Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στον κόσμο από έναν γονιό που χάνει το παιδί του. Οποιοσδήποτε άλλος πόνος είναι κατώτερος από αυτόν.

Συνέβη όμως. Συνέβη και επίσημα πριν από 2 μέρες, όταν και μάθαμε την είδηση για τον θάνατο του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη, ο οποίος είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι από αστυνομικό στις 5 Δεκεμβρίου επειδή έκανε το «τεράστιο σφάλμα» να μην πληρώσει 20 ευρώ βενζίνη και κυρίως γιατί ήταν Ρομά.

Χθες το πρωί, λοιπόν, στον Εύοσμο της Θεσσαλονίκης, μια μάνα αποχαιρέτησε το παιδί της, μια μάνα που δεν θα ξαναδεί τον γιο της γιατί ένας τυπάς αποφάσισε ότι είναι ο ίδιος ο νόμος και τράβηξε σκανδάλη χωρίς καμία αναστολή.

Χθες το πρωί, ένας πατέρας βρέθηκε για τελευταία φορά δίπλα από το παιδί του, ένας πατέρας που το μόνο που ζητάει πλέον είναι δικαιοσύνη.

Χθες, για τελευταία φορά, μια κοπέλα είπε αντίο στον άντρα της, είπε αντίο στο άτομο που μαζί έκαναν σχέδια για το μέλλον, τη ζωή, για όλα. Είπε αντίο στον άνθρωπό της γιατί ένας αστυνομικός αποφάσισε ότι είναι πάνω από όνειρα, αγάπες, σχέσεις, οικογένειες.

Το όνομα του Κώστα Φραγκούλη μπήκε δίπλα σε αυτό του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, του Μιχάλη Καλτεζά, του Νίκου Σαμπάνη, του Βαγγέλη Μάγγου, του Ζακ Κωστόπουλου και πολλών ακόμη που κάποιοι δολοφόνοι αποφάσισαν ότι δεν τους αξίζει να ζουν. 

Όλοι τους δολοφονήθηκαν γιατί δεν ήταν «αυτοί που έπρεπε να είναι». Ο Νίκος και ο Κώστας ήταν Ρομά, και για αυτό τους σκότωσαν. Ο Αλέξης και ο Μιχάλης ήταν παιδιά. Παιδιά που είχαν ένα χαμόγελο το οποίο θα άλλαζε τον κόσμο, και για αυτό τους σκότωσαν. Ο Ζακ τους χαλούσε την κανονικότητα και τα πρότυπά τους και θεώρησαν ότι δεν έχει και τόση αξία η ζωή του και για αυτό του πατούσαν το κεφάλι στο έδαφος ενώ ήταν ήδη βαριά τραυματισμένος, σκοτώνοντας τον.

Χθες, ακόμα μία μάνα αποχαιρέτησε το παιδί της και ακόμα ένας πατέρας την πήρε αγκαλιά με δάκρυα στα μάτια για να πουν «αντίο» σε ό,τι πολυτιμότερο είχαν στη ζωή τους. 

Χθες, για ακόμα μια φορά, αποτύχαμε...

Χθες, ακόμα ένα δάκρυ κύλησε εξαιτίας της αστυνομικής αυθαιρεσίας και καλό θα ήταν από εδώ και πέρα, αν ως πολίτες αυτής της χώρας δεν αναλάβουμε δράση για να αλλάξουμε την κατάσταση αυτή, να μη μιλάμε.