Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας - Μια προσωπική μαρτυρία

Η ημέρα αυτή είναι η μνήμη των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών, και στην ουσία για το δικαίωμα ψήφου, που σχεδόν πουθενά δεν υπήρχε πριν το 1915.

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας - Μια προσωπική μαρτυρία
ΠΡΟΒΟΛΗ

Με αφορμή λοιπόν την ημέρα αυτή ήθελα να γράψω κάτι. Σκέφτηκα να γράψω για την μητρότητα, για την γυναικεία σεξουαλικότητα, για τα γυναικεία πρότυπα, για την φεμινιστική ψυχολογία…τίποτα δεν με κάλυπτε όμως. Ίσως να είναι και όλη αυτή η ιστορία με την πανδημία που πολλές φορές μου δημιουργεί ένα αίσθημα ανηδονίας, σαν να είμαι ευχαριστημένη με τίποτα, σαν τίποτα να μην με «γεμίζει» όπως θα ήθελα..
Μου ήρθε λοιπόν η ιδέα να γράψω για μια ασθενή μου. Την μεγαλύτερη σε ηλικία ασθενή μου: την μεγαλύτερη σε ηλικία όταν ξεκίνησε ψυχοθεραπεία (αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει ολοκληρώσει την ψυχοθεραπεία της). Την πήρα λοιπόν τηλέφωνο και της ζήτησα την άδεια να γράψω για την ιστορία της. Χάρηκε πολύ και εγώ χάρηκα που συμφώνησε. Μέχρι και το όνομα της ήθελε να γράψω, αλλά της είπα ότι μου είναι αδύνατον να ξεφύγω από τους δεοντολογικούς κανόνες.


Η Δήμητρα λοιπόν. Πριν 12 χρόνια επισκέφτηκε το γραφείο μου μια γυναίκα 72 ετών. Στην αρχή ξαφνιάστηκα γιατί δεν είναι καθόλου συνηθισμένο να θέλει να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία. Ξαφνιάστηκα και χάρηκα πολύ. Το θετικό συναίσθημα μου όμως αντικαταστάθηκε από πιο δύσκολα συναισθήματα ήδη από το πρώτο μας ραντεβού. Η γυναίκα αυτή είχε έρθει για να την βοηθήσω να αφήσει τον κόσμο αυτό με ηρεμία. Είχε διαγνωστεί με έναν δύσκολο καρκίνο, είχε ταλαιπωρηθεί με χημειοθεραπείες, είχε δοκιμάσει πολλά καινούργια πρωτόκολλα και είχε φτάσει πια σε κάποια μετάσταση που δεν ήθελε άλλο να την παλέψει.
Δεν είχε δημιουργήσει δική της οικογένεια, «από επιλογή» όπως μου είπε, ήταν επιτυχημένη επαγγελματικά, ήταν μια όμορφη δυνατή γυναίκα. Δεν είχε κάποιο σύντροφο όταν με επισκέφτηκε και είχε πολλά χρόνια να κάνει κάποια σχέση. Ήταν συνταξιούχος και περνούσε αρκετό χρόνο με την αδερφή της και τα ανίψια της. Από την ηλικία των 58 ετών είχε αρχίσει να ταλαιπωρείται με την υγεία της και σιγά σιγά είχε απομονωθεί από φίλους και ενδιαφέροντα. Όπως μου έλεγε «αυτός είναι ο δικός μου Σταυρός και θα τον σηκώσω μόνη μου».
Λίγο πριν έρθει σε εμένα είχε δημιουργηθεί μια καινούργια μετάσταση και η Δήμητρα δεν ήθελε να κάνει πια τίποτα άλλο για να την παλέψει. Ένιωθε πολύ μεγάλη κούραση και ήθελε απλά να την βοηθήσω στη πορεία αυτή προς το τέλος.
Να την βοηθήσω να αποχαιρετήσει τους αγαπημένους της ανθρώπους αλλά κυρίως να την βοηθήσω να αποχαιρετήσει όλα αυτά που ήθελε, που ονειρευόταν και δεν είχε καταφέρει να κάνει. Να την βοηθήσω να αποδεχτεί όλη την φθορά, να την βοηθήσω να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα θυμού για όλα τα ανεκπλήρωτα, να την βοηθήσω να δει και να συμφιλιωθεί με όλες τις αδικίες που υπέστη αλλά και που δημιούργησε. Να αναπολήσει και να αλλάξει την αφήγηση της, άρα και τα συναισθήματα της, για τα τραύματα της και για όλες τις στιγμές του «τι θα γινόταν αν» είχε διαλέξει τον άλλο δρόμο από αυτό που διάλεξε. Να συμφιλιωθεί με δύσκολες στιγμές και αποφάσεις και να συγχωρέσει κάποιους αλλά και να μην συγχωρέσει κάποιους άλλους. Να συγχωρέσει κάποια κομμάτια του εαυτού της αλλά και κάποια άλλα που δεν μπορούσε και απλά θα ζούσε με αυτά μέχρι να έρθει το τέλος.
Να την βοηθήσω και να της «κάνω παρέα» στο ξεδίπλωμα της ζωής της και να σταθούμε μαζί σε όλους τους κόμπους. Κάποιους να καταφέρουμε να τους δούμε με μια άλλη ματιά και να τους μαλακώσουμε και έτσι να τους ξεμπλέξουμε και άλλους να τους προσπεράσουμε, γνωρίζοντας ότι πάντα θα είναι εκεί.
Τα δικά μου συναισθήματα σε αυτή την πορεία ήταν πολύ διαφορετικά από οποιαδήποτε άλλη ψυχοθεραπεία. Θεωρητικά έχουμε μάθει να δουλεύουμε και να αξιοποιούμε τη ζωή για να μας οδηγήσει ίσως καλύτερα στο τέλος…τώρα όμως είχα κληθεί να κάνω το ακριβώς αντίθετο.
Περνούσαν ο μήνες και η Δήμητρα ερχόταν στα εβδομαδιαία ραντεβού της. Δεν είχε χάσει ούτε ένα. Είχε γράψει πολλά γράμματα σε όλη αυτή τη διαδικασία. Αυτό φαινόταν να την ανακουφίζει.. Είχε γράψει γράμματα και σε ανθρώπους της ζωής της που είχαν φύγει, όπως στους γονείς της, σε κάποιους φίλους της και στον αδερφό της αλλά είχε γράψει και γράμματα σε ανθρώπους για να τα πάρουν όταν εκείνη δεν θα ήταν πια στη ζωή. Δεν ήθελε να αφήσει τίποτα «μισοτελειωμένο». Φτιάξαμε μαζί την διαθήκη της, που ήταν συγχρόνως πρακτική και συναισθηματική..
Ο καιρός περνούσε και η Δήμητρα γινόταν ολοένα και καλύτερα. Έκανε κάθε 3 μήνες εξετάσεις και φαινόταν κάτι να έχει «φρενάρει» στην ασθένεια.
Η Δήμητρα έμεινε στη ψυχοθεραπεία 7 χρόνια. Μέχρι την ηλικία των 79 ετών. Από κάποιο σημείο και μετά το τέλος το είχαμε λίγο ξεχάσει. Ασχολούμασταν μόνο με το παρόν.
Η Δήμητρα σήμερα είναι σχεδόν 85 ετών. Συνεχίζει κάνει τις εξετάσεις της και είναι όλα καλά. Προς το τέλος της ψυχοθεραπείας μας είχε ξεκινήσει και έκανε παρέα με έναν πολύ όμορφο κύριο. Τον Νίκο.
Η ψυχοθεραπεία έχει πλαίσιο, κανόνες και όρια. Ένα από αυτά είναι ότι δεν συνάπτουμε προσωπικές σχέσεις με τους θεραπευόμενους μας. Με την Δήμητρα έχω κάνει την μοναδική εξαίρεση. Από τότε που ολοκλήρωσε την θεραπεία της, μου φέρνει 2 φορές το χρόνο κάτι όμορφο που μαγειρεύει. Δεν μαγείρευε ποτέ, ξεκίνησε να μαγειρεύει κατά την διάρκεια της ψυχοθεραπείας. Άρχισε να κάνει πολλά τραπέζια σε όσους είχε δίπλα της και έγινε μια πολύ φροντιστική και ευφάνταστη μαγείρισσα. Εδώ και 5 χρόνια λοιπόν την βλέπω για λίγο 2 φορές τον χρόνο που μου φέρνει φαγητό. Πάντα 3 μέρες πριν με παίρνει τηλέφωνο να με ρωτήσει αν υπάρχει κάτι που δεν τρώω.
Αυτή είναι η δική μας ιεροτελεστία ζωής.
Μία γυναίκα, ένας άνθρωπος όπως φυσικά πολλοί άλλοι, που πάλεψε για την ζωή της. Που δεν φοβήθηκε τον θάνατο, που μετάνιωσε για πολλά, που είδε και έζησε με τις πληγές της και που ζει όμορφα τα τελευταία χρόνια της ζωής της.

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ