21 Σεπτεμβρίου 2018. Ο χρόνος παγώνει. Κάποιος βρίσκεται αιμόφυρτος, μάλλον νεκρός, στον πεζόδρομο της οδού Γλάδστωνος, στην Ομόνοια, έξω από ένα κοσμηματοπωλείο. 

Μια ομάδα αστυνομικών φοράει χειροπέδες, χτυπά με λύσσα και ουρλιάζει πάνω από ένα ματωμένο άδειο πουκάμισο. 

Τα κανάλια ξεχύνονται με τίτλους βιαστικούς «Νεκρός ο ληστής». «Υπέκυψε στα τραύματά του ο ληστής». Ο ληστής. Δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν ο ληστής. 

Τον κλέφτη είναι θεμιτό να τον σκοτώσεις. Τον παιδοβιαστή; Του εξασφαλίζουμε δίκαιη δίκη και τον αφήνουμε ελεύθερο. Και είναι λογικό αν σκεφτείς ότι ο κλέφτης ήταν ένας φτωχός, ομοφυλόφιλος, οροθετικός, το απόλυτο τίποτα. Ο άλλος είχε εξουσία. Την εξουσία με το μέρος του. 

Ακόμη δεν ήταν ο Ζακ. Ακόμη όλοι πίστευαν ότι ήταν ένα πρεζάκι, ένας π*υστης, οροθετικός, κλεφτρόνι. Ένας επικίνδυνος που ήθελε να κλέψει. Να ρημαξει το κοσμηματοπωλείο. Τον ρήμαξαν. 

Ο Ζακ ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος. Ήθελε να είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Ήταν ακτιβιστής, ανοιχτά οροθετικός, μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, που δεν άφηνε καμία αδικία να του βουλώσει το στόμα, που δεν φοβόταν να μιλήσει ανοιχτά. Ο Ζακ ήταν ένας άνθρωπος ευάλωτος, που δεν επιτέθηκε σε κανέναν και δεν έκλεψε τίποτα.

Και αυτό το έμαθαν όλοι, όταν δόθηκε στη δημοσιότητα εκείνο το βίντεο. Το βίντεο που κατέγραψε κάθε στιγμή της δολοφονίας του, σε κοινή θέα, μέρα μεσημέρι, από νοικοκυραίους, κυρ - Παντελίδες και μπάτσους. Και δεν βρέθηκε ένας να τον βοηθήσει.

Από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας του, η κοινή γνώμη προσπαθούσε να καταλάβει ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα. Δεν ήταν τυχαία αυτή η σύγχυση. Πολύ γρήγορα, το αφήγημα περί ληστείας γκρεμίστηκε. Αλλά δεν ήταν αρκετό. Ούτε για την Δικαιοσύνη ήταν αρκετό, αφού δεν αποτέλεσε αποδεικτικό στοιχείο.

Τρια χρόνια μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του, ξεκίνησε η δίκη. Ο Ζακ δολοφονείται για δεύτερη φορά. 

Τον Μάιο του 2022, αποφασίστηκε ότι οι αστυνομικοί, που σκότωσαν στο ξύλο τον ήδη νεκρό Ζακ, τα έκαναν όλα σωστά και αφέθηκαν ελεύθεροι, γιατί το κράτος δεν ξεχνά ποιος είναι ο Κέρβερός του. (Χειροκροτήματα και ιαχές θριάμβου στην αίθουσα του Δικαστηρίου). Ο Ζακ δολοφονείται για τρίτη φορά.

Ο Δημόπουλος (κοσμηματοπώλης) και ο Χορταριάς (μεσίτης) κρίθηκαν ένοχοι. «Ντροπή, ξεφτίλες» ακούστηκε από τους υποστηρικτές των δολοφόνων, οι οποίοι δεν δίστασαν να επιτεθούν λεκτικά στην οικογένεια του Ζακ και στη Μάγδα Φύσσα, η οποία είχε βρεθεί εκεί για συμπαράσταση, σαν μάνα προς μάνα που είχαν χάσει τα παιδιά τους από νοικοκυραίους. Ο Ζακ δολοφονείται για τέταρτη φορά.

Ο κοσμηματοπώλης τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό λόγω ηλικίας. Ο μεσίτης αφέθηκε ελεύθερος δύο μήνες μετά με απόφαση του Αρείου Πάγου. Ο Ζακ δολοφονείται για πολλοστή φορά.

Ο κοσμηματοπώλης στην απολογία του δεν ψέλλισε κανένα συγγνώμη. Κανένα ίχνος μεταμέλειας, λύπης, ντροπής. Μόνο παραπονέθηκε ότι ο αλληλέγγυος κόσμος έβαψε με ροζ μπογιά το κατάστημά του. 

Ο «κλέφτης» το πλήρωσε με τη ζωή του. Οι δολοφόνοι του, απλά με ροζ μπογιά.

Ο Ζακ δεν έκρυψε ποτέ την ταυτότητά του. Το πλήρωσε με τη ζωή του. 

Δεν ήθελε να γίνει σύνθημα. Δεν ήθελε να γίνει στίχος, δεν ήθελε να γίνει φθαρμένο πανί. 

Ο Ζακ βρέθηκε παγιδευμένος μέσα σε κοσμηματοπωλείο επί της οδού Γλάδστωνος υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Σύμφωνα με τη δικογραφία, όταν «ασφάλισε» η πόρτα και δεν μπορούσε να βγει, άρχισε να χτυπά με πυροσβεστήρα αρχικά την γυάλινη θύρα και στην συνέχεια το κατώτερο επίπεδο της βιτρίνας που θρυμματίστηκε. Όταν ο Ζακ επιχείρησε να συρθεί για να βγει από εκεί, δέχθηκε αλλεπάλληλα σφοδρά χτυπήματα στο κεφάλι και το σώμα από τον κοσμηματοπώλη και τον 63χρονο μεσίτη. Μετά χτυπήθηκε και από τους οκτώ αστυνομικούς. 

Δεν ήθελα να γίνεις σύνθημα

πανό στη Δέγλερη δάκρυ πικρό. 

Ήθελα να ‘σουνα ο μεγαλύτερος 

ρούχα στο πάτωμα 

πόδια φευγιό. 

Δεν ήθελα να γίνεις στίχος 

νότες σε στόματα ανάσα βαριά. 

Ήθελα να ‘χτιζες κείνα τα όνειρα 

δρόμους να ανοίγεις να σπας δεσμά. 

Δεν ήθελα να γίνεις ρούχο 

άψυχη εικόνα 

φθαρμένο πανί. 

Ήθελα η φωνή σου να απλωνότανε και να γινότανε λύκου κραυγή.

Ο Ζακ δολοφονήθηκε μια φορά στο κέντρο της Αθήνας. Πέντε χρόνια μετά, ακόμα ο Ζακ δολοφονείται. Πέντε χρόνια μετά και ακόμα αναζητείται δικαιοσύνη.

«Στην Ελλάδα η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Νομίζει πως τυφλός είναι όλος ο υπόλοιπος κόσμος». Ζακ Κωστόπουλος, 2013

Η ατιμωρησία του Ζακ καταγγέλθηκε από τους γονείς του, οι οποίοι έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας προς τους υπουργούς Δικαιοσύνης και Προστασίας του Πολίτη, τον Φεβρουάριος 2022, επισημαίνοντας «ότι νιώθουμε απαξίωση και έλλειψη σεβασμού προς το νεκρό παιδί μας και την οικογένειά μας». 

Βρέθηκαν επίσης στην Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις Βρυξέλλες, η οποία έκανε δεκτό το αίτημα να μην κλείσει η υπόθεση της δολοφονίας. 

Η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου, Ελένη Κωστοπούλου, είχε καταθέσει αίτημα στην Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ζητώντας να μην κλείσει η υπόθεση δολοφονίας του γιου της. Την Πέμπτη 26/01/2023 συζητήθηκε το αίτημα της και η Επιτροπή αποφάσισε ομόφωνα ότι το αίτημα της γίνεται δεκτό, παραπέμποντάς την στην Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου για τα Θεμελιώδη Δικαιώματα, LIBE, για περαιτέρω επεξεργασία της υπόθεσης. 

Η ομιλία της Ελένης Κωστοπούλου είναι ακόμη χαραγμένη μέσα μου.

«Εσείς πρέπει να κάνετε κάτι γι’ αυτή την αδικία, που δεν είναι και η μοναδική. Κι αν δεν μπορείτε εσείς να κάνετε κάτι γι’ αυτό, τότε γιατί είστε εδώ;».

Ραντεβού σήμερα στη Γλάδστωνος 

Πέντε χρόνια μετά, το ραντεβού είναι στις 21 Σεπτεμβρίου, στις 7 μ.μ., στη Γλάδστωνος, στον τόπο της δολοφονίας, για την υπεράσπιση της μνήμης της Zackie Oh. Για να μην ξεχαστεί. Για να μην ξεχάσουμε.

«Ας φέρουμε όλ@ από λίγο γκλίτερ, να γεμίσουμε τη Γλάδστωνος και τους δρόμους της Αθήνας με αστερόσκονη!» και υπενθυμίζουν ότι «πρόκειται για αναπαραγωγή του ρατσιστικού μίσους όσοι προτείνουν δημόσια και ανερυθρίαστα ως μέσο αντίδρασης τις κλωτσιές όταν ένας άνθρωπος τρέχει να προλάβει το πλοίο».