O Ελληνοβρετανός τραγουδοποιός D3lta μας έχει συστηθεί στο 2020mag.gr εδώ και καιρό. Ξεκίνησε να παίζει πιάνο στα 5 του, όμως κατάλαβε γρήγορα πως οι παρτιτούρες και τα κλασικά τραγούδια περισσότερο τον εγκλώβιζαν, παρά τον απελευθέρωναν. Στην εφηβεία του αφήνει το πιάνο και ξεκινά την κιθάρα, αφού η rock και punk μουσική τού άνοιξαν τις πόρτες ενός καινούργιου, αθέατου ως τότε κόσμου. Το ένα έφερε το άλλο κι ο D3lta άρχισε να γράφει τα δικά του τραγούδια, να συστήνει μουσικά συγκροτήματα, να κυκλοφορεί τα πρώτα του singles και να παρουσιάζεται μέσα από τις εμφανίσεις του στο κοινό της Αθήνας.

Η προωθητική ανακοίνωση για το live του στο gig space του six d.o.g.s μας υποσχέθηκε μια μίξη iconic τραγουδιών με πολλή raw ενέργεια, eye liner και glitter. Καμία λέξη της περιγραφής δεν έχασε το στόχο της, αφού το σκοτεινό ισόγειο της οδού Αβραμιώτου δεν άργησε να φορέσει τις διαθέσεις που θα εντόπιζε κανείς στην Αγγλία μιας άλλης εποχής, σε κάποιο underground club συγκεκριμένα, με ανεβασμένα κέφια και ιδρώτα. Άλλωστε κάπου εκεί βεβαιώθηκε και ο ίδιος πως θα ήθελε να αφιερώσει τη ζωή του στη μουσική.

Έτσι, λίγο μετά τις δέκα κι αφού έχει μαζευτεί ο περισσότερος κόσμος, ανεβαίνει στο stage. Η έκφρασή του εύκαμπτη, τα ρουθούνια του σαρκαστικά και τα μάτια του λαμπερά. Τον συνοδεύουν επί σκηνής ο Άγγελος Σέρρας στην κιθάρα, ο Νίκος Παπακαλοδούκας στα τύμπανα και ο Αντώνης Στεφάνου στο μπάσο. Ζεσταίνουν το κοινό και διαμορφώνουν ένα δυναμικό κλίμα ξεκινώντας με το “Lonely Boy” από The Black Keys και το “Supersonic” των Oasis. Αφού μας παίξει το δικό του “Addicted”, πηδάει με άνεση στο “Rebel Rebel” του Bowie.

Και δεν περνάει πολλή ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσω πως ο D3lta αποτελεί επί της ουσίας μια επινοημένη περσόνα που, είτε εναρμονίζεται με τον πραγματικό χαρακτήρα του Ρομπέρτο Κούστα είτε απέχει κάπως απ’ αυτόν, είναι εκείνο που τον βοηθά να εκφράζεται καλλιτεχνικά με τρόπους που ίσως να μην του έβγαιναν φυσικά εκτός σκηνής. Ο ίδιος θεωρεί πως πρόκειται για έναν λευκό καμβά που μπορεί να εμφανιστεί με μακιγιάζ και φανταχτερά ρούχα χωρίς να υπάρχει μια προϊστορία που θα πρέπει να ξεπεράσει.

Ο καλλιτέχνης συνεχίζει με πολύ μεγάλες, εμβληματικές επιτυχίες rock και punk συγκροτημάτων, όπως των Talking Heads, The Police, R.E.M., The Cure, Queen, Violent Femmes. Κατόπιν θα μας εκπλήξει με το “Laid” του Matt Nathanson από την spin-off σειρά ταινιών του “American Pie” και θα ακολουθήσει το “Hey You”, το τελευταίο του single που έγραψε ο ίδιος και ξεχώρισε για το ανατρεπτικό και άκρως κινηματογραφικό μουσικό video. Η ερμηνεία στο συγκεκριμένο τραγούδι, το συναίσθημα στη φωνή του, ο τρόπος που σκύβει ευλαβικά πάνω από τα πλήκτρα του, γεννούν ένα γυαλιστερό κράμα David Bowie και Elton John.

Ενώ οι περισσότεροι πίνουν κυρίως βότκα και μπίρα, εγώ κρατάω ήδη το δεύτερο ποτήρι κρασί, την ώρα που ξεκινά το “Clocks” των Coldplay και μας παρασέρνει ένα σαρωτικό κύμα νοσταλγίας. Οι επιλογές που έχουν γίνει στην ακολουθία των τραγουδιών έχουν ολοφάνερα βρει την ισορροπία ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, στο παλιό και στο νέο. Το “Beggin'” είναι ένα τραγούδι που δεν παλιώνει ποτέ αφού η νέα διασκευή των Måneskin ήρθε να εμπνεύσει και να διασκεδάσει μία ακόμη γενιά. Σειρά τώρα έχει το “The Passenger” του Iggy Pop, το “Don't You (Forget About Me)” από τους Simple Minds και δυο ακυκλοφόρητα τραγούδια του D3lta, που θα εντοπίσουμε προσεχώς στις ψηφιακές πλατφόρμες.

H αμεσότητα και η απλότητα του οικοδεσπότη είναι στοιχεία που τον βοηθούν να κερδίζει με ευκολία την εμπιστοσύνη του θεατή-ακροατή. Όλα τα κομμάτια αποδόθηκαν από την μπάντα με νέα πνοή, χωρίς να αισθάνεσαι ότι κάτι τους λείπει. Από 4 Non Blondes, Guns N' Roses και Pulp στον Marilyn Manson, τους The Subways, τους The Clash και τους Blondie. Το κλείσιμο, όμως, της βραδιάς όφειλε να είναι πανηγυρικό και ταυτόχρονα προσωπικό. Ο D3lta έπαιξε τελευταίο το “Hypocrites”, το δεύτερο single σε παραγωγή του Jim Abbiss, ο οποίος ήταν παραγωγός στον δίσκο-ντεμπούτο των Arctic Monkeys, καθώς και στους δύο πρώτους δίσκους της Adele.

Στο τελείωμα, όμως, του τραγουδιού, ακολούθησε κάτι που δεν γίνεται να το περιγράψει κανείς απόλυτα, γι’ αυτό και ο D3lta ανταποκρίθηκε γενναιόδωρα σε όσους ζήτησαν λίγο ακόμα και μας χάρισε το “Silent Revolution”, το πρώτο δισκογραφημένο τραγούδι του, ενώ μας αποχαιρέτισε με το “Mr. Brightside” των The Killers. Αυτό που κρατήσαμε είναι πως η μία ώρα του live κύλησε πολύ ευχάριστα, με σωστή ροή, καλό ήχο και συντονισμένους φωτισμούς και visuals. Ήταν σύντομο, αρκετό όμως ώστε να αποδείξει ο 30χρονος τραγουδοποιός το ταλέντο και τις δυνατότητές του. Ένα ηφαιστειακό αφιέρωμα στη rock μουσική και σε κορυφαία τραγούδια που κουβαλούν τη δική τους μοναδική ιστορία. Το σίγουρο είναι πως περιμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε την εξέλιξή του.

Follow D3lta

Facebook | Instagram | YouTube | Spotify

Επικοινωνία: zuma communications