Με το που φτάσαμε στο μεγαλύτερο street party της χρονιάς, προσπαθώντας να κινηθούμε ή να βρεθούμε ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου, καταλάβαμε πως βρισκόμαστε σε ένα safe space. Άτομα όλων των ηλικιών, μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, φίλοι, αδέρφια, παιδιά και υποστηρικτές, σε μικρές παρέες ή οικογένειες με καροτσάκια, βρέθηκαν εκεί για να γιορτάσουν!

Την γιορτή της διαφορετικότητας την ημέρα του χρόνου που όλοι μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς και ευτυχισμένοι για αυτό που είναι ή αυτό που θέλουν να γίνουν. Και αντιλαμβανόμαστε πως χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερες τέτοιες μέρες ασφάλειας -ανεξαρτήτως σκοπού- και η κοινωνία να καταλάβει πως η περιθωριοποίηση του διαφορετικού έχει ήδη τελειώσει. Πλέον περιθωριακοί είναι οι μισάνθρωποι, οι σεξιστές και οι ρατσιστές. 

Ουσιαστικά ζήσαμε ένα πάρτι διαφορετικότητας, ισότητας και αγάπης. Με λίγα άρματα αλλά δεκάδες χιλιάδες κόσμου, ένα «ποτάμι» ανθρώπων από την οδό Αθηνάς ως την Πλατεία Ομονοίας που δεν έλεγε να τελειώσει. Υπήρχαν δεκάδες περίπτερα ενημέρωσης, περίπτερα συλλόγων, κομμάτων και κάποια εμπορικά. Οι ομάδες Proud Seniors, Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, παιδιά που βρίσκονται σε αναζήτηση της ταυτότητάς τους, παρέες όλων των ηλικιών, χιλιάδες νέα παιδιά ήταν ανάμεσά μας. Υπάρχουν. Και αυτό είναι το νόημα της ορατότητας. 

Με εξαίρεση μια μικρή ομάδα νεοναζί που επιτέθηκαν σε συμμετέχοντες και πραγματικά ήταν τυχεροί που δεν έγιναν αντιληπτοί από μεγάλη μερίδα κόσμου και 2-3 αγοροπαρέες που αισθάνθηκαν την ασφάλεια να συμπεριφέρονται ηλιθιωδώς, το φεστιβάλ ήταν εξαιρετικά επιτυχημένο. Κατανοούμε πλήρως το ζητούμενο της αυτοοργάνωσης αντίστοιχων εκδηλώσεων από τα κάτω, από τα μέλη των κοινοτήτων που συμμετέχουν στις εκδηλώσεις αυτές και ειδικά τον φόβο του Pinkwashing από τις αρχές που λειτουργούν κάνοντας διακρίσεις με κάθε τρόπο, όμως σε γενικές γραμμές η διοργάνωση πέτυχε τον σκοπό της. 

Το ρυθμό, έδωσαν οι Batala Atenas, μια υπέροχη marching band με κρουστά που συμμετέχει σε διάφορες εκδηλώσεις εδώ και χρόνια στην πρωτεύουσα, σε άλλες πόλεις της χώρας και το εξωτερικό. 

Από κάθε σημείο άκουγες μουσική, παντού έβλεπες χαμογελαστά πρόσωπα να χορεύουν τέκνο ή ποπ, έβλεπες δεκάδες παρέες κοριτσιών να χορεύουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον, με πεταλούδες, μονόκερους και ουράνια τόξα χωρίς να ανησυχούν για παραβιαστικές συμπεριφορές, τουρίστες και μόνιμους κατοίκους, άτομα που ήρθαν από την επαρχία για να είναι ο εαυτός τους έστω για μια μέρα χαράς. 

Έβλεπες παιδιά μαζεμένα, παιδιά που δεν ήξεραν κανέναν και έφυγαν με φίλους για μια ζωή, παιδιά με αυτοτραυματισμούς, παιδιά που δεν έχουν τις οικογένειες που τους αξίζουν. Παιδιά που τους αξίζει μια διαφορετική αντιμετώπιση.

Βλέποντας όλο αυτό τον κόσμο, κόσμο κρυμμένο από την καθημερινότητα, βοηθάει και άτομα που ζούμε στο προνόμιο του φύλου ή που έχουμε τον κοινωνικά αποδεκτό προσανατολισμό, το «σωστό» χρώμα επιδερμίδας και την «σωστή» εμφάνιση, να αντιληφθούμε ακόμα καλύτερα αυτά και να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο για όλους.

Οι απολαυστικές εικόνες, είναι της Μαρίας Γαλάτη!