20 μήνες τώρα, οι άνθρωποι που εκλέχτηκαν για να χαράξουν πολιτικές και στρατηγικές (σύμφωνα με την επιτυχία ή την αποτυχία των οποίων θα κρίνονται), έχουν κατορθώσει -γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- να υπονομεύσουν κάθε εργαλείο αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης. Από το ΕΣΥ και την αποτελεσματική ενημέρωση των πολιτών, μέχρι φυσικά το εμβόλιο, το οποίο παρουσίασαν ως την απόδραση από το Αλκατράζ της «πανδημίας των ανεμβολίαστων», το Άγιο Δισκοπότηρο της αιώνιας ζωής και το μέγα έλεος, αμήν.

Και δε λέω πως δεν έπιασε. Έπιασε.
Μπορεί όχι υγειονομικά. Αλλά σίγουρα επικοινωνιακά.

Θέλω να πω πως όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει τόσο εμφανή έλλειψη ηθικών αναστολών ώστε να δηλώνει δημοσίως, μόνο τις τελευταίες εβδομάδες πως: η πανδημία δεν έχει ξεφύγει, το εισόδημα των πολιτών αυξήθηκε τον τελευταίο χρόνο, η ακρίβεια είναι ηθοποιός, πως ο ΣΥΡΙΖΑ μας έβαλε στα μνημόνια - και όλα τα παραπάνω να γίνονται κυρίαρχος μιντιακός λόγος, δεν μπορεί να μας κάνει εντύπωση αυτή η γκροτέσκα εικόνα κοινωνικού διχασμού. 

Δύο χρόνια πανδημίας και δυόμιση χρόνια εξουσίας, αυτό που ξέρουν να κάνουν πάρα πολύ καλά είναι να υποδεικνύουν τους φταίχτες. Και ναι, πολύ σωστά μαντέψατε, ποτέ δεν είναι οι ίδιοι.

Με δεκάδες ανθρώπους να πεθαίνουν καθημερινά, όπως καταγγέλλεται, εκτός ΜΕΘ, κυβερνητικός βουλευτής, έφτασε, πριν λίγες ημέρες, στο σημείο να δηλώσει σε τηλεοπτική του εμφάνιση πως δεν χρειαζόμαστε παραπάνω μονάδες εντατικής θεραπείας, γιατί «ο γιατρός βάζει στη ΜΕΘ έναν ασθενή όταν έχει χάσει κάθε ελπίδα. Εκεί είναι σα να τον παραδίδεις στον Θεό και πριν τον παραδόσεις, τον βάζεις στη ΜΕΘ».

Μια χώρα προερχόμενη από πολυετή οικονομική κρίση, με κατεστραμμένο κοινωνικό ιστό και "ιερή πίστη" στις ελληνορθόδοξες παραδόσεις είναι ασορτί ταπετσαρία για μια δεξιά – νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, με όλο το "ανφάν γκατέ" που χρεοκόπησε τη χώρα.

Και εκεί ακριβώς επενδύουν, με απρόσμενο «σύμμαχο» την πανδημία.
Στον φόβο, την απόγνωση, τον διχασμό και την εμπέδωση της διαστρεβλωμένης πεποίθησης πως η μεταρρυθμιστική κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, αλλά και των εργασιακών δικαιωμάτων, είναι αναγκαία προαπαιτούμενα για άλλη μια έξοδο, από άλλη μία κρίση.

«Δεν γίνεται να είσαι και η ομπρέλα και η βροχή», έλεγε, για τον έρωτα, η Μαλβίνα Κάραλη, κάτι που προφανώς γίνεται όταν είσαι κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η ίδια άλλωστε η διορατική Μαλβίνα είχε επίσης πει πως «κυβέρνηση που λυσσά να μείνει στην εξουσία σε χώρα πτωχευμένη ή έχει περιθώρια ακόμη να φάει ή φοβάται την φυλακή».

Τέλος, ας αναρωτηθούμε και ας αναρωτηθούν και στην κυβέρνηση, πόσο τυχεροί -μέσα στην ατυχία- είναι (είμαστε), που δεν έχουν ως αντιπολίτευση τον τερατώδη εαυτό τους.

ΥΓ. Τρόμος είναι όταν από την οχλαγωγία, χάνονται δίκιο και ουσία. Απ’ όπου και αν προέρχονται.