Σήμερα είναι η επέτειος 5 χρόνων από το Μάτι. Οι τυμβωρύχοι της ΝΔ δεν(;) θα μπορέσουν να ασκήσουν την αισχρή πολιτική τους στους τάφους των θυμάτων.

Σήμερα καίγεται για έκτη ημέρα η Ρόδος. Ολοσχερώς. Οι εικόνες Αποκάλυψης από το νησί κάνουν προβολές. Πόλεμος. Ξεριζωμός. Προσφυγιά.

Δεν θα σας ξαναγράψω τα ίδια. Για το επιτελικό κράτος και την απουσία του. Δεν θα σας γράψω -ποτέ- για το 41% και την ευθύνη του. Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω γιατί το αδιανόητο κακό που συμβαίνει στη χώρα μας έχει σχέση με την πολιτική που εκείνη ακολουθεί. Και σαφώς όχι με την κλιματική αλλαγή.

Η αρχή του κακού

Το κράτος μας επενδύει στη βιτρίνα του. Στα λευκά πουκάμισα, στα αξύριστα πρόσωπα, στα θολωμένα ρολόγια.

Δεν είναι ένα ανίκανο κράτος, δεν είναι ακατάλληλοι οι διαχειριστές του. Δεν φταίει η κλιματική αλλαγή, ο καιρός ή ο Θεός. Τα κράτη χαράζουν πολιτική. Τη σχεδιάζουν, επενδύουν σε αυτή, την επικοινωνούν στους πολίτες τους και εκείνοι αγοράζουν ή όχι.

Η παντοδύναμη κυβέρνηση -που επιλέξαμε- δεν έκρυψε ποτέ τις προθέσεις της. Τις εξωράισε, τις ανέθεσε σε πληρωμένους δημοσιογράφους και Μέσα να τις στολίσουν, αλλά δεν τις έκρυψε. Τα πάντα είναι ορατά σε όλους και κανείς μας δεν μπορεί να πει ότι δεν γνώριζε.

Ασφάλεια και σταθερότητα

Η ΝΔ ψηφίστηκε καθολικά από όσους συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία, πουλώντας ασφάλεια και σταθερότητα. Πουλώντας -λυπάμαι πολύ για τον παραλληλισμό- ανοιχτά παράθυρα. Τότε -ίδιες μέρες ήταν- κοιμηθήκαμε με ανοιχτά παράθυρα και ξυπνήσαμε χωρίς τη μισή Κύπρο.

Χθες κοιμηθήκαμε με κλειστά παράθυρα και κλιματισμό, ασφαλείς -καθόλου ταπεινοί- και πολύ πεινασμένοι, και ξυπνήσαμε χωρίς τη Ρόδο.

Η ΝΔ επένδυσε στο αστυνομικό κράτος, επένδυσε στο εξοπλιστικό πρόγραμμα και άφησε τη χώρα ανοχύρωτη στον εχθρό που η ίδια ονοματίζει ως υπεύθυνο για τις βιβλικές καταστροφές. Την κλιματική αλλαγή.

Η ΝΔ επένδυσε στο Λιμενικό. Το εξόπλισε με καινούργια μέσα, το έκανε στρατό εξουσιοδοτημένο να πνίγει πρόσφυγες στη θάλασσά μας. Και έκανε τους πολίτες της πρόσφυγες. Οι φωτογραφίες και τα video από τα παράλια της Ρόδου χιλιάδων ανθρώπων μέσα στη νύχτα να περιμένουν τη διάσωσή τους δεν έχει περιθώριο διαφορετικής παραπομπής του μυαλού.

Εμείς και οι άλλοι

Με το μυαλό κολλημένο στην εικόνα των αλόγων που τρέχουν να σωθούν, των εθελοντών και των λιγοστών πυροσβεστών που παλεύουν με το αδιανόητο, δεν θέλω και ούτε θα κρύψω ότι δεν μπορώ να λυπηθώ το ίδιο για τις ξενοδοχειακές μονάδες που κάηκαν, που καίγονται. Ναι, ξέρω για τις θέσεις εργασίας που χάθηκαν, για τον τουρισμό που τελείωσε, για το νησί που βασίζεται σε αυτόν, τα ξέρω όλα. Λυπάμαι για αυτά; Ίσως στιγμιαία. Μετά η ψυχή μου πάει πίσω, εκεί που ανήκει. Στα χωριά και τους έρμους κατοίκους τους, στα ελάφια, στα άλογα, στα πλάσματα που καίγονται μαζικά. Στα δάση, στους φύλακές τους που κάθε χρόνο, όλο και περισσότερο αποδυναμωμένοι, όλο λιγότεροι, σταματούν να πάρουν μια χελώνα, να δώσουν νερό σε ένα σκύλο, να απεγκλωβίσουν όποια ζωή βρουν.

Γιατί για εκείνους, για εμάς, η ζωή έχει την ίδια αξία. Για τους άλλους όχι. Παρά μόνο αν ταιριάζει με τα λευκά πουκάμισά τους και γράφει ωραία στην κάμερα.