Την περασμένη εβδομάδα, την Τετάρτη 10 Απριλίου, πραγματοποιήθηκε φεμινιστική πορεία στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή την γυναικοκτονία της Κυριακή Γρίβα, έξω από το αστυνομικό τμήμα στους Αγίους Αναργύρους. 

Η Κυριακή απευθύνθηκε στην αστυνομία, προκειμένου να ζητήσει βοήθεια, αλλά το περιπολικό δεν είναι ταξί. Μια αδελφή μας έφυγε από τα χέρια του συντρόφου της και η αστυνομία παρέμεινε αμέτοχος θεατής. 

Η ίδια αστυνομία, που σχεδόν κατέστησε κατάλληλες τις συνθήκες για την διάπραξη ακόμα μιας γυναικοκτονίας, στην φεμινιστική πορεία της Τετάρτης άσκησε βία απέναντι σε διαδηλωτές και διαδηλώτριες, τραυματίζοντας σοβαρά τρία άτομα. 

Είναι ειρωνικό η αστυνομία να ασκεί έμφυλη βία σε μια φεμινιστική πορεία για τις γυναικοκτονίες;

Ίσως να είναι απλά αναμενόμενο.

Η αστυνομική βία έχει κλιμακωθεί τα τελευταία χρόνια. Και δεν είναι καθόλου άσχετη με την έμφυλη βία. Και οι δύο μορφές βρωμάνε εξουσία, καταπίεση και υποταγή. 

Η Μυρσίνη, συμμετέχουσα στο σχήμα της Αριστερής Ενότητας της Νομικής ΕΚΠΑ, μια απο τις τραυματίες της πορείας, μίλησε στο 20/20 magazine, για τα όσα συνέβησαν και την επίθεση που δέχτηκε από τα ΜΑΤ, όπως και πολλές ακόμη διαδηλώτριες, με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα στο χέρι.

«Η φεμινιστική πορεία της Τετάρτης 10/04 καλέστηκε για να εκφραστεί η αντίδρασή μας στις γυναικοκτονίες που συντελούνται συνεχώς, στην αδιαφορία του κράτους και της αστυνομίας, στην πατριαρχία και το σύστημα που μας καταπιέζει. Στην πορεία καλούσαν και φοιτητικοί σύλλογοι αλλά και η φεμινιστική και λοατκι συλλογικότητα κιουρί@, στην οποία συμμετέχουν πολλές φίλες και συντρόφισσες μου, και τις δράσεις της οποίας παρακολουθώ συστηματικά». 

Ήταν σχεδόν αδύνατον να μην βρισκόμασταν σε αυτή την πορεία

«Κάθε γυναίκα που σκοτώνεται είναι για εμάς μια νέα πληγή, ένας νέος φόβος, μια μεγαλύτερη ανασφάλεια. Πόσω μάλλον όταν συμβαίνει μπροστά σε ένα αστυνομικό τμήμα, μπροστά σε όσους υποτίθεται θα μας προστατέψουν αν συμβεί κάτι. Πλέον η οργή είναι πολλή, δε χωράει, πρέπει να εκφραστεί, στο δρόμο, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς, παντού. Ήταν σχεδόν αδύνατον να μην βρισκόμασταν σε αυτή την πορεία».

Για όσο κράτησε η πορεία υπήρχε μια μόνιμη πρόκληση, οι αστυνομικοί ήθελαν να μας εξοργίσουν  

«Από την αρχή της πορείας η κατάσταση ήταν ασφυκτική. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ απλώνονταν απ’ακρη σ’άκρη, μας μονοδρόμησαν και μας φώναζαν διαρκώς να περιοριστούμε. Εκτός από αυτά όμως, τα σχόλια των ΜΑΤ ήταν εξοργιστικά. Βρισιές, σεξιστικά και ομοφοβικά σχόλια, κανένας σεβασμός προς τη δολοφονημένη Κυριακή. Ένας από αυτούς τόλμησε να πει ότι αυτός που σκότωσε την Κυριακή είναι “δικός μας”, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Για όσο κράτησε η πορεία υπήρχε μια μόνιμη πρόκληση, οι αστυνομικοί ήθελαν να μας εξοργίσουν και να αντιδράσουμε».

Αστυνομικός των ΜΑΤ με αρπάζει από το λαιμό και με σπρώχνει 

«Περνώντας το Σύνταγμα, ο αρχηγός της διμοιρίας τράβηξε από τον ώμο έναν άλλο διαδηλωτή, τον οποίο ώρα είχε στοχοποιήσει, λέγοντάς του “εσύ τελείωσες, θα έρθεις μαζί μας”. Αμέσως όσοι και όσες βρισκόμασταν γύρω του, αντιδράσαμε και μπήκαμε μπροστά του, χωρίς να σπρώξουμε ή να ακουμπήσουμε καν την αστυνομία. Οι αστυνομικοί αντέδρασαν άμεσα, σπρώχνοντάς μας πολύ δυνατά με τις ασπίδες και πετώντας χημικά.

Σε αυτό το σημείο έπεσα και έσπασα το χέρι μου. Όταν σηκώθηκα, αποπροσανατολισμένη, είδα ότι ο διαδηλωτής που είχαν τραβήξει προηγουμένως, βρισκόταν πεσμένος στο πεζοδρόμιο μετά από τρικλοποδιά των ΜΑΤ και τον χτυπούσαν. Έτρεξα εκεί και μπήκα ανάμεσα στην αστυνομία και στους υπόλοιπους διαδηλωτές φωνάζοντας “πίσω, πίσω”. Τότε αστυνομικός των ΜΑΤ, όπως φαίνεται πολύ καθαρά σε βίντεο, με αρπάζει από το λαιμό και με σπρώχνει προς τα πίσω, ενώ αμέσως μετά χτυπάει έναν φοιτητή που ήταν δίπλα μου.

Στο νοσοκομείο πήγαμε πολλή ώρα μετά, αφού ηρεμήσαμε από τα δακρυγόνα και συνειδητοποίησα ότι πονάω φρικτά. Στον Ευαγγελισμό βρίσκονταν ήδη δύο ακόμη διαδηλώτριες, με σοβαρούς τραυματισμούς από το χαμό που επικράτησε». 

Είναι πράγματι προβληματικό ένας αστυνομικός να χτυπάει σε κοινή θέα, στη διάρκεια μιας φεμινιστικής πορείας, μια γυναίκα και μάλιστα λίγες μέρες μετά από μια γυναικοκτονία έξω από αστυνομικό τμήμα.

«Πέρα από αδιανόητα ειρωνικό, η πραγματικότητα είναι πως αυτό το γεγονός μας εξοργίζει. Από σεβασμό και μόνο στην γυναίκα που δολοφόνησαν με την ανεπάρκεια και την αδιαφορία τους, θα έπρεπε να είναι απόντες από αυτήν την πορεία, και σε κάθε περίπτωση διακριτικοί και ήρεμοι. Το γεγονός όμως ότι κατηγορείται και “δυσφημείται” η ελληνική αστυνομία τους ενοχλεί πιο πολύ. Ψέγονται “οι δικοί τους άνθρωποι”, και δεν μπορούν να το ανεχθούν, κάποιος πρέπει να τιμωρηθεί για αυτό».

Η κρατική βία κλιμακώνεται κάθε φορά που κατεβαίνουμε στο δρόμο. Τι πάει λάθος με την αστυνομία;  

«Τα προβλήματα με την αστυνομία είναι δομικά. Είναι ο μόνος κρατικός τομέας που είναι υπερ-χρηματοδοτημένος, και παράλληλα έχει χτιστεί εντός του μια ιεραρχία και ένα πλέγμα “αλληλεγγύης” που πλέον θυμίζει μαφία. Ατιμωρησία, συγκάλυψη, άκριτη και αυθαίρετη βία, αυτό είναι το πλαίσιο δράσης της ελληνικής αστυνομίας, και των πολιτικών της προϊσταμένων. Η αστυνομία ήταν είναι και θα είναι κατασταλτικό όργανο, θα είναι πάντα εκεί για να καταπιέζει όσους αντιδρούν. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, το κάνουν χωρίς κανένα απολύτως χαλινάρι, κάτι που αποτελεί ταυτόχρονα πολιτική απόφαση και σοβαρό πολιτειακό ζήτημα. Δεν υπάρχει τρόπος να ανασταλεί η επικίνδυνη δράση της αστυνομίας χωρίς απολύτως δραστικά μέτρα: άμεσος αφοπλισμός όλων των ομάδων, απαγόρευση της χρήσης χημικών και της αύρας, “ξήλωμα” εδώ και τώρα των ανοιχτά φασιστικών και νεοναζιστικών στοιχείων στο σώμα». 

Στο δρόμο, μαζί με συντρόφους, φίλους, αγωνίστριες είμαστε πάντα πολύ πιο ασφαλείς απ’ ότι στα αστυνομικά τμήματα

«Δυστυχώς τα τελευταία τουλάχιστον 5 χρόνια η καταστολή είναι για όλες μας καθημερινό φαινόμενο. Δεν πρέπει, βέβαια, να το συνηθίσουμε και πάντα πρέπει να μας σοκάρει. Στην επόμενη πορεία μπορεί να είμαι τρομαγμένη αλλά θα κατέβω. Στο δρόμο, μαζί με συντρόφους, φίλους, αγωνίστριες είμαστε πάντα πολύ πιο ασφαλείς από οπουδήποτε. Σίγουρα πολύ πιο ασφαλείς απ’ ότι στα αστυνομικά τμήματα».