Σήμερα το 20/20 Magazine, κλείνει τυπικά ένα χρόνο λειτουργίας.
(Ουσιαστικά, πολύ παραπάνω, καθώς το ταξίδι άρχισε με την σελίδα στο facebook και τα βίντεο που αναρτούσαμε με τον Αντώνη Παπαβομβολάκη επί πρώτου λοκντάουν… τότε που «νικούσαμε τον κορωνοϊό», αλλά όλοι βλέπαμε τι έρχεται).

Ο καθρέφτης του τέρατος (Μέρος 1ο)

Ο καθρέφτης του τέρατος (Μέρος 2ο)

Όταν αρχίσαμε το 2020mag.gr, υποσχεθήκαμε πως θα είναι η φωνή κάθε προοδευτικού και ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου, απέναντι στο συντηρητισμό, το μίσος, τον ρατσισμό, το σεξισμό και το φόβο.

Έτσι και έγινε.

Δεν θέλαμε μια ιστοσελίδα με:

- Παιδιά, που κάποτε ήθελαν να γίνουν δημοσιογράφοι και τώρα "απασχολούνται", κάνοντας copy-paste ειδήσεις απ’ το ΑΠΕ ή rewriting από άλλες ιστοσελίδες.

- Εργοδότες (συνήθως τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι και Όμιλοι) που πάντα ξέρουν καλύτερα από εσένα, πάντα θέλουν το καλό σου, αλλά σπάνια σου προσφέρουν το περιβάλλον για να εξελιχθείς.

- Κακοποιητικές και υποτιμητικές συμπεριφορές (Είμαστε ίσως ο μοναδικός κλάδος που το #metoo –έμφυλης, σεξουαλικής και εργασιακής βίας- καπελώθηκε αγρίως).

- Ειδήσεις, που είναι πλέον σε μεγάλο ποσοστό, τα Δελτία Τύπου, του Μαξίμου, των κομμάτων, της αστυνομίας.

Καταφέραμε λοιπόν να "βγάλουμε" ένα χρόνο, χωρίς καμία "πλάτη", οικονομική ή κομματική.

Ένας χρόνος, με λάθη, διορθώσεις, παιδιάστικες συγκρούσεις (οπου αδικήσαμε όλοι τους εαυτούς μας), εξάντληση, ξενύχτια (με πιο χαρακτηριστικό αυτό που ζήσαμε με την εξαιρετική συνάδελφο Ναταλί Χατζηαντωνίου για να «σηκωθεί» στο site το κείμενο της, με τη συνέντευξη του Νίκου Σ. που «παραίτησε» τον Λιγνάδη από διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, έξι μόλις μέρες μετά την έναρξη λειτουργίας του 20/20).

Ένας χρόνος με αποκαλύψεις, μαρτυρίες, πολιτισμό, έρευνα, εμπιστοσύνη από ανθρώπους που ήθελαν να πουν την ιστορία τους, να αποκαλύψουν αδικίες, να κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο.

Ένας χρόνος χωρίς την παραμικρή λογοκρισία.

Ένας χρόνος χωρίς να δίνουμε (και να παίρνουμε) δεκάρα για το πόσο «επικίνδυνοι» γίναμε, ψάχνοντας και γράφοντας την αλήθεια, χωρίς υποδείξεις.

Ένας χρόνος στήριξης του -βαλλόμενου από παντού- χώρου της Τέχνης και του Πολιτισμού, με δεκάδες καλλιτέχνες να μας τιμούν με την παρουσία τους, τη γνώμη τους, τις συνεντεύξεις τους, τη φιλία τους.

Ένας χρόνος με το Music Row Studio των Αντώνη και Δημήτρη Παπαβομβολάκη να παράγει για το 20/20 Magazine, τα πιο ποιοτικά –τεχνικά- podcasts στο ελληνικό διαδίκτυο, χωρίς προχειρότητες, με ακουστική αισθητική και σεβόμενοι το αυτί και τη νοημοσύνη του ακροατή.

Ένας χρόνος με πολύ πρωτότυπο υλικό, με χαμό στα social media μας (instagram, facebook, Twitter) και πολύ σύντομα με το νέο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για την πανδημία (ω, ναι! Και αυτό μόνοι μας το κάναμε).

Ένας χρόνος μέσα σε όλα κι έξω απ' τα γνωστά.
Ένας χρόνος αδέσμευτοι και δεσμευμένοι μόνο στους αναγνώστες.
Ένας χρόνος επίμονης ανηφόρας στην άγρια κατηφόρα τους.
Ένας χρόνος που πιστεύουμε μόνο στα μάτια μας.
Ένας χρόνος. Ο δικός μας χρόνος. Ο δικός σας χρόνος.

Υγ. Ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ, σε όλους όσοι συνεργαστήκαμε στο 20/20. Όλοι συνεισέφεραν, με την εξαιρετική δουλειά τους, με προσωπικό και οικονομικό κόστος.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Ζέτα Δούκα που πίστεψε σε εμάς, έδωσε την πρώτη της μεγάλη συνέντευξη μετά τα γνωστά γεγονότα του #metoo και είμαστε πάντα σε επαφή για κοινωνικές δράσεις.
Ένα πολύ - πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην Έλενα Ακρίτα, για το mentoring, την καλή της καρδιά και την πολύτιμη βοήθειά της, ειδικά στην αρχή που δεν ξέραμε που πάνε τα τέσσερα.

Υγ2. Αντώνη, Δημήτρη, Χάρη, Μανόλη, Μαρία, Κωνσταντίνε, Μαρία, Ματθαίε, Ρεγγίνα, Εύα, Νίκο, Χάρη, Νίκο, Σίσσυ, Άρη, Γιώργο, Θανάση, Δημήτρη, Σοφία, Σοφοκλή, Αλέξανδρε, Εύα, Niko, Χρύσα, Ναταλί, Γιάννη, Κώστα, Ηλία, Νίκο, Χάρη, Γιώργο … εσείς (και πολλοί άλλοι που ξεχνάω) και η συνεισφορά σας έκανε το 20/20 ένα εκδοτικό "θαύμα".

Υγ3. Απ’ όσο μαθαίνω, σύντομα θα βγουν στον "αέρα" και άλλες ιστοσελίδες «τύπου 2020mag.gr». Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από αυτό. Ποτέ δεν είδαμε και ούτε πρόκειται να δούμε κάποιο προοδευτικό Μέσο, ανταγωνιστικά.