Το χέρι του Θεού (e stata la mano di Dio) – Πάολο Σορεντίνο

Αργυρό Λέοντα στην έδρα του πήρε ο Σορεντίνο για την τελευταία του ταινία, μια αυτοβιογραφική τραγι-κωμωδία που υφαίνει το νήμα της ύστερης εφηβείας του στη Νάπολη με στημόνι την πορεία του Αργεντίνου άσου, Ντιέγκο Μαραντόνα στην ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης.

Από τους ψίθυρους για μια επικείμενη σούπερ μεταγραφή στη Νάπολι μέχρι την κατάκτηση από τους "άπλυτους" του Νότου του ιταλικού πρωταθλήματος, ο Σορεντίνο βλέπει μέσα από την κάμερα ξανά τον εαυτό του, το μικρό ακοινώνητο αγόρι που ζει μέσα στην ασφάλεια της αγαπημένης του οικογένειας, μέχρι που ξαφνικά θα τη χάσει με βίαιο τρόπο και θα αναγκαστεί να ανοίξει βίαια και πρώιμα τα φτερά που θα τον οδηγήσουν στη Ρώμη και τον κινηματογράφο.

Γυρνώντας λοιπόν πίσω στη Νάπολη του ’80, ο Σορεντίνο κεντάει στον καμβά της μικροαστικής ευρείας οικογένειας σμιλεύοντας χαρακτήρες που άνετα χωράνε σε μια μεσογειακή κωμωδία ηθών – οι σκηνές με το σόι μαζεμένο γύρω από το τραπέζι είναι ευχάριστη επανάληψη κωμωδιών που βλέπουμε ξανά και ξανά από το 60 και μετά.

Με την απαραίτητη δόση χιούμορ, ειρωνείας και κριτικής, βέβαια. Οι γνώριμοι χαρακτήρες της τετραμελούς πυρηνικής οικογένειας, με τα "ελλαττωματάκια" τους και την αγάπη που τους ενώνει.

Οι γείτονες – καρικατούρες υπάρχουν για να τονίζουν την κανονικότητα της οικογένειας. Και στο φόντο η μορφή του ποδοσφαιριστή – ήρωα, που η παρουσία του στιγμάτισε την πόλη και τη ζωή του νεαρού Φαμπιέτο. Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα, το "χέρι του Θεού". Η ταινία προβλήθηκε μήνες μόλις μετά το θάνατο του, τυχαίο;

Κάπου στο μέσο η ταινία αλλάζει: οι γονείς του Φάμπιο πεθαίνουν και ο δυσλειτουργικός, ντροπαλός νέος μένει μόνος μαζί με το μεγαλύτερο αδερφό του και πρέπει να βρει μόνος του το μονοπάτι που θα ακολουθήσει. Εδώ θαρρείς και παρακολουθούμε τον χαμένο στη θλίψη του έφηβο θαρρείς μέσα από φακό, σαν να μην μπορεί ο σκηνοθέτης να μας περάσει με αμεσότητα τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα του πρωταγωνιστή του – που τυγχάνει να είναι ο ίδιος του ο εαυτός – και μένει στην περιγραφή.

Ο Σορεντίνο είναι ορκισμένος λάτρης του Φεντερίκο Φελλίνι. Όλες του οι ταινίες έχουν την αύρα του Μαέστρο, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο. Το Χέρι του Θεού ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Αυτή που η δόση Φελλίνι είναι διπλάσια απ’ όσο γράφει η συνταγή. Και το αποτέλεσμα δεν πείθει.

Εκεί που η Τέλεια Ομορφιά ή η λατρεμένη μου Νιότη είναι ένα παραγωγικό παιχνίδισμα με τη φόρμα και το περιεχόμενο των ταινιών του Μεγάλου Δασκάλου, το Χέρι του Θεού το βρήκα μια εύχαρη ή άχαρη επανάληψη των πασίγνωστων φελλινικών μοτίβων, με σκηνές που τον θύμιζαν τόσο – όπως αυτή της οντισιόν – που μου προκάλεσαν αμηχανία και δυσαρέσκεια. Και ένιωσα πως, πέρα από κέντημα ή ύφανση, πρόκειται μάλλον για συρραφή.

Τικ, τικ….ΜΠΟΥΜ! ( tick, tick…BOOM) – Λιν Μανουέλ Μιράντα

Αντίθετα, η τελευταία δημιουργία του όχι και τόσο γνωστού Λιν-Μανουέλ Μιράντα, που βγήκε κατευθείαν στην πλατφόρμα χωρίς να περάσει πριν από τις κινηματογραφικές αίθουσες, ήταν μια ΠΟΛΥ ευχάριστη έκπληξη. Δεν ξέρω τι να βάλω πιο ψηλά, το φρέσκο, έξυπνο και σπιρτόζικο σενάριο, τον καταπληκτικό Άντριου Γκάρφιλντ που εξελίσσεται σιγα σιγά σε ηθοποιάρα, όλο το καστ που βοήθησε για να απογειωθεί η ταινία;

Μια ταινία που έχει για πρωταγωνιστή τον ταλαντούχο συνθέτη Τζόναθαν Λάρσον που δουλεύει γκαρσόνι και προσπαθεί να βρει παραγωγό για να ανεβάσει το μιούζικαλ που γράφει εδώ και χρόνια και παράλληλα να βρει ισορροπίες στη σχέση του με την Σούζαν και τον παιδικό του φίλο Μάικλ στη Νέα Υόρκη των 90s, όπου οι νέοι πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο από AIDS. Η αφήγηση δένει μαζί με το τραγούδι και τη μουσική και δεν ξεκολλάς από τη – μικρή δυστυχώς – οθόνη μέχρι να τελειώσει η ταινία.

Άφθονη μουσική, καλή μουσική, πραγματικές καταστάσεις, πολύ γέλιο αλλά και δράμα τόσο και όσο του πρέπει, η καλύτερη συνταγή για την επιτυχία μιας ταινίας τόσο ζωντανής που ταρακούνησε τις αισθήσεις και άφησε επίγευση  για μέρες. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ!