Όταν πηγαίνεις σε μια βιβλιοθήκη, υπάρχει απόλυτη σιγή και μια ιδιαίτερη σύμπνοια μεταξύ των ανθρώπων. Απολαμβάνεις την ησυχία που σου επιτρέπει να εστιάσεις στις δικές σου σκέψεις.
Όταν πηγαίνεις σε μια ταινία, ισχύει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Αν δεις την ίδια ταινία που είδες στον καναπέ σου, στο σινεμά, θα καταλάβεις ότι παρακολουθείς δύο εντελώς διαφορετικά έργα.

Μας είχε λείψει αυτή η ατμόσφαιρα και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μας ζέστανε με τις γεμάτες αίθουσες. Είχε και κρύο στην πόλη. Λίγο πριν κόψουμε εισιτήρια, παρατηρούσα προσεκτικά τις ουρές στην είσοδο και συχνά έβλεπα ανθρώπους, μόνους. «Βλέπεις ανθρώπους που δεν είναι απλά σινεφίλ, αλλά ψάχνουν την θαλπωρή της Τέχνης», μου είχε πει ο Γιάννης Οικονομίδης και η κουβέντα του αυτή, συνόδευε τα αδιάκριτα βλέμματα μου.

Στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, είχα κυκλώσει την ταινία λήξης. «Παρίσι, 13ο διαμέρισμα» (Les Olympiades) σε σκηνοθεσία του Γάλλου Ζακ Οντιάρ, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει τις ταινίες «Dheepan» που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών το 2015 και «The Sisters Brothers» με την οποία απέσπασε το Λιοντάρι Σκηνοθεσίας, το 2018.

Μια ασπρόμαυρη ταινία, για τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις, με αισθητική Παρισιού. Από τις ωραίες τις φεστιβαλικές, λέω στον εαυτό μου.

Λίγα λόγια για την ταινία:

Κάπου στο 13ο διαμέρισμα του Παρισιού, σε μια περιοχή γνωστή και ως «Ολυμπιάδες» εξαιτίας των οχτώ πολυόροφων κτιρίων που έχουν το όνομα πόλεων που έχουν φιλοξενήσει τους Αγώνες, η Εμιλί γνωρίζει τον Καμίλ, ο οποίος νιώθει έλξη για τη Νορά, η οποία συναντά στον δρόμο της την Αμπέρ...

Τρία κορίτσια κι ένα αγόρι δίνουν τον δικό τους ορισμό για το τι σημαίνει έρωτας σήμερα, σε μια ταινία που αποτελεί ελεύθερη διασκευή τριών ιστοριών του Αμερικανού καρτουνίστα Έντριαν Τομίνε· μια ταινία που καταφέρνει να αποδώσει την πολύχρωμη παλέτα του διαφορετικών πιθανών σχέσεων που γεννιούνται από τη ραγδαία επιθυμία, μέσα από τους γκρίζους τόνους μιας ασπρόμαυρης φωτογραφίας με απαλή, ανάγλυφη αίσθηση.

Το μεσημέρι της Κυριακής, βρέθηκα στο ξενοδοχείο που διέμεναν οι ηθοποιοί της ταινίας και είχα την ευκαιρία να ανταλλάξω μερικές σκέψεις μαζί τους.

Όταν έφτασα, έβλεπα από την μία, την Λούσι να παίζει στο πιάνο Yann Tiersen και από την άλλη τον Μακιτά να την κοιτάζει και να χαμογελάει.

Από αυτά τα χαμόγελα μεταξύ φίλων, όχι απλά συνεργατών.

«Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά νιώθω ότι άρχισα να τον συμπαθώ περισσότερο μόλις ολοκληρώθηκε η ταινία» έλεγε η Λούσι γελώντας με τον Μακιτά να συμπληρώνει ότι ήταν μπερδεμένος στο γύρισμα καθώς αναρωτιόταν αν όντως αρέσουν ο ένας στον άλλον πραγματικά.

Για όσους δεν βρεθήκατε εκείνη τη μέρα στο Ολύμπιον, η Έμιλι (Lucie Zhang) και ο Καμίλ (Makita Samba) γνωρίζονται όταν η πρώτη ψάχνει συγκάτοικο, με την σχέση τους να δοκιμάζεται στην πορεία όταν η ερωτική επιθυμία τους χτυπά την πόρτα.

«Είναι δύο χαρακτήρες που απολαμβάνουν να μιλάνε ο ένας στον άλλον και αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό πράγμα στις σχέσεις, φιλικές και ερωτικές», περιγράφει η Λούσι.

Το ασπρόμαυρο χρώμα της ταινίας, σε μεταφέρει με έναν ιδιαίτερο τρόπο στο Παρίσι, χωρίς το εσάνς της πόλης του φωτός, αλλά σε μια μοναχική βόλτα στην γειτονιά των «Ολυμπιάδων», εκεί που γυρίστηκε η ταινία.

«Την πρώτη φορά που η αδερφή μου είδε την ταινία ήταν μαζί μου και την άλλη με τις φίλες της. Την πρώτη δεν ένιωσε κάτι αλλά την δεύτερη αισθάνθηκε μοναξιά και το αίσθημα του να είσαι χαμένος και άγνωστος μεταξύ αγνώστων». Παρά το νεαρό της ηλικίας της, η αδερφή της Λουσί είχε δίκιο. Η ταινία σε βάζει σε μια διαδικασία να σκεφτείς που πραγματικά βρίσκεσαι και μοιραία μπαίνεις στα παπούτσια των πρωταγωνιστών. Δεν είναι κακό να νιώθουμε μόνοι πάντως, είναι και αυτό κομμάτι του παιχνιδιού που ονομάζεται ζωή.

«Αυτό που έχω ανακαλύψει από το σινεμά, είναι ότι είναι εντάξει να είσαι σε ένα δωμάτιο, ή μια αίθουσα με άλλους ανθρώπους και να μοιράζεσαι την μελαγχολία σου. Αυτή είναι η Τέχνη. Αυτό είχα ανακαλύψει εγώ όταν ήμουν 16 ετών. Το σινεμά είναι ένας ωραίος τρόπος να σου δείξει ότι είναι εντάξει να νιώθεις μια θλίψη», λέει ο Μακιτά.

Το σινεμά δίνει χρώμα στην θλίψη μας και πολλές φορές είναι και το εισιτήριο για το escape plan που όλοι έχουμε στα σκαριά.

«Όταν ήμουν μικρή ήμουν πολύ εσωστρεφής και δεχόμουν μπούλινγκ επειδή στο σχολείο ήμουν η μόνη Κινέζα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο και να προστατέψω τον εαυτό μου μέσα από το σινεμά»

Υπάρχουν καταστάσεις που μας κάνουν να νιώθουμε ο εαυτός μας και άλλες που αναρωτιόμαστε αν όντως μας γεμίζουν. Για τον Μακιτά και την σχέση με το σινεμά, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.

«Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός όταν ήμουν εννιά ετών. Ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελα να το κάνω. Είναι το πιο σταθερό πράγμα στην ζωή μου, η μεγαλύτερη σταθερά μου. Δεν έχω σταματήσει ποτέ. Το μόνο»

Το κλίμα της συζήτησης είχε ζεσταθεί αρκετά και πριν τους αποδεσμεύσω, φόρεσα την ποδιά του Φρόιντ και τους ζήτησα να βρουν έναν λόγο να ευχαριστήσουν ο ένας τον άλλον, κοιτώντας τον στα μάτια.

Ο Μακιτά, πήρε γρήγορα το βήμα για να ακολουθήσει ο εξής διάλογος.

Μακιτά: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που ήσουν πιο δυνατή από μένα.

Λουσί: Αλήθεια; Θεέ μου. (κοκκινίζει)

Λουσί: Θέλω να σε ευχαριστήσω που ήσουν πολλά πράγματα, γενναιόδωρος, σκληρός και που με έκανες να κλάψω δύο φορές στις πρόβες.

Στην μικρή παύση που ακολούθησε, ένιωσα ότι άμα τους έδινα την ευκαιρία να μεταφερθούν στην πρώτη σκηνή, στο πρώτο γύρισμα, θα πατούσαν αμέσως το κουμπί. Χρονοκάψουλα δεν υπάρχει αλλά σε κάθε περίπτωση, Μακιτά και Λουσί, you will always have Paris.

Όσο μάζευα το λάπτοπ, η Λουσί έβαλε στοίχημα με τον Μακιτά για το ζώδιο μου.

«Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι. Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι και επειδή ασχολούμαι με την αστρολογία θέλω να σε ρωτήσω τι ζώδιο είσαι»

«Σκορπιός», της απαντάω με εκείνη να σφίγγει την γροθιά. «Το’ ξερα! Είμαι και εγώ, για αυτό το ένιωσα» με τον Μακίτα να είχε παίξει τα λεφτά του στο ζώδιο του Καρκίνου.

Ανεξαρτήτως ζωδιακών άστρων, αυτή η κουβέντα που κάναμε, με πήγε λίγο παραπέρα. Και τους ευχαριστώ πολύ.

*Η ταινία θα κυκλοφορήσει σύντομα στους κινηματογράφους από το cinobo.

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καριπίδης (58)

BIO

Η Lucie Zhang γεννήθηκε στην Κίνα, είναι ηθοποιός και ζει στο Παρίσι. Η Lucie πέρα από την υποκριτική, σπουδάζει οικονομικά στο πανεπιστήμιο Paris-Dauphine, και όπως λέει και η ίδια, δεν σκοπεύει να παραλείψει ούτε ένα μάθημα. Είναι γνωστή για τον ρόλο της στις ταινίες «Paris, 13th District» (2021), «Happy Night» (2021) «Desire» (2020).

Ο Makita Samba γεννήθηκε στην Γαλλία, είναι ηθοποιός και ζει στο Παρίσι. Έχει συμμετάσχει σε θέατρα και τηλεοπτικές σειρές της Γαλλικής τηλεόρασης. Στο σινεμά, είναι γνωστός για τις ταινίες «Paris, 13th District» (2021), «No Limit» (2012) και «Angelo» (2018).