Του Πέτρου Κατσάκου*

Πριν ένα χρόνο, η ΑΥΓΗ άνοιγε τις σελίδες της στις “Ιστορίες χωρίς φωνή” δίνοντας φωνή στα μη ανθρώπινα ζώα που συστηματικά καταπιέζονται, κακοποιούνται, πέφτουν θύματα άγριας εκμετάλλευσης, βασανίζονται, βιάζονται, απειλούνται με αφανισμό και δολοφονούνται από το κυρίαρχο είδος του πλανήτη.

Οι “Ιστορίες χωρίς φωνή” ξεκίνησαν το ταξίδι τους στις 2 Απριλίου του 2022 δημοσιεύοντας την πρώτη ιστορία για τις “τίγρεις του τρένου”. Μια ιστορία για τέσσερις τίγρεις που μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022, έβλεπαν καθημερινά τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από τα κάγκελα που τις κρατούσαν φυλακισμένες μέσα σε ένα άθλιο βαγόνι τρένου. Καθηλωμένες σε ένα αγρόκτημα στην κεντρική Αργεντινή και εγκαταλειμμένες από κάποιο περιπλανώμενο τσίρκο είχαν γίνει τα κατοικίδια ενός αγρότη που μετά βίας τις συντηρούσε μέσα στην μικρή τους φυλακή. Στην αρχή -πριν από δεκαπέντε χρόνια- ήταν μόνο δύο, η Μαφάλντα και ο Σάντρο. Στην συνέχεια γεννήθηκαν ο Γκουστάβο και ο Μέσι, που σήμερα είναι 10 ετών.

Από την κόλαση στην Βηθλεέμ

Τέσσερα ζώα παγιδευμένα πίσω από τα κάγκελα, σε βρώμικες συνθήκες, με ελάχιστο χώρο για να κινηθούν μέσα σε ένα παλιό βαγόνι τρένου - το οποίο έμενε ακίνητο μέσα σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Αυτή ήταν η ζωή τους. Αυτή ήταν η ιστορία τους. Και η ελευθερία πάντα ακριβώς μπροστά τους, αλλά και τόσο μακριά για να την ζήσουν. Ο Γκουστάβο και ο Μέσι δεν είχαν πατήσει ποτέ στη γη και οι γονείς τους με δυσκολία θυμόντουσαν την αίσθηση του χώματος κάτω από τα πόδια τους. Όλη τους η ζωή ήταν τα λίγα τετραγωνικά της βρώμικης φυλακής τους. Ήταν μια ζωή πάνω στα ίδια τους τα περιττώματα.

Ως την ημέρα που για πρώτη φορά μια αχτίδα φωτός πέρασε μέσα από τα κάγκελα. Ως την ημέρα που η ύπαρξή τους έγινε γνωστή και μια ομάδα ειδικών της οργάνωσης FOUR PAWS ανέλαβε την επιχείρηση απελευθέρωσης και μεταφοράς των ζώων από την Αργεντινή στη Νότιο Αφρική. Στις 12 Μαρτίου του 2022, μετά από περισσότερες από 70 ώρες ταξιδιού μεταξύ πολλών ηπείρων, οι τέσσερις τίγρεις έφτασαν με ασφάλεια στην Βηθλεέμ της Νοτίου Αφρικής, εκεί όπου βρίσκεται το νέο τους σπίτι. Για να φτάσουν στο νέο τους σπίτι οι τίγρεις χρειάστηκε να ταξιδέψουν 700 χιλιόμετρα οδικώς ως το Μπουένος Άιρες με πολλές στάσεις για νερό και τροφή και στην συνέχεια να πετάξουν από την Αργεντινή στην Ολλανδία και από εκεί άλλη μια πτήση για Νότιο Αφρική.

Παρά τις κακουχίες που είχαν υπομείνει -έχοντας περάσει περίπου 15 χρόνια παγιδευμένες στο βρώμικο βαγόνι- οι τίγρεις έδειξαν απίστευτη ανθεκτικότητα και δύναμη αντέχοντας στο μεγάλο και επίπονο ταξίδι στην άλλη άκρη του κόσμου. Εκεί όπου μια ομάδα επιστημόνων και φροντιστών έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για την αποκατάσταση και την σταδιακή προσαρμογή των ζώων σε ένα νέο, φιλόξενο αλλά άγνωστο για αυτές περιβάλλον.

Ανακαλύπτοντας τον κόσμο από την αρχή

Σήμερα ένα χρόνο μετά οι υπεύθυνοι της FOUR PAWS μας προσκαλούν να ξανα-γνωρίσουμε την Μαφάλντα, τον Γκουστάβο, τον Σάντρο και τον Μέσι. Τις τέσσερις τίγρεις που ελεύθερες πλέον και υγιείς έχουν την δυνατότητα έστω και αργά να αναπτύξουν τους χαρακτήρες τους σε ένα περιβάλλον που σε τίποτα δεν θυμίζει το θλιβερό, μίζερο και αρρωστημένο παρελθόν τους. Από τους πρώτους κιόλας μήνες της νέας τους ζωής οι δύο νεαρότερες τίγρεις άρχισαν να παίρνουν βάρος και να ανακτούν τις μυικές δυνάμεις που δεν είχαν την δυνατότητα να αναπτύξουν μέσα στο στενάχωρο βαγόνι.

Τα ζώα μετά την απελευθέρωσή τους ήρθαν σε επαφή με τον ήλιο και την βροχή, ένιωσαν τι σημαίνει ελευθερία κίνησης, ανακάλυψαν την φύση και ήρθαν σε επαφή με το περιβάλλον ανεβαίνοντας σε δέντρα ή βουτώντας σε λίμνες και σταδιακά απεξαρτήθηκαν διατροφικά από το ανθρώπινο χέρι που έως τότε με αποφάγια τα τάιζε. Όπως οι υπεύθυνοι του καταφύγιου αφηγούνται ήταν μοναδικές και σχεδόν μαγικές οι στιγμές που είχαν την ευκαιρία να παρακολουθούν από κοντά αυτά τα υπέροχα και εντυπωσιακά πλάσματα να σηκώνουν το κεφάλι τους και εκστασιασμένα θαρρείς να μένουν για ώρες ακίνητα να απολαμβάνουν το γαλάζιο ενός ουρανού που ποτέ μέχρι τότε δεν είχαν αντικρίσει ή τον τρόπο με τον οποίο το σώμα τους ολόκληρο ανταποκρινόταν όταν για πρώτη φορά πατούσαν πάνω στο μαλακό και υγρό γρασίδι. Τον τελευταίο χρόνο η Μαφάλντα, ο Γκουστάβο, ο Σάντρο και ο Μέσι έχουν πάψει να είναι πια οι “τίγρεις του τρένου” και με την βοήθεια την επιστημονικής ομάδας του καταφυγίου της FOUR PAWS αποβάλλουν τους φόβους, το στρες και τα υπόλοιπα ψυχολογικά κατάλοιπα που ο χρόνιος εγκλεισμός τους είχε προκαλέσει ενώ παράλληλα θεραπεύονται και τα σωματικά τους τραύματα όπως τα σπασμένα δόντια από την τάση τους να δαγκώνουν τα κάγκελα της φυλακής τους.

Οι τέσσερις τίγρεις εδώ και έναν χρόνο έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν και να νιώσουν πως αποτελούν μέρος κι αυτές ενός άγνωστου μέχρι πρότινος κόσμου που κάποιοι άνθρωποι κάποτε τους τον στέρησαν και κάποιοι άλλοι άνθρωποι τώρα απλόχερα τους τον προσφέρουν ως το ελάχιστο δείγμα συγγνώμης που το είδος μας οφείλει σε πλάσματα που καταδικάστηκαν σε ισόβια φυλάκιση μόνο και μόνο επειδή είναι ζώα. Οι τίγρεις του τρένου, οι ελεύθερες πλέον τίγρεις της Βηθλεέμ είχαν την τύχη να γνωρίσουν έστω και αργά την ελευθερία τους σε αντίθεση με τις περίπου 5.000 τίγρεις που ζουν σε τσίρκο, ζωολογικούς κήπους αλλά και κατοικίες ανθρώπων που τις κρατούνται φυλακισμένες ως κατοικίδια.

Πηγή: Αυγή, 22/4/2023

@istories_xoris_foni