Το όριο της φτώχειας έχει ως αριθμητικό ορόσημο από την ΕΛΣΤΑΤ το εισόδημα των 5.712 ευρώ για ένα άτομο και τα 11.995 ευρώ για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο παιδιά. Αυτοί οι αριθμοί ήταν τις εποχές πριν τον υψηλό πληθωρισμό και αφότου το όριο της φτώχειας ανέβηκε ώστε να περιλαμβάνει λιγότερα άτομα. Για να πουληθεί το success story. Ρεαλιστικά, το ποσό αυτό δεν φτάνει ούτε για το νοίκι.

Ποιο είναι όμως το αληθινό όριο της φτώχειας; Σε μια όμορφη συζήτηση μετά το Pride, μια φίλη με ενημέρωσε για το σοκ που έφαγαν οι Βρετανοί, όταν το BBC τους έκανε την εξής ερώτηση: Αν σήμερα χάσετε την εργασία σας, πόσες μέρες μπορείτε να κρατήσετε το σπίτι σας, μέχρι να μείνετε άστεγοι; Το ερώτημα, βαθιά αληθινό, υπαρξιακό και ρεαλιστικό, κλόνισε την πίστη των Βρετανών στο αφήγημα του βαθύπλουτου Ρίσι Σούνακ. Μετά από αυτό έγιναν δύο διαπιστώσεις: Φτωχός δεν είναι αυτός που ζει σε μια παράγκα, φτωχός μπορεί να είσαι ακόμα και αν έχεις στο σπίτι laptop και το τελευταίο iPhone στην τσέπη. Το τι μπόρεσες να αγοράσεις κάποτε, δεν έχει καμία σημασία. Παίρνουμε ως δεδομένο πως το 72,5% των καταθετών έχει λιγότερα από 1.000 ευρώ στην τράπεζα. Ακόμα ένα δεδομένο είναι πως το αφορολόγητο είναι στις 8.000 ευρώ, άρα το σύνολο των μισθωτών θα πληρώσει φόρο.

Όμως αναρωτηθείτε:
Έχετε χρήματα για να πάτε 5 μέρες διακοπές;
Κάθε μήνα μπαίνει ο μισθός σας. Το σύνολο -κάθε φορά που μπαίνει το μηνιάτικο- αυξάνεται ή μειώνεται σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα;
Μήπως οδηγείστε σταδιακά στον μηδενισμό του τραπεζικού σας λογαριασμού;
Είστε στην εργασία σας και πεινάτε, θα πάρετε κάτι απ' έξω ή θα προτιμήσετε να κάνετε καρτερική υπομονή, μέχρι να πάτε σπίτι για να φάτε βραδινό αντί μεσημεριανού και καθόλου βραδινό;
Χάνετε γεύματα που δεν αναπληρώνονται, για να πάνε τα χρήματα σε άλλο σκοπό;
Αν χαλάσει το αυτοκίνητό σας ή αν χρειαστεί να νοσηλευτείτε, αυτό συνεπάγεται αυτόματα την οικονομική σας καταστροφή;

Τα δεδομένα για την Ελλάδα δείχνουν πως το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της, αυτό το 72,5%, είναι φτωχοί και δεν το γνωρίζουν. Δεν είναι κακό το να είσαι φτωχός, δεν ενέχει ντροπή το να μην αντιλαμβάνεσαι την φτώχεια σου ή να ζεις στην βιοπάλη. Όλοι μας αυτό κάνουμε, ακόμα και εμείς που μας διαβάζεις δεν είμαστε κάτι διαφορετικό από εσένα. Δημοσιογραφία «από τα κάτω» διαβάζεις. Δεν σου επιβάλλει κανείς την ισχύ του ή κάποιο επίπλαστο αφήγημα.

Κακό δεν είναι όταν αντιλαμβανόμαστε την φτώχεια μας. Κακό είναι όταν αντιλαμβανόμαστε την φτώχεια μας και την εκμετάλλευσή μας από το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, να παριστάνουμε πως όλα είναι καλά. Η Ελλάδα λοιπόν έχει μετατραπεί σε μια αποικία διακοπών και εργασιακής εκμετάλλευσης, με δυτικότροπους ιθαγενείς στον ρόλο του υπηρετικού προσωπικού. Οι ανισότητες αυξάνονται και πλέον πρέπει να επιλέξουμε αν θα κάνουμε υπομονή «τρώγοντας ψωμάκι» και «δουλίτσα να υπάρχει» ή αν θα απαιτήσουμε αυξήσεις μισθών και μειώσεις τιμών από τις επιχειρήσεις που θησαυρίζουν από τον μόχθο μας. Αν έχουμε το θάρρος να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να αγωνιστούμε αντί να περιμένουμε καρτερικά, να μας πετάξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ένα ξεροκόμματο από το τραπέζι των πλουσίων.