Μπορεί να έχει περάσει ήδη μία εβδομάδα από το τέλος των εμφανίσεων της Παυλίνας Βουλγαράκη στον ιστορικό χώρο του Half Note Jazz Club, ωστόσο ήταν ένα τετραήμερο συναυλιών τόσο έντονο, που δεν γινόταν να λησμονηθεί γρήγορα. Το Half Note είναι ένα αυθεντικό, ατμοσφαιρικό jazz στέκι, που εδώ και χρόνια καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα μουσικών προτιμήσεων και περιλαμβάνει από jazz, blues και funk μέχρι swing, cabaret και tango. Ένα σωρό ξένοι κι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν ανεβεί στη μικρή σκηνή του, έτσι και η Παυλίνα Βουλγαράκη, λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του τρίτου προσωπικού της δίσκου με τίτλο «Ηλιαχτίδα», επέλεξε τον συγκεκριμένο τόπο για να «κλείσει» τις αθηναϊκές εμφανίσεις της για φέτος.

Ούσα καλλιτέχνις που αρέσκεται στον πειραματισμό σε διαφορετικά είδη, ήρθε αποφασισμένη να ξεδιπλώσει μέσα από τέσσερις ξεχωριστές παραστάσεις μία ακόμη δημιουργική της πτυχή και να μοιραστεί μαζί με το κοινό κάτι που δεν έχει παρουσιάσει ξανά, να μοιραστεί «κόσμους» και «χρόνους» που μόνο η μουσική μπορεί να προσφέρει. Εμείς επιλέξαμε να την επισκεφτούμε στην εμφάνιση της Κυριακής, με τη θερμοκρασία στο δρόμο προς Μετς να παραπέμπει μόλις και μετά βίας σε καταστάσεις ευκρασίας. Πριν την αναφορά στα θετικά της βραδιάς, αξίζει να σημειωθεί πως η συμπεριφορά του προσωπικού σε μια επιχείρηση οφείλει να είναι επαγγελματική και όχι κερδοσκοπική. Ιδίως σε καιρούς απληστίας και ηθικής αποχαλίνωσης, το γοητευτικό είναι να αποτελείς την εξαίρεση στον κανόνα και όχι να αντιμετωπίζεις τους θαμώνες σου ως ευκαιρία για «αρπαχτή».

Πάλι καλά που η μουσική εξατμίζει τα αρνητικά συναισθήματα. Λίγο πριν τις δέκα ανεβαίνουν στη σκηνή τα τέσσερα μέλη της μπάντας και προθερμαίνονται παίζοντας το εναρκτήριο λάκτισμα. Η ακουστική δεν είναι και η καλύτερη, παρ’ όλα αυτά είναι προφανές πως οι παρευρισκόμενοι αποτελούν εκείνο το είδος του κοινού που αναμφίβολα θα εκτιμήσει την παράσταση. Σε λίγο ξεπροβάλλει και η Βουλγαράκη, ντυμένη σε ένα co-ord set μαύρης απόχρωσης με απαστράπτουσες πούλιες, με την αυτοπεποίθηση πως θα διασκεδάσει τους καθήμενους, όταν και η ίδια απαλλαγεί από το τρακ των δύο πρώτων τραγουδιών. Η μουσική βραδιά ξεκίνησε με την κατάλληλη διάθεση, συγκεκριμένα με  το “Cherish The Day” της Sade, το “Fast as You Can” της Fiona Apple και το “My Baby Just Cares For Me”, της Nina Simone.

Αφού μας υποδέχτηκε με χαμόγελα και ενθουσιασμό, συνέχισε με τα δικά της «Εσένα περιμένω», «Καμία ψυχή», «Αγαπημένε μου» και «Έλα λίγο πιο κοντά». Οι ενορχηστρώσεις, που δεν ακούστηκαν τόσο πειραματικές, όσο ελαφρώς αναπροσαρμοσμένες, πειραγμένες και διανθισμένες με jazz αποχρώσεις, αιφνιδίασαν σε κάποια τραγούδια ευχάριστα. Θα περίμενε κανείς πως μετά την κυκλοφορία της καινούργιας δισκογραφικής δουλειάς, το πρόγραμμα θα προωθούσε το νέο υλικό, ωστόσο ήταν από την αρχή ξεκάθαρο πως τα αυθεντικά τραγούδια της τραγουδοποιού θα παρουσιάζονταν μόνον εμβόλιμα ανάμεσα σε αυτά άλλων καλλιτεχνών, όπως της Ελένης Τσαλιγοπούλου, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Ορφέα Περίδη, της Πρωτοψάλτη. Απ΄ το αγγλόφωνο ρεπερτόριο, λίγο πριν το διάλειμμα η Παυλίνα διάλεξε να διασκευάσει το “White Rabbit” των Jefferson Airplane, το “Some Velvet Morning”, αλλά παρουσίασε κι ένα μάλλον αχρείαστο cover του “Smells Like Teen Spirit”.

Όσο αποφορτιζόμαστε και οι παρέες συζητούν μεταξύ τους πίνοντας και τσιμπολογώντας μεζέδες, το βλέμμα μου επεξεργάζεται το σκηνικό. Κλασική τζαζ κατάσταση σε μικρό, οικείο και ανεπίσημο περιβάλλον, με μια βαριά κουρτίνα για το drama και χαμηλούς φωτισμούς - το πρόσωπο της Παυλίνας μόλις που διαφαίνεται. Και η ίδια ερμηνεύει περνώντας με περίσσια σχολαστικότητα τον κάθε στίχο από τα φίλτρα του εσωτερικού της κόσμου, αυτοσαρκαζόμενη στις ενδιάμεσες παύσεις και μετακινούμενη πότε στο κέντρο και πότε στην άκρη. Επιστρέφει και μας χαρίζει τη δική της εκδοχή του “Changes” των Black Sabbath, αλλά και του “Don't Speak”, που αφιέρωσε σε εμάς, τα παιδιά των ‘90s. Τα «Ενικός», «Χίλιες ζωές» και «Πώς συνεχίζεται η ζωή» αναγνωρίστηκαν απ’ το κοινό και μπορεί κανείς να πει πως συγκεκριμένα σε αυτά, η φωνή της όχι μόνο δεν υστερούσε σε σχέση με τις ηχογραφήσεις της, αλλά έμοιαζε να εμπλουτίζεται δυναμικά στο πλαίσιο του live.

Οι μουσικοί που τη συνοδεύουν, αντάξιοι της περίστασης κι ας μην υπήρχε κάποιο πνευστό στοιχείο να ραφινάρει το ρυθμό. O Σπύρος Μάνεσης στο πιάνο και στα πλήκτρα, o Στέλιος Προβής στο μπάσο, o Μηνάς Λιάκος στις κιθάρες και ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος στα τύμπανα, τον οποίο μάλιστα η Παυλίνα έπεισε να κάνει μια φωνητική συμμετοχή στο πρόγραμμα, συγκεκριμένα στη γνωστή επιτυχία “Shallow”. Ακολουθεί ένα σημείο στο πρόγραμμα όπου η τραγουδίστρια γκαζώνει και χαρίζει κάποια απ’ τα highlights της βραδιάς με το “Secret” της Madonna, τα «Πράγματα» της Βίσση, το «Με τα μάτια κλειστά», τους «Λαβύρινθους», αλλά και τα «Τσάι γιασεμιού», «Ζήτα μου ό,τι θες», «Το χειροκρότημα» και «Μ' αγαπούσες».

Περπατώντας διαρκώς σε μία εύθρυπτη ισορροπία μεταξύ της ακριβής συγκίνησης και της lounge συνθήκης των jazz χώρων, η Βουλγαράκη γαλβανίζεται μπροστά απ’ το μικρόφωνο και κλείνει με ένα αρκούντως ενδιαφέρον, όσο και επαρκές encore με το εμπρηστικό «Λάμπω» και το κάτι περισσότερο από πωρωτικό «Φέρ’ τα μου όλα πίσω». Με τις εμφανίσεις αυτές ξέφυγε για λίγο από το ρόλο της νύμφης των υδάτων της ψυχής και αρνούμενη τις φόρμες, έσκαψε με τα χεράκια της το δικό της αυλάκι για το δικό της μη στερεοτυπικό κοινό κι ήρθε να τζαζάρει, να μπλουζάρει, να εντεχνίσει όσο θέλει. Να παίξει για να παίξει. Μπορεί να την προτιμώ περισσότερο σε ρόλο θεότητας, παρά σε ρόλο τζαζίστα, αλλά σίγουρα μπορεί πλέον να καμαρώνει πως το έχει κάνει κι αυτό. Μια «αναμέτρηση» της φωνής της με τις διαθέσεις της jazz που, ακόμα κι αν δεν κερδήθηκε κατά κράτος, δημιούργησε μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα και ικανοποίησε όσους την τίμησαν με την παρουσία τους.

Η Παυλίνα Βουλγαράκη ανεβαίνει με τη μπάντα της στη Θεσσαλονίκη και στη σκηνή του Block 33 την Πέμπτη, 30 Δεκεμβρίου για μία και μοναδική εμφάνιση!

Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε εδώ.

Φωτογραφίες: Eva Liapi