Σε ένα κόσμο μη συμπερίληψης πάλεψε και παλεύει για την ίδια και τους άλλους. Έδωσε στη σχολή το όνομα του πρώτου της σκύλου, της Λάρας (laraguidedogs.gr), και ζει προφέροντας.

Καλεσμένη από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, εκείνη και ο Μπάμπου, σκύλος-οδηγός τυφλών, πήγε στη δεξίωση το προηγουμένου Ιουλίου του Προεδρικού Μεγάρου για την Επέτειο της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας και έγραψε:

«Η δική μας Δημοκρατία, δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Ενέχει καθημερινό αγώνα: δύσκολες συνθήκες πρόσβασης και μετακίνησης, συνεχή δουλειά με τον εαυτό, τρέξιμο, διάβασμα, γερό στομάχι, εγρήγορση, αντανακλαστικά, νεύρα που σπάνε, ρουτίνα, συνεχή εκπαίδευση, αγωνία, αντιμετώπιση κάθε είδους έκφρασης ρατσισμού και στιγματισμού, που μπορεί να προκύψει από τον/την οποιονδήποτε, οπουδήποτε επειδή υπάρχουμε εδώ, κι όχι στο περιθώριο».

Χθες η Ιωάννα και ο Μπάμπου είχαν μια στιγμή-ανάσα. Εκείνος έκανε εμετό μέσα στο τρόλεϊ και οι συνταξιδιώτες, μεταξύ εκείνων και ένα διαφορετικό παιδί, έδωσαν φως σε σκοτεινές ημέρες:

«Σήμερα, γυρίζοντας σπίτι από τη δουλειά, έζησα μια πρωτόγνωρη εμπειρία που 18 χρόνια με έναν σκύλο οδηγό στον πλάι μου δεν την είχα ξαναζήσει. Ο Μπάμπου έκανε εμετό, ξαφνικά μέσα στο τρόλεϊ που ήταν γεμάτο κόσμο. Λίγο η ζέστη, λίγο το στρες… δεν είναι εύκολο για εκείνον να υπάρχει για εμένα… Καθόμασταν στις θέσεις πίσω από τον οδηγό. Ξέρασε στο πάτωμα, στις μπότες μου, στο λουρί του, στην τσάντα μου, στο σακάκι μου, στα αυτιά του και στην κυρία που καθόταν απέναντι διαγώνια… παρέμεινα ήρεμη. Είχα μαζί μου πολλά μαντηλάκια, σακούλες και κυρίως εμπειρία. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως δεν αντέδρασαν και οι άλλοι Άνθρωποι… Το ταξίδι με το τρόλεϊ, είχε ξεκινήσει όμορφα. Ο οδηγός, με είδε στη στάση, καταμεσής στην Κηφισίας. Σταμάτησε το τρόλεϊ ακριβώς εκεί όπου έπρεπε να ανέβουμε. Φώναξε: «μια θέση δώστε για την κοπέλα με τον σκύλο!», κάποια στιγμή, μπήκε μια γυναίκα είδε τον Μπάμπου να κοιμάται μακαρίως κι αντέδρασε. Της είπαν πως είναι σκύλος οδηγός και κατάλαβε, μια κυρία απέναντι χαμογελούσε. Ένας νεαρός αυτιστικός, με είχε τρελάνει στις ερωτήσεις, «και γιατί ο σκύλος το ένα, και πώς επιλέγετε τους σκύλους, και γιατί ο σκύλος το άλλο…». Κάποια στιγμή, οι άλλοι του είπαν: «μάλλον ζαλίστηκε η κοπέλα…» όμως εμένα δεν πείραζε γιατί η ενσυναίσθηση, υπερβαίνει τη διαφορετικότητα ανθρώπων και… σκύλων!

Κι έπειτα ξέρασε ο Μπάμπου. Τον κατάλαβα μα δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα και μάλλον χειρότερα έγιναν τα πράγματα, έτσι όπως ενστικτωδώς έβαλα τα χέρια μου, φορούσα και το καλό μου σακάκι.

Ο Μπάμπου μετά, ξάπλωσε ακριβώς εκεί που ήταν. Δεν κουνήθηκε, ούτε χιλιοστό, ούτε να πανικοβληθεί ούτε να ενοχλήσει…

Το αυτιστικό αγόρι με βοήθησε να καθαριστώ και να καθαρίσω το πάτωμα. Έλεγε: «έχετε εμετό, εδώ, εκεί, δώστε μου ένα μαντηλάκι να καθαρίσω εδώ…» και κάποια στιγμή είπε: «Σας πειράζει να φύγω γιατί εδώ είναι η στάση μου;». Κάποιος θα τον περίμενε να φτάσει στο σπίτι του….

Η κυρία απέναντι, μου έδωσε ένα ολόκληρο πακέτο με μαντηλάκια, η άλλη κυρία που είχε αντιδράσει μπαίνοντας δεν είπε τίποτα. Η κυρία απέναντι διαγώνια που λερώθηκε, τη ρώτησα αν θέλει να την καθαρίσω και το μόνο που είπε ήταν «όχι παιδί μου..». Όλο το τρόλεϊ δεν είπε τίποτα.

Καθάρισα το πάτωμα, τον Μπάμπου, εμένα, μα η καρδιά μου ήταν ήρεμη. Ένας εμετός ήταν. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Έτσι με έκανε να αισθανθώ το τρόλεϊ που συνέχιζε το ταξίδι του κανονικά…

Χαιρέτησα τον οδηγό φεύγοντας. Του ζήτησα συγγνώμη εκ μέρους του Μπάμπου, μου φώναξε: «Δεν πρόλαβα να το χαϊδέψω». Αναγνώρισε το έργο του και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, διότι κι εκείνος, ο οδηγός, είναι οδηγός τρόλεϊ και συμπάσχει με τον σκύλο οδηγό τυφλών…

Και κάπως έτσι, ένας εμετός, με έκανε χαρούμενη σήμερα. Χαρούμενη, ανακουφισμένη διότι μερικά χρόνια πριν, ένας οδηγός λεωφορείου είχε φωνάξει την αστυνομία να με κατεβάσει από το όχημα επειδή συνοδευόμουν από σκύλο οδηγό. Μα δεν ήμουν και δεν υπήρξα ποτέ, τρομοκράτισσα ενώ ο σκύλος οδηγός τυφλών, είναι, ήταν και παραμένει, ένας σκύλος… 

Σήμερα, συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά - μάλλον μέχρι να το εμπεδώσω, ότι δεν έχει σημασία η ασχήμια και τα εμπόδια γύρω. Αν θέλουμε, θα βρούμε τον τρόπο. Αν είμαστε, θα είναι και οι άλλοι μαζί μας. Που μοιράζονται ετούτη την ασχήμια, μέσα από το δικό τους μετερίζι, μα έχουν το σθένος να τη μετατρέψουν σε ζέστη, σε λάμψη, σε ομορφιά…».

Facebook: ioannamaria