«Σημασία δεν έχει τι πιστεύουν για σένα όταν έρχεσαι, αλλά πώς σε θυμούνται όταν φεύγεις». Αυτά μερικά απ' τα λόγια του Γιούργκεν Κλοπ το 2015, όταν και παρουσιάστηκε από τη Λίβερπουλ ως ο νέος προπονητής της ομάδας. Εννιά χρόνια και πολλές επιτυχίες μετά, ο Γερμανός τεχνικός ανακοίνωσε ότι στο τέλος της σεζόν αποχωρεί απ' τον σύλλογο που αγάπησε και αγαπήθηκε.

Εννιά χρόνια μετά δείχνει πόσο δίκιο είχε με αυτά τα λόγια...

Δεν θα σου πω το τι έκανε ακριβώς ο Κλοπ σαν προπονητής τους «Reds», εύκολα βρίσκεις τίτλους, νίκες και διακρίσεις.

Το τι είναι ο Κλοπ σαν τεχνικός λίγο πολύ το ξέρουμε, το τι είναι ο Κλοπ για τη Λίβερπουλ, το Λίβερπουλ (το μέρος), τους οπαδούς της ομάδας και σαν άνθρωπος είναι μια διαφορετική ιστορία.

Βλέπεις, ο ίδιος ο Γερμανός όχι μόνο έδωσε πνοή σε έναν σύλλογο που κινδύνευε να χάσει την ταυτότητα του και την ταμπέλα του «μεγάλου κλαμπ» μετά από χρόνια αποτυχιών, αλλά μπόρεσε να εμπνεύσει και τους κατοίκους μιας σπουδαίας κοινότητας να νιώσουν ξανά ότι ακούγονται.

Το τι είναι οι Scousers (ντόπιοι του Λίβερπουλ) θα το αναλύσουμε σε άλλο άρθρο σύντομα, το είναι ο Κλοπ για τους Scousers όμως θα το πούμε τώρα.

Μια κοινότητα με αριστερές καταβολές και με τη ρετσινιά του «κλέφτη» και του «βλάχου» από την υπόλοιπη Αγγλία (λόγω της αποστροφής της προς το Βασίλειο) σίγουρα δεν τα βγάζει και τόσο εύκολα πέρα κοινωνικά σε ένα μέρος όπως αυτό της Μεγάλης Βρετανίας.

Ε, αυτή η κοινότητα ανέκαθεν είχε την ομάδα της, τη Λίβερπουλ, σαν εκπρόσωπο στον... έξω κόσμο, σαν μήνυμα και ένα «εδώ είμαστε», σαν το καμάρι της ρε παιδί μου. Κάτι που μάλιστα γιγαντώθηκε και μετά το πέρας της εποχής των Beatles οι οποίοι ήταν και αυτοί στο ίδιο μήκος κύματος με την ομάδα.

Μόνο που το καμάρι της για πολλά χρόνια ήταν η σκιά του εαυτού του, έτσι και η ίδια η πόλη...

Ο Κλοπ φτάνοντας στο Λίβερπουλ δεν είχε να ασχοληθεί μόνο με τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, αλλά και με μια πόλη που έψαχνε ξανά την λάμψη της.

Και κατάφερε να της τη δώσει και με το παραπάνω.

Ταύτισε πλήρως το όνομα του με την ομάδα, αρνήθηκε προτάσεις από άλλες ομάδες της Αγγλίας πριν δεχθεί αυτή της Λίβερπουλ, είπε «όχι» σε προτάσεις πολλών περισσότερων εκατομμυρίων από ό,τι έπαιρνε και κυρίως έγινε «ένα» με τον κόσμο του Μέρσεϊσάιντ και την εργατική τάξη του Λίβερπουλ, που στο πρόσωπο του ιδίου βρήκαν τον άνθρωπο που «εκπροσωπεί» αυτή τη σπουδαία κοινότητα παραέξω.

Όλα τα παραπάνω φυσικά με απεριόριστο σεβασμό ΣΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ. Δεν είναι λίγες οι ιστορίες που έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς για τον ίδιο, οι οποίες δείχνουν το τι οπτική έχει για τα πάντα.

Ένα απ' τα πρώτα πράγματα που έκανε όταν έφτασε στην Αγγλία ήταν να μάθει ολα τα ονόματα όλων των ανθρώπων που δουλεύουν στον σύλλογο. Απ' τον πρόεδρο μέχρι και τον τελευταίο φροντιστή, γιατί όπως ανέφερε αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν για να πετύχει η ομάδα τους στόχους της και για αυτό θα πρέπει να γνωρίζει κανείς πώς τους λένε.

'Εχει δηλώσει ανοικτά τις πολιτικές του πεποιθήσεις αναφέροντας ότι είναι περισσότερο αριστερός παρά κεντρώος και αν υπάρχει κάτι που δεν θα κάνει ποτέ στη ζωή του είναι το να ψηφίσει δεξιά.

Πάλεψε πρώτος απ' όλους (μαζί με τον τότε αρχηγό της ομάδας Τζόρνταν Χέντερσον) ώστε την περίοδο της καραντίνας να πληρωθούν κανονικά οι εργαζόμενοι του συλλόγου.

Πήρε ανοικτά θέση για το Μουντιάλ του Κατάρ λέγοντας ότι και τα ίδια τα media δεν ανέδειξαν όταν έπρεπε το πρόβλημα με αποτέλεσμα η διοργάνωση να πραγματοποιηθεί εκεί.

Και άλλα πολλά, που αν τα γράψουμε ένα ένα θα τελειώσουμε αύριο το κείμενο...

Και μαζί με όλα τα παραπάνω, υπήρξε και σπουδαίος προπονητής που δεν χρειαζόταν ποτέ τεράστια μπάτζετ για να κάνει «θαύματα».

Και ναι, είχε δίκιο. Σημασία έχει τι λέει ο κόσμος για σένα όταν φεύγεις από κάπου.

Μόνο που ο κόσμος του Λίβερπουλ και οι φίλοι της ομάδας δεν μπορούμε να πούμε πολλά, γιατί ακόμα δεν έχουμε συνέλθει απ' το σοκ και ίσα που σκουπίσαμε τα δάκρυα μας μετά την ανακοίνωση της φυγής του Κλοπ.

Ξέρεις, είναι και το άλλο. Τα τελευταία χρόνια όλα άλλαζαν γύρω μας και μάλιστα με χαοτική ταχύτητα, αλλά ο Κλοπ ήταν εκεί. Ήταν ο προπονητής της ομάδας μας, ήταν η σταθερά μας. Και ρε γαμώτο, πώς θα αποχαιρετήσουμε και θα αλλάξουμε τη σταθερά μας τώρα; Δεν γίνεται... 

Για αυτό και στον τίτλο παραφράσαμε ελάχιστα τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα Ρολάν Τοπόρ, γιατί ο Κλοπ δεν ήταν μόνο η παρουσίαση ενός εκπληκτικού ποδοσφαίρου.

Ο Κλοπ ήταν ο λόγος που μια πόλη, μια κοινότητα και εκατομμύρια άνθρωποι πίστεψαν ξανά σε κάτι και αυτό δεν τους πρόδωσε ποτέ.

Για αυτό μέχρι και τον τελευταίο αγώνα της σεζόν μετά το πέρας κάθε 90λεπτου θα φεύγει και από ένα δάκρυ, γιατί περάσαμε 9 χρόνια με έναν τόσο σπουδαίο άνθρωπο και προπονητή στο τιμόνι της ομάδας μας. Για αυτό...

You'll Never Walk Alone Jurgen.