Ο κόσμος άλλαζε γρήγορα, μόνο που δεν είχαμε αντιληφθεί πόσο γρήγορα θα άλλαζε εκείνη τη βραδιά. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα τα τηλέφωνα άρχισαν να χτυπάνε μανιασμένα. 

Συγκεχυμένες πληροφορίες οι οποίες συνέτειναν όλες στο «ελάτε γρήγορα στην Τσαλδάρη, οι φασίστες μαχαίρωσαν κάποιον». Και ξαφνικά πάνω σε μηχανάκια και μέσα σε αμάξια διάφορος κόσμος βρέθηκε στην Αμφιάλη. Και τότε είδαμε το ασθενοφόρο να φεύγει σιγά και χωρίς θόρυβο, όπως γίνεται πάντα όταν έχει συμβεί το αναπόφευκτο.

Και τότε ο χρόνος έδειξε για ακόμη μια φορά τη σχετικότητα του, όλα άρχισαν να κινούνται και πάλι αργά, πολύ αργά, όπως η ταχύτητα του ασθενοφόρου που απομακρυνόταν. Ήταν πια η στιγμή που το ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής είχε βρει το στόχο του. Την καρδιά του Παύλου Φύσσα.  Λίγο καιρό πριν οι γιαγιάδες ένιωθαν ασφάλεια στα ΑΤΜ συνοδευόμενες από τα παιδιά με τα μαύρα, ήταν η εποχή που μια σοβαρή χρυσή αυγή θα μας έσωζε, η εποχή που οι «Τατιάνες»  ξέπλεναν τα «παιδιά της διπλανής πόρτας», η εποχή που τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο.

Η οργή είχε βρει τρόπο να εκφραστεί

Εκείνη η βραδιά ξημέρωσε με αγρύπνια, μάλλον έτσι συμβαίνει όταν μαζεύεται πολύ σκοτάδι. Την επόμενη ημέρα το Κερατσίνι ισοπεδώθηκε. Φωτιές παντού, σπασμένες τράπεζες, βάρκες που προσγειώνονταν σε αστυνομικά τμήματα, εικόνες οργής και χάους. Και μέσα στον πανικό στα προσφυγικά οι γιαγιάδες να κρύβουν κόσμο από τις δυνάμεις καταστολής οι οποίες πανικόβλητες έτρεχαν παντού μη μπορώντας να καταλάβουν πως οι ισορροπίες είχαν στιγμιαία ανατραπεί. Η οργή είχε βρει τρόπο να εκφραστεί. Και μέσα σε όλα αυτά οι περιπτεράδες στο Κερατσίνι και την Αμφιάλη αρνούνταν συλλογικά να παραλάβουν το πρώτο θ(αί)μα που είχε στο πρωτοσέλιδο του τον Παύλο Φύσσα νεκρό στα χέρια της τότε συντρόφου του.

Ο χρόνος ο εγωπαθής σαδιστής

Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά για τις οικογένειες που το βράδυ κλείνουν τις πόρτες των σπιτιών τους και μετράνε τις ανάσες και τις απώλειες τους και τα μαξιλάρια τους γίνονται τόποι απώλειας και διαφορετικά για όλους τους υπόλοιπους. Ο χρόνος πολλές φορές δεν είναι γιατρός αλλά ένας εγωπαθής σαδιστής που στρίβει το μαχαίρι συνεχώς μέχρι το αίμα να στεγνώσει. Και το σώμα μετατρέπεται σταδιακά σε κενό πουκάμισο. Και η λήθη σκεπάζει την ιστορία που πια έχει πάψει να είναι ανάγκη. Και τότε ακριβώς τα φαντάσματα βρίσκουν και πάλι την ευκαιρία τους και επανέρχονται στο προσκήνιο για να μας τρομάξουν. Και δολοφονούν στον Περισσό και μαχαιρώνουν στην Καλλιθέα. Το άθροισμα άλλωστε των ακροδεξιών κομμάτων τόσο σε κοινοβουλευτικό επίπεδο όσο και ο διάχυτος φασισμός της καθημερινής ζωής ο οποίος εκφράζεται σα νοοτροπία μέσα από δολοφονικές συμπεριφορές δείχνουν πως η επιβολή της δύναμης που ξεκίνησε δομημένα πριν δέκα χρόνια με κύριο εκφραστή τη χρυσή αυγή διάβρωσε κομμάτια της κοινωνίας που ενστερνίστηκαν αυτές τις πρακτικές. 

Ωστόσο αυτό δεν είναι ένα κείμενο φόβου. Είναι ένα ακόμη απειροελάχιστο λιθαράκι επαγρύπνησης. Σε μας λοιπόν απομένει ένα τόσο δα «χρέος». Να μη φοβηθούμε, να μη κουραστούμε και να μην επιτρέψουμε στη μνήμη να γίνει σκουπίδι.

Δέκα χρόνια μετά πρέπει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να κερδίζουμε όντας ηττημένοι.

Cover Photo: Μαρία Γαλάτη