Σοφοκλής Αρχοντάκης

Είναι δύσκολο να χωρέσει η πορεία του 20 σε λίγες λέξεις, για όσους την ζουν από μέσα. Στην περίπτωσή μου το πρώτο κείμενο που έγραψα ήταν τον Μάιο του 2021, οπότε η δική μου επέτειος είναι διαφορετική. Θυμάμαι όμως ξεκάθαρα την στιγμή που μπήκα all in. 

Αυτή η στιγμή για εμένα ήταν μετά την κατάθεση του Νίκου Σ. στη δίκη Λιγνάδη, όπου ο συνήγορος υπεράσπισης τον επέβαλε σε δευτερογενή κακοποίηση. Εκεί ήταν η στιγμή που πείσμωσα και αποφάσισα σε κάθε δικάσιμο να παίρνω ρεπό από την εργασία μου για να καλύπτω τη δίκη. Αν το 20 έχει κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει είναι πως έχει συνέπεια σε όλα τα θέματα που προκρίνει ως μεγάλα. 

Μοιράστηκε τα δακρυγόνα με όσους παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Κάλυψε δημοσιογραφικά την δίκη των νεοναζί δολοφόνων. Στάθηκε δίπλα στους μαθητές και σπουδαστές καλλιτεχνικών σχολών και σχολείων με εικόνα, ήχο, συνεντεύξεις και φωτογραφίες. 

Γνωρίζουμε πως η θέση μας είναι στο δρόμο με τα κινήματα και αυτή είναι μια σχέση που δεν θα αλλάξει. Σε αυτή την πορεία κάναμε φίλους, αποκτήσαμε εχθρούς και μπήκαμε στο μάτι πολλών. Στο μάτι φασιστών, αστυνομικών και κυβερνητικών. 

Δώσαμε και δίνουμε στο 20, αλλά η αλήθεια είναι πως παίρνουμε. Προσωπικά ξαναβρήκα τη χαμένη αγάπη για τη δημοσιογραφία και ένα περιβάλλον που κανένας δεν απαγορεύει τίποτα σε κανέναν. Βρήκα μια συλλογικότητα δημοσιογράφων που παρότι έγραφα επαγγελματικά σε άλλα μέσα ή εργαζόμουν στην εστίαση, ήταν το απόλυτο safe space. Ένα περιβάλλον που ο κάθε ένας από εμάς διαχειρίζονταν το 8ωρο και το 10ωρό του στην επί πληρωμή εργασία του, προσέθετε και προσθέτει στην μέρα του άλλες 3-4 ώρες με χαμόγελο για να το κρατήσει όρθιο.

Γιατί έχει αξία να κρατάς όρθιο ένα Μέσο που καταγράφει την πραγματικότητα, βλέποντας ξεκάθαρα τα πράγματα, προστρέχοντας σε ειδικούς και αυτόπτες μάρτυρες που άλλοι θα αγνοήσουν. 

Ένα Μέσο που δεν θα ακούσεις «Δεν πιάνεις αυτό το θέμα, μας δίνει διαφήμιση», που δεν θα προσπαθήσεις να περάσεις θέμα ύπουλα ή εν κρυπτώ. 

Που δίνει βήμα σε όσο πιο πολλούς μπορεί, με ερωτήσεις που φανερώνουν πως το θέμα μας αγγίζει πρωτίστως ως προσωπικότητες και ύστερα δημοσιογραφικά. 

Χρόνια μας πολλά, λοιπόν, για τα μέλη και τους φίλους ενός Μέσου που έχει δημιουργηθεί από τα κάτω για να καλύπτει την πραγματικότητα οριζόντια και όχι αφ’ υψηλού. Μακάρι στο μέλλον να μην μας κυνηγά η πραγματικότητα και η επιβίωση, ώστε τα λίγα, να γίνουν πολλά.

Κωνσταντίνος Βρεττός

Τα γενέθλια του 20/20 συμπίπτουν συμπτωματικά με την παρουσία μου στην Αθήνα. Εκείνο τον Γενάρη του ‘21, που κοιτάμε πλέον από μακριά, καμιά φορά όλα μοιάζουν τόσο ίδια, αλλά είναι πολύ διαφορετικά. Στη ζωή αναζητάμε αυτές τις σταθερές που θα μας προσφέρουν μια ασφάλεια και θα δημιουργήσουν ένα προσεκτικό πλαίσιο στο οποίο μας επιτρέπεται να κυνηγήσουμε όλα όσα έχουμε φανταστεί, χωρίς παράλληλα να μας επιτρέπουν «πολυτελείς αποσύρσεις», όπως μου εξηγούσε ο αγαπημένος Μενέλαος Καραμαγγιώλης στο πρώτο podcast που είχαμε κάνει εκείνο τον Γενάρη, στο studio του Αντώνη στο Περιστέρι. Στο κρησφύγετο του Αντώνη στο Περιστέρι, μάλλον. If you know, you know. 

Το 20/20 είναι στα μάτια μου μια σταθερά, σε ένα κόσμο αστάθειας. Είναι μια κρυστάλλινη όαση σε μια θολή έρημο. Σε αυτή την όαση καθρεφτίζονται όλοι εκείνοι και όλες εκείνες που θέλουν να πιστέψουν ξανά στα μάτια τους.

Στην Αμερική, το λένε «20/20 sharpen view». Η τέλεια όραση, μια κατάσταση στην οποία όλα είναι καθαρά. Μάτια που έχουν πολλά διαφορετικά χρώματα, το καθένα από ένα δικό του σύμπαν. Τα μάτια του Αντώνη, του Δημήτρη, της Μαρίας, του Σοφοκλή, της Μαρίας, του Ματθαίου, της Μαρίας, του Ηλία, του Σπύρου. Αλλά κι όλα εκείνα ανθρώπων που πέρασαν από το 20/20, κι εκείνων που θα έρθουν. 

Αυτό είναι το 20/20. Ένας χώρος που είναι ανοιχτός σε κάθε ελεύθερο πνεύμα, για κάθε ελεύθερο πνεύμα που έχει κάτι να μοιραστεί. Ένας χώρος για κάθε ελεύθερο άνθρωπο που θέλει κάτι να πει, αλλά του κρατάνε στο στόμα του κλειστό. Ένας χώρος έκφρασης και δημιουργίας, εκεί που μια σκέψη που γεννήθηκε στις σημειώσεις του κινητού σου στο τελευταίο μετρό της ημέρας, γίνεται πραγματικότητα, για να αλλάξει μια πραγματικότητα την οποία δεν πρέπει να συνηθίσουμε.

Τα γενέθλια του 20/20 συμπίπτουν συμπτωματικά με την παρουσία μου στην Αθήνα, αλλά δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. 

Ηλίας Γεροντόπουλος

Το 20/20 έσκασε σαν αστέρι στον ουρανό. Για μένα ήταν η ανάσα μες στην καραντίνα. Μια φωνή λογικής στην παράνοια του covid. Μια θαρραλέα ασπίδα στα θύματα του metoo. Μια καθαρή αλήθεια μες στην ύποπτη αναξιοπιστία των μίντια. Κι ένα μετρημένο, καλαίσθητο σπίτι σε μια γειτονιά γεμάτη υποτακτικό κομφορμισμό ή κακό μελόδραμα.

Το 20/20 είναι ένα μωρό που έπεσε στη μαρμίτα με το μαγικό ζωμό. Είναι ο αδαμάντινος χαρακτήρας που μπορεί να μπει στο σπήλαιο των θαυμάτων. Είν’ ένας φτωχός και μόνος καουμπόι σε μια δύση πολύ άγρια, γεμάτη ύποπτους σερίφηδες και καλοντυμένους ντεσπεράντος. Είν’ ένας τίμιος πειρατής στη Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας, κι ένα παπί με το πείσμα του Σκρουτζ, την αθωότητα του Ντόναλντ, την περιουσία του Φέθρυ.

Το 20/20 είναι μια οικογένεια που σπάνια συναντάς αν δεν γεννήθηκες μέσα της. Είναι μια μεγάλη αγκαλιά, τόσο για την αρχή, όσο και για το τέλος στο ταξίδι του μελανιού. Τόσο γι’ αυτούς που σερβίρουν τις λέξεις όσο και για κείνους που τις απολαμβάνουν. Κι αν στην κουζίνα κάπου-κάπου γίνεται χαμός, το ρατατούι βγαίνει πάντα νόστιμο και μαμαδίστικο, γιατί μαγειρεύεται με ψυχούλα και μεράκι.

Το 20/20 θέλει να ‘ναι το φιλαράκι σου στις φάρσες, ο σύντροφός σου στον αγώνα, το αδερφάκι σου που μαζί σχεδιάζετε πώς θ’ ανακαλύψετε τις κρυμμένες σοκολάτες. Το φιλαράκι σου που θα στέκεται μπροστά σου στις γροθιές του τραμπούκου, ο σύντροφος που δεν θα παραδοθεί στη βία της παραπληροφόρησης, το αδερφάκι σου που θα φορτώνεται το βάρος μιας ζαβολιάς που λέγεται δικαιοσύνη.

Το 20/20 γιορτάζει, μεγαλώνει κι ελπίζει. Χαίρεται, ανησυχεί και δεν εφησυχάζει. Ριζώνει στις αρχές του κι απλώνει κλωνάρια. Και θέλει τις πλάτες σου, όπως κάθε δέντρο που δεν φοβάται καταιγίδες, θύελλες κι αέρα, παρά μονάχα μπιτόνια και πριόνια. Κι όσο υπάρχουμε μαζί, τίποτα δεν φοβάται…

Μαρία Κεφαλά

Θα σας πω μια ιστορία. Μοιάζει με ψεύτικη αλλά δεν είναι. Την ιστορία του 20. 

Του Μέσου που συνάντησα μεγάλη, με παγιωμένη την πεποίθηση της ταυτότητας της δουλειάς μου. Δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Να γελάς, κλαίγοντας. 

Το 20 το βρήκα έτοιμο. Ο Αντώνης, η ψυχή του, είχε την ιδέα του. Μια ομάδα -η πρώτη του- συναδέλφων που θαυμάζω και εκτιμώ την έκαναν πράξη. 

Ο Δημήτρης ήταν εκεί από την αρχή. 

Η καρδιά του. 

Και η Μαρία. 

Τα μάτια του. 

Εκεί ήταν ο Κωνσταντίνος. 

Η τρυφερότητά του. 

Ο Ματθαίος. 

Η μετριοφροσύνη του. 

Ο Ηλίας. 

Το πνεύμα του. 

Πήγα και ήρθε ο Σοφοκλής. 

Το σπαθί του. 

Ο Σπύρος. 

Το χιούμορ του. 

Και το Μαράκι. 

Το μυαλό του.

Οι 10 του 20 στήσαμε μια ΚοινΣΕπ. Μια Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση. Όσο τρέχαμε τη διαδικασία για να γίνουμε ένα πραγματικό Συνεργατικό Μέσο οι φορείς με ρώταγαν:

-«10; Σίγουρα;»

- «Εντελώς». 

Η ίδια απάντηση. Πάντα και παντού. 

10. Χωρίς γραφεία, χωρίς μισθούς, χωρίς χρόνο. 

Το 20 είναι μια ιστορία από κείνες που σε κάνουν να πιστεύεις σε θαύματα. Η αίθουσα σύνταξής μας είναι ένας διάλογος στο messenger. Εκεί συμβαίνει όλο. Εκεί συντονίζεται, εκεί υπάρχει. Και εκεί αναπνέει.

Όσο με αφορά το 20 είναι η δική μου ιστορία νίκης. Με τράβηξε από τα μαλλιά σε μια χρονική στιγμή που πνιγόμουν και με έσωσε. Η καρδιά μου, από τότε, χτυπά στο μαύρο κουτί του.

Στο Black box του -το κουτάκι στο messenger- που τώρα που σας γράφω την ιστορία του, οι υπόλοιποι τρέχουν τις ειδήσεις και τις αξιολογούν. 

Το κοιτάζω με τη άκρη του ματιού μου. Τους κοιτάζω. Από το πρωί εκεί, και ταυτόχρονα ο καθένας στη θέση του. Σε εκείνη που απαιτείται για το βιοπορισμό και τις υποχρεώσεις του. Για τη ζωή του και τις ανάσες της. Αλλά πάντα και εκεί. Πάντα εδώ. 

Δεν έχω υπάρξει ξανά μέλος μιας ομάδας με τέτοια συνέπεια και αυταπάρνηση. Με τόσο θάρρος και τρυφεράδα. Με τόσο χιούμορ και πείσμα.

Μας εύχομαι πολλά χρόνια ακόμα μαζί, να παλεύουμε για τα αυτονόητα. 

Και πάω δίπλα γιατί η Γαλάτη γράφει ότι μπήκαν ΜΑΤ στο ΑΠΘ.

Σπύρος Κυριάκης

Το 20/20 για μένα πρώτα απ’ όλα είναι μια παρέα. Μια παρέα με ένα κλίμα διαφορετικό από αυτό που φαντάζεσαι και σίγουρα μια παρέα με κλίμα που δεν συναντάς πουθενά εκεί έξω. 

Επίσης, το 20/20 είναι κάποιοι τρελοί που πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα γύρω τους. Και όχι μόνο το πιστεύουν, αλλά το κάνουν πράξη. Μπορεί να μην το βλέπεις εύκολα, μπορεί να μην το βλέπεις καν, αλλά αν αυτοί οι τρελοί κάτσουν και σου εξηγήσουν πώς «αντέχει» αυτό το σάιτ θα νομίζεις ότι σου λένε ψέματα εντυπωσιασμού, αλλά θα είναι η αλήθεια.

Το 20/20 είναι ένα μέρος ελεύθερης έκφρασης με απίστευτη δημοκρατία, χωρίς καμία τοξικότητα και με αγάπη σε αυτό που πρεσβεύει. 

Κοινώς, το 20/20 για μένα είναι αυτό που μου έδωσε το δικαίωμα να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα εκεί έξω.

Ματθαίος Λεωνίδας

Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν ετοίμαζα κάποια πρώτα, δοκιμαστικά κείμενα μερικές εβδομάδες πριν το επίσημο ξεκίνημα. Θυμάμαι τα ιδιαίτερα άβαταρ που παρουσίαζαν όλοι στο Facebook με καμάρι. Θυμάμαι να πιστεύω ότι η δημοσιογραφία δεν έχει πεθάνει τελικά. Θυμάμαι να νιώθω ότι μου δίνεται μια σημαντική ευκαιρία. Από την πρώτη μέρα που βγήκε στον αέρα εκείνες τις μουδιασμένες μέρες του 2021, το 2020mag.gr πιστεύει στην αδέσμευτη, ανεξάρτητη δημοσιογραφία, που συνδέει τον κάθε πολίτη-αναγνώστη με τις πληροφορίες που χρειάζεται για να μπορεί να υποστηρίζει τον εαυτό του, να λαμβάνει σωστές αποφάσεις και να μπορεί να ζητά να αποδοθούν οι ευθύνες όποτε πρέπει και σε όποιον πρέπει.

Από τότε έχουν συμβεί τόσα πολλά, που δεν ξέρεις τι να απαριθμήσεις πρώτο. Τη συνέντευξη του Νίκου Σ., που προκάλεσε ένα ράγισμα που δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μας. Τη διαχείριση της πανδημίας. Τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Την υπόθεση Λιγνάδη. Τη μάχη να σωθεί ο Πολιτισμός. Τους πολέμους. Τα σκάνδαλα. Το καθημερινό κατρακύλισμα της ζωής μας. Και τόσα ακόμα. Τις ηχηρές, διαφορετικές φωνές. Το πρωτότυπο οπτικοακουστικό περιεχόμενο. Τις ξεχωριστές συνεντεύξεις. Τα αφιερώματα. Τα μοναδικά podcasts.

Για τις λέξεις που, γενναίες ή συγκρατημένες, καμία θηλιά και κανένας κόφτης ψαλιδοχέρη αρχισυντάκτη δεν πείραξε. Για την ανηλεή προπαγάνδα που μετατοπίζει τον κεντρικό πυρήνα της σκέψης μας και πρέπει να συνεχίσουμε να πολεμάμε. Για το αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς του να βρίσκεσαι ανάμεσα σε λαμπρούς εγκεφάλους. Για το φως που πρόβαλε πάνω σε γεγονότα και ανθρώπους που κινδύνευαν να μείνουν στο σκοτάδι. Για την αγάπη του να γράφεις. Σε μέρες το λιγότερο οργουελικές. Για όσους και όσα πέρασαν μέσα από τις σελίδες του. Για όλο αυτό που κράτησε, όπως κράτησε και κρατάει ακόμα, χωρίς χρήματα από κόμματα ή επιχειρηματίες. Γι’ αυτά και για άλλα τόσα, σας ευχαριστώ που βρίσκομαι ανάμεσά σας.

Θα κλείσω με μια επιθυμία εκ μέρους όλης της ομάδας του 2020mag.gr: 

Πιστέψτε στα μάτια σας. Κρατήστε την καλή δημοσιογραφία ζωντανή. Υποστηρίξτε τα ελεύθερα, ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης.

Αντώνης Παπαβομβολάκης

Η ιδέα ήταν απλή και καλή: Ένα site από δημοσιογράφους και καλλιτέχνες, που θα βλέπουν τα πράγματα όπως ακριβώς είναι και θα τα καταγράφουν επίσης όπως ακριβώς είναι. Χωρίς αλλοιώσεις. Χωρίς υποκειμενισμό. Χωρίς υπερβολή. Χωρίς παρεμβάσεις. Γυμνή αλήθεια.

Απλή, ναι, αλλά δύσκολη στην εκτέλεση σκέψη. Ποιοι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα δεν έχουν εξαρτήσεις; Ποιοι μπορούν να παίξουν κορώνα γράμματα την προσωπική και επαγγελματική τους πορεία ανά πάσα στιγμή, με μόνο σκοπό να καταγράψουν την αλήθεια, ακόμα και αν αυτή τους λιώνει;

Ποιοι καλλιτέχνες θα φιλοτεχνήσουν, φωτογραφήσουν, ηχογραφήσουν, βιντεογραφήσουν την αλήθεια, αμακιγιάριστη; Και γιατί; Αφού κανείς τους δεν έχει έσοδα, κανείς τους δεν παίρνει μισθό. Κανείς τους δεν αμείβεται για τις δυνατότητες και την επάρκειά του. Για ποιο λόγο να παραμείνει σε όλο αυτό; Για την ψυχή του παππού του;

Ναι. Για την ψυχή του παππού του. Για την ψυχή εκείνου και εκείνης που έδωσε την ίδια του τη ζωή στις μάχες για μια ελεύθερη και πραγματικά υπερήφανη πατρίδα.  Που με ιδεολογική καθαρότητα και προσήλωση, ηρωισμό, αλτρουισμό, ανιδιοτέλεια και περηφάνεια, έδωσε σπουδαίους αγώνες υπέρ του λαού και τις ανώτερες αξίες που του πρέπουν για να ζήσει, γεμάτους άσβηστο πάθος και μεγάλες συγκινήσεις. Ανυποχώρητα. Στωικά. Βραχένια. Και που αν όλα αυτά χαθούν, χανόμαστε και εμείς. Και δεν θα επιτρέψουμε να χαθούν ούτε αυτά, ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας.

Αυτό είναι το 20/20. Ένα σύμβολο πραγματικού συνεταιριστικού εγχειρήματος. Μακριά από κομματικές ή επιχειρηματικές εξαρτήσεις. Και ας νιώθει μόνο του. Δεν είναι. Γιατί χιλιάδες άνθρωποι, χιλιάδες αναγνώστες, ακροατές, θεατές, έσπευσαν να το αγκαλιάσουν. Να το προστατεύσουν. Να το αναδείξουν.

Ευτυχώς στην Ελλάδα, υπάρχουν -λίγα, αλλά υπάρχουν- παρόμοια εγχειρήματα και όλοι μαζί αποδεικνύουμε ότι ναι, υπάρχει και άλλος τρόπος ενημέρωσης, έγκυρης δημοσιογραφίας, που σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: Δημοκρατία.

Και αυτό είναι το δικό μας καθήκον απέναντί της και η δική σας επιλογή, το δικαιώνει.

Χάρις σε εσάς, υπάρχουμε ακόμα. Για πόσο ακόμα; Κανείς δεν ξέρει.

Ξέρουμε όμως καλά, πως αν το 20/20 δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το εφεύρουμε.

Να κάνουμε ξανά το ακατόρθωτο, κατορθωτό.

Το αδύνατον, δυνατόν.

Να αγγίξουμε τους ανέγγιχτους.

Να είμαστε ο Δαυίδ απέναντι στον κάθε Γολιάθ.

Και αυτό κάναμε. 

Είμαστε γλώσσα του ανθρώπου που του την έκοψαν.

Η φωνή εκείνου που δεν βγαίνει.

Τα μάτια εκείνου που δεν βλέπει.

Το θάρρος απέναντι στον φόβο.

Ο φόβος απέναντι σε εκείνους που τον προκαλούν για να υπάρχουν.

Και ας μη νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα.

Δημήτρης Παπαβομβολάκης 

3 χρόνια για το Μέσο που «κατασκευάστηκε για να ρίξει τον Λιγνάδη».

Το είπε ο Κούγιας σε μία από τις αγορεύσεις του στην περιβόητη δίκη. Ότι το 20/20 Magazine δεν ήταν παρά μια «κατασκευή» από σκοτεινές αριστερίστικες δυνάμεις, που έβαλαν σκοπό να αποκαθηλώσουν τον «αθώο» Δημήτρη Λιγνάδη από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και να πλήξουν τον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του. Λίγο ασυνήθιστο για μια «κατασκευή» να κλείνει 3 χρόνια ζωής με καθημερινή αρθρογραφία για την πολιτική, την κοινωνία και τον πολιτισμό, δεν νομίζετε κύριε συνήγορε;

Εξάλλου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδείχθηκε εφτάψυχος. Δεν τον έριξε ούτε ο Λιγνάδης, ούτε ο Covid, ούτε οι παρακολουθήσεις, ούτε τα Τέμπη, ούτε οι πλημμύρες και οι πυρκαγιές, ούτε η ακρίβεια. Λίγο τα pass, λίγο οι λίστες Πέτσα, λίγο η ζέστη, λίγο τα λόγια του παπά, παραμένει στη θέση του. Αυτό που άλλαξε στα 3 χρόνια λειτουργίας του 2020mag.gr είναι οι δικές μας ζωές. Και οι ζωές των ανθρώπων που, μέσα από τις σελίδες μας, βρήκαν έναν ασφαλή τόπο και έναν έντιμο τρόπο να ακουστούν. 

Αν υπάρχει μια υπόσχεση προς κάποιον για τα επόμενα χρόνια, λοιπόν, είναι προς όσους έχουν κάτι να πουν. Κάτι που μπορεί να μας αφορά όλους. Θα είμαστε εδώ, μέχρι η φωνή τους να ακουστεί.

Μαρία Ράντου

Σβήνω, γράφω. Ξανασβήνω, ξαναγράφω. Δεν βρίσκω τις λέξεις να περιγράψω τι είναι το 20/20 Μagazine, γιατί δεν μπορεί να γίνει κατανοητό. Για πολλούς είναι μια ακόμα ανεξάρτητη φωνή στη δημοσιογραφία, που δίνει βήμα στις φωνές που δεν έχουν φωνή. Είναι και αυτό.

Για μένα δεν είναι μόνο αυτό. Για μια νέα, δημοσιογράφο μάλλον, που ξεκινάει μόλις δειλά δειλά σε έναν χώρο που δικαίως θεωρείται βούρκος, το 20/20 με βοήθησε να δω τις δυνατότητες μου και να μάθω πώς είναι να δημοσιογραφείς σωστά, ουσιαστικά, υπεύθυνα. 

Αλλά είναι και κάτι άλλο. Το πρώτο μου κείμενο το έγραψα στις 18 Οκτωβρίου. Κάτι είχε κάνει πάλι ο Μπακογιάννης. Ένα φαινομενικά ασήμαντο κείμενο, αλλά θυμάμαι ακόμα την ημερομηνία. Ξέρετε γιατί; Γιατί εκείνη ήταν η πρώτη μέρα που ένιωσα μέρος μιας ομάδας. Μιας ομάδας που - πόσο γραφικό αλλά είναι πραγματικότητα, πιστέψτε με - δεν ήξερα ότι θα γίνει κάτι σαν οικογένεια. 

Αυτό είναι που μάλλον έχει φτάσει το 20/20 εδώ σήμερα. Η ομαδικότητα. Η συνεργασία πέρα από τα στενά όρια του κέρδους. Η αγάπη και η αφοσίωση σε αυτό που κάνουμε. Οι κοινοί μας στόχοι. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί, δεμένοι σαν γροθιά.  

Το 20/20 δεν είναι ένας ακόμα όμιλος των media. Δεν υπάρχει για να αναπαράγει συστημικά αφηγήματα και να χαϊδεύει αφτιά. Και αυτό θα συνεχίσει να κάνει. Και πολλά περισσότερα. 

Το 20/20 θα συνεχίσει να βρίσκεται στις δικαστικές αίθουσες, στους δρόμους, δίπλα σε όσους η κοινωνία βαφτίζει μειονότητες και μειοψηφίες, στους αδικημένους, στους ηττημένους και σε αυτούς που δεν θα σταματήσουν ποτέ να μάχονται. Και εγώ θέλω να παραμείνω κομμάτι αυτής της υπαρκτής ουτοπίας.

Μαρία Γαλάτη

Αντί επιλόγου η λέζαντα για την cover photo που διάλεξε η Μαρία Γαλάτη, για να συνοδεύσει το κλικ της.  

Ένα κλικ του που πάτησε για το ένθετο του 20 «Εδώ πολιτισμός» όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη κήρυξε τον πόλεμο στους καλλιτέχνες με Προεδρικό Διάταγμα. Και έφερε την εξέγερση των φοιτητών των Καλλιτεχνικών σχολών. Τους μήνες που ακολουθήσαν όλες και όλοι ήμασταν εκεί. Δίπλα τους, μαζί τους, κοντά τους. Όπως συνηθίζουμε. Όπως ξέρουμε να κάνουμε Δημοσιογραφία. 

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά». 
Οδυσσέας Ελύτης.