυτώματος” θανατώνονται περίπου 100 χιλιάδες σκυλιά σε ολόκληρη τη χώρα.

Μαρτυρική ζωή πριν τη θανάτωση

Τα Γκάλγκο Εσπανιόλ χρησιμοποιούνται κυρίως για το κυνήγι του λαγού και τα σκυλιά ζουν τη σύντομη ζωή τους σε άθλιες συνθήκες, στριμωγμένα και αλυσοδεμένα σε βρώμικα υπόστεγα χωρίς να τα βλέπει το φως του ήλιου και φυσικά στερημένα από ανθρώπινη φροντίδα και στοργή. Τα γκάλγο συνήθως εκπαιδεύονται από τους ιδιοκτήτες τους δένοντάς τα πίσω από αυτοκίνητα και αναγκάζοντάς τα να τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα, κάτι που συχνά τους προκαλεί τραυματισμούς ακόμα και θανάσιμους αλλά μιας και είναι αναλώσιμα κανείς δεν δίνει σημασία αν κάποια πεθάνουν. Είναι σύνηθες πριν τα γκάλγκο βγουν για κυνήγι, να μένουν για μέρες νηστικά ώστε να γίνονται πιο αποδοτικά στο έργο τους. Με λίγα λόγια η ζωή των κυνηγόσκυλων στην Ισπανία δεν έχει την παραμικρή αξία για αυτό και ο νόμος δεν τους αναγνωρίζει το παραμικρό δικαίωμα. Τον Φεβρουάριο του 2023 μάλιστα, το τελευταίο νομοσχέδιο για την καλή διαβίωση των ζώων που ψηφίστηκε στην Ισπανία, απέκλεισε τα κυνηγετικά σκυλιά από κάθε δικαίωμα στην ευζωία, εξαιρώντας τα από την προστασία που αφορά την κακοποίηση των κατοικίδιων ζώων. Τα Γκάλγκο Εσπανιόλ δεν αναγνωρίζονται ως ζώα συντροφιάς αλλά ως παραγωγικά ζώα με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον τρόπο που οι άνθρωποι μπορούν να τα μεταχειρίζονται αλλά και να τα θανατώνουν.

Ένα σαδιστικό έθιμο

Η εποχή του “ολοκαυτώματος” των κυνηγόσκυλων στην Ισπανία σημαδεύεται από μια παράδοση που θέλει τους κυνηγούς να πιστεύουν ότι όσο πιο επώδυνος και βασανιστικός είναι ο θάνατος των ζώων και όσο περισσότερο υποφέρουν τα σκυλιά, τόσο πιο επιτυχημένη θα είναι η επόμενη κυνηγετική περίοδος για αυτούς. Έτσι λοιπόν η παράδοση των κυνηγών επιβάλλει τα ζώα να θανατώνονται κρεμώντας τα από το λαιμό με τα πόδια τους να ακουμπούν απλώς το έδαφος, τόσο όσο ώστε να ταλαντεύονται βιώνοντας πόνο και αγωνία για αρκετές ημέρες μέχρι να πεθάνουν από ασφυξία. Αυτός ο αρρωστημένος και διαστροφικός στραγγαλισμός του ζώου αποκαλείται από τους κυνηγούς "το παίξιμο του πιάνου", προφανώς εμπνευσμένο από τον αγωνιώδη τρόπο που ο σκύλος παλεύει να φτάσει στο έδαφος με τα πίσω του πόδια. Μια θανάτωση που δείχνει ξεκάθαρα πως οι κυνηγοί στερούνται ενσυναίσθησης και σεβασμού για τα ζωντανά όντα.

Άλλοι παραδοσιακοί τρόποι δολοφονίας των Γκάλγο Εσπανιόλ που δεν απέδωσαν όσο καλά περίμεναν τα αφεντικά τους, είναι να θάβονται ή να γδέρνονται ζωντανά, να καίγονται με οξύ, να δένονται πίσω από αυτοκίνητα και να σέρνονται μέχρι θανάτου. Τα πιο τυχερά Γκάλγκο, οι ιδιοκτήτες τους επιλέγουν απλώς να τα εγκαταλείψουν αφού πρώτα τους αφαιρέσουν το τσιπάκι και τους σπάσουν τα πόδια, ώστε να είναι σίγουροι πως δεν πρόκειται τα ζώα να επιστρέψουν κοντά τους. Τα εγκαταλειμμένα σκυλιά συχνά πεθαίνουν από την πείνα ή τα τραύματα, και αν πιαστούν μεταφέρονται κυρίως σε δημοτικά κυνοκομεία, όπου κρατούνται σε φρικτές συνθήκες μέχρι να υποβληθούν σε ευθανασία.

Η σωτηρία βρίσκεται συνήθως εκτός Ισπανίας

Ελάχιστα είναι αυτά που σώζονται από φιλοζωικές ομάδες και οδηγούνται σε ιδιωτικά καταφύγια όπου αποκαθίστανται και στη συνέχεια έχουν την ευκαιρία να βρουν ένα φιλόξενο σπίτι. Δυστυχώς, οι περισσότεροι Ισπανοί θεωρούν ότι τα Γκάλγκο δεν είναι κατάλληλα για ζώα συντροφιάς και έτσι τα περισσότερα αναζητούν την σωτηρία και την υιοθεσία στο εξωτερικό και μακριά από την κόλαση της πατρίδας τους, εκεί που η ζωή τους δεν έχει την παραμικρή αξία και κανένας νόμος δεν τα προστατεύει από τον ανθρώπινο σαδισμό. Μονάχα κάποιες οργανώσεις είναι που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των Γκάλγκο στην Ισπανία και τα τελευταία χρόνια αγωνίζονται ενάντια στο έθιμο του “ολοκαυτώματος” συναντώντας όμως πάντα την απροθυμία των κυβερνήσεων να έρθουν σε ρήξη με τα σαδιστικά έθιμα της πολυπληθούς τάξης των κυνηγών που αρνούνται πεισματικά να βάλουν τέλος στην ιστορική αυτή βαρβαρότητα με τα δεκάδες χιλιάδες αθώα θύματα που κάθε χρόνο βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο.

Πηγή: Αυγή, 24/3/2023

@istories_xoris_foni