Μας τσακίζει να λένε ότι κάνουμε το χόμπι μας. Είναι επάγγελμα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται

Απολαμβάνω πολύ να γνωρίζω νέους καλλιτέχνες: η φρεσκάδα και η ανεξάντλητη όρεξη που διαθέτουν αποτυπώνεται σε κάθε τι που δημιουργούν και στον τρόπο με τον οποίο μιλάνε για αυτό. Η Ναταλία Swift είναι αδιαμφισβήτητα μια από αυτές τις περιπτώσεις.

Συναντηθήκαμε σε ένα από τα παλαιότερα καφενεία των Εξαρχείων, λίγες μέρες αφού τη γνώρισα ως Dottie στην παράσταση “Killer Joe”, στο Θέατρο Εμπορικόν. Παράλληλα με το θέατρο, αυτήν τη περίοδο συμμετέχει στη νέα σειρά “Milky Way” του Βασίλη Κεκάτου, που θα προβληθεί στο Mega.
Γεμάτη ζωντάνια και ενθουσιασμό, η Ναταλία ομολογεί πόσο τυχερή νιώθει που μπορεί και ζει μέσα από την τέχνη της.

«Είναι πολυτέλεια ότι μπορώ και συντηρούμαι ως ηθοποιός. Μας τσακίζει να λένε ότι κάνουμε το χόμπι μας. Είναι επάγγελμα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν έδωσα τόσο χρόνο και χρήμα στη σχολή για να κάνω τελικά άλλες δουλειές και η υποκριτική να είναι το χόμπι μου. Σίγουρα η αβεβαιότητα του να ψάχνεις δουλειά ανα λίγους μήνες, είναι ένα μεγάλο ρίσκο, παρόλα αυτά με γοητεύει πολύ».

Στο βίντεο Το Αμφιθέατρο του Παραλόγου της πρωτοβουλίας «Όχι Αστυνομία στα Πανεπιστήμια», που κυκλοφόρησε την περασμένη χρονιά, μπορείτε να διακρίνετε ανάμεσα στους ηθοποιούς και τη φοιτήτρια Ναταλία. Εκεί στα έδρανα, γνωρίστηκε με τον Γιάννη Στάνκογλου και έπειτα συνεργάστηκαν στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά για το έργο “Killer Joe” του Tracy Letts. Τη ρωτάω για τον ρόλο που υποδύεται, την Dottie, ένα εύθραυστο πλάσμα, που αναζητά την αγάπη και την διαφυγή σε έναν πιο φωτεινό κόσμο.

«Το έργο έχει ένα τεράστιο κομμάτι που είναι πολύ επίκαιρο. Ένα κορίτσι ζει σε μια πατριαρχική οικογένεια, που το εκμεταλλεύονται όλοι με κάθε τρόπο, πιστεύοντας ότι δεν θα αντιδράσει. Για μένα έχει πολύ ενδιαφέρον να μην νευριάσω ως Ναταλία από την αρχή της παράστασης, με όλο αυτό που της συμβαίνει. Πρέπει κι εγώ η ίδια να παραμυθιάσω τον εαυτό μου. Δούλεψα τον ρόλο μου όπως έμαθα στη σχολή, από τον πολύ καλό μου δάσκαλο Ακύλλα Καραζήση. Μου έδωσε πάρα πολλά εργαλεία, για το πως δουλεύεις τον λόγο σου πάνω στη σκηνή. Πως θα μοιάζεις κανονικός, χωρίς να κοροϊδεύεις τον κόσμο από κάτω. Το πως αυτά τα λόγια με ακουμπούν και υπάρχουν μέσα μου είναι ο τρόπος για τα μεταφέρω και στη σκηνή.

Εγώ δεν ανεβαίνω στη σκηνή για να προσπαθήσω να σε πείσω ότι είμαι η Dottie. Αλλα μπορώ να βρω τον τρόπο για όση ώρα διαρκεί η παράσταση να πιστέψουμε και οι δύο ότι είμαι. Θεατές και ηθοποιοί, υπάρχουμε μαζί μέσα σε ένα κοινό ψέμα. Αν υπάρχω μόνη μου δεν έχει νόημα».

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών ενόψει της πρώτης καραντίνας, το καλοκαίρι του 2020, ενώ τα θέατρα ήταν στη φάση «ακορντεόν». Ωστόσο τη δύσκολη εκείνη περίοδο της ξηρασίας και της αβεβαιότητας, η Ναταλία άνθισε μπροστά από την κάμερα: πρωταγωνίστησε στη σειρά "42°C", της Cosmote TV την περασμένη άνοιξη, η οποία πριν λίγες εβδομάδες αναμεταδόθηκε σε ακόμα μεγαλύτερο κοινό μέσω του ΑΝΤ1.

«Εγώ είχα την τύχη με το που τελειώσω τη σχολή να δουλέψω. Έφυγα δυόμισι μήνες στην Κέρκυρα για τα γυρίσματα του "42°C". Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε κινηματογραφικές και επαγγελματικές συνθήκες. Είχαμε 9-10 μέρες για το επεισόδιο. Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να κάνεις γύρισμα με τηλεοπτικές συνθήκες και θαυμάζω πολύ τους ηθοποιούς των καθημερινών σειρών. Ήτανε μια ωραία δουλειά και έμαθα πάρα πολλά πράγματα για τον ρυθμό του γυρίσματος. Στη δεύτερη καραντίνα έκανα και πάλι γυρίσματα για το «Καρτ Ποστάλ» (Επεισόδιο «Το Ζαχαροπλαστείο»). Είναι πολύ αισιόδοξο ότι γίνονται ξαφνικά νέες δουλειές στην τηλεόραση. Στο εξωτερικό βλέπεις τεράστιους δημιουργούς να κάνουν σειρές που είναι φανταστικές, γιατί όχι εδώ. Ωστόσο με τραβάει σίγουρα περισσότερος ο κινηματογράφος».

Μοιράζομαι μαζί της τη σκέψη ότι τα κλειστά θέατρα και σινεμά ίσως λειτούργησαν ως αναγκαίο κακό για να δημιουργηθούν προϊόντα υψηλότερης ποιότητας στην ελληνική τηλεόραση, ωστόσο συμφωνώ ότι ο κινηματογράφος με τραβάει περισσότερο. Η Ναταλία έχει κάνει δύο ταινίες μικρού μήκους, τη "Μελατονίνη" και το "Όταν γελάω κλείνουν τα μάτια μου", ενώ μου μίλησε για την αγαπημένη της ως τώρα δουλειά, τα "Μπάσταρδα" την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Πάστρα που δημιουργήθηκε εν καιρώ πανδημίας.

«Ήταν μια εντελώς DIY ταινία, που ξεκίνησε από Crowdfunding μέσω της πλατφόρμας Kickstarter. Ήρθε η ιδέα στον Νίκο και είπαμε ας το κάνουμε τώρα μέσα στην καραντίνα. Δεν θέλαμε να καταθέσουμε στο Κεντρο Κινηματογράφου και να περιμένουμε χηρομαδότηση. Φύγαμε ένα μήνα στην Αργολίδα στο εξοχικό μου και εκεί έγιναν σχεδόν όλα τα γυρίσματα».

Η ταινία κέρδισε το βραβείο το βραβείο Onassis Cinema Award της Αγοράς του πρόσφατου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ενώ το καλοκαίρι η ομάδα βρέθηκε στο Φεστιβάλ Καννών στο τμήμα Work in Progress. Η Ναταλία θυμάται εκείνες τις μέρες σαν όνειρο.
«Στις Κάννες έπαθα πολιτισμικό σοκ. Είναι μια πόλη που έχει φτιαχτεί για το Φεστιβάλ. Είναι φτιαγμένο για πλούσιους. Γνωρίσαμε πολύ κόσμο, και αρκετούς Έλληνες της κινηματογραφική κοινότητας.Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας μεγάλος πυρήνας νέων δημιουργών του ελληνικού σινεμά, που συνεχώς μεγαλώνει. Φυσικά και υπήρχε ήδη αυτό το σινεμά, απλώς ο κόσμος ψάχνει πλέον τις ελληνικές ταινίες».

Δεν θα πήγαινα επ ουδενί να καταγγείλω τον βιασμό μου στην αστυνομία. Δεν τους έχω καμία εμπιστοσύνη και τους φοβάμαι, γιατί έχω νιώσει φόβο περπατώντας στο δρόμο δίπλα από διμοιρίες

Χωρίς να μπορεί ακόμα να αποκαλύψει πολλά μοιράστηκε τον ενθουσιασμό της για τη σειρά “Milky Way” που ετοιμάζουν. Οι συνθήκες θα είναι σίγουρα κινηματογραφικές, και αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν αμφέβαλα στιγμή, βλέποντας το cast και τους δημιουργούς της.

Κάποια στιγμή παρατηρώ ότι κρέμεται από το τσαντάκι της ένα αιχμηρό πλαστικό «γατάκι». Μου λέει ότι φαίνεται σαν μπρελόκ, αλλά είναι ένα «όπλο» για όταν γυρνάει σπίτι το βράδυ. Το πνεύμα της συζήτησης μας άλλαξε κατευθείαν. Σχολιάζουμε αμέσως τα όσα σκληρά πράγματα συμβαίνουν γύρω μας και θέτω αυθόρμητα το εξής ερώτημα «αν γινόσουν θύμα βιασμού ή σεξουαλικής κακοποίησης, πού θα το έλεγες;»

«Αν μου συνέβαινε κάτι θα το έλεγα στους ανθρώπους που ξέρω, που θα μου σταθούν και θα με πιστέψουν. Αυτοί όμως δεν είναι κανένας κρατικός φορέας. Δεν θα πήγαινα επ ουδενί να καταγγείλω τον βιασμό μου στην αστυνομία. Δεν τους έχω καμία εμπιστοσύνη και τους φοβάμαι, γιατί έχω νιώσει φόβο περπατώντας στο δρόμο δίπλα από διμοιρίες. Δε γίνεται τη μια μέρα να κατεβαίνω στη πορεία και να ακούω από τα ΜΑΤ "πουτάνα θα πεθάνεις" και την άλλη μέρα να τους εμπιστευτω και να τους πω τι μου έκαναν».

Ζούμε σε μια κοινωνία που πρωταρχικά φταίει η γυναίκα, η θηλυκότητα, η μειονότητα. Δεν φταίει ποτέ ο κυρίαρχος, ο θύτης

Η επιμονή και συνειδητότητα της επάνω σε αυτο το ζήτημα με κάνει αν θέλω να μάθω περισσότερα για να το πως νιώθει για τις καταγγελίες κατά μεγάλων καλλιτεχνών, στο ξεκίνημα της καριέρας της.

«Ικανοποιήθηκα πάρα πολύ που ξεκίνησαν να μιλάνε άνθρωποι για τέτοια ζητήματα. Θα ήμουν ακόμα πιο ικανοποιημένη αν δεν υπήρχε καν λόγος να μιλάνε για αυτά. Δυνάμωσα κι εγώ η ίδια βλέποντας γυναίκες και όχι μόνο να βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν, γιατί είναι όλο ζήτημα αλληλεγγύης. Βλέπουμε ότι όταν συσπειρωνόμαστε και υπάρχει αλληλεγγύη καταφέρνουμε πολλά. Δεν θα έπρεβε βέβαια να είμαστε αναγκασμένοι να τα κάνουμε μόνοι μας αλλά πάντα έτσι ήταν και έτσι θα είναι.

Δεν περιμένω καμία αστυνομία και κανέναν δικαστή να λύσει το πρόβλημα μου. Το ζήτημα είναι ότι πλέον πρέπει να βρίσκουμε τα «όπλα» για να τους αναγκάζουν να μας λύνουν τα προβλήματα. Δυστυχώς όμως ακόμα το δικαστικό σύστημα στην Ελλάδα δεν είναι υπέρ των θυμάτων. Παρά μόνο όταν μπαίνει το μαχαίρι στον λαιμό όπως με την υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη και του Πέτρου Φιλιππίδη. Τείνουμε ως χώρα και ως κοινωνία να επαναπαυόμαστε και να λέμε "ε ναι, συμβαίνει αυτό". Και μετα επειδή πάνε φυλακή λέμε "τα καταφέραμε". Τώρα πρέπει να είναι από εκεί και πάνω. Υπάρχουν άλλες χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων στην Ελλάδα».

Δεν έχω υπάρξει ποτέ ασφαλής όταν γυρνάω μόνη μου σπίτι

Μου υπενθυμίζει την περίπτωση του Λάμπρου Φιλίππου και τις καταγγελίες που πληθαίνουν για αυτόν.

«Είναι ένας άνθρωπος που τον ακολουθεί πολύς κόσμος και εδώ και χρόνια, και όπως καταγγέλλουν βιάζει συστηματικά και παρενοχλεί κοπέλες -αρκετές από αυτές ανήλικες- που συμμετέχουν στα σεμινάρια του. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τέσσερις επώνυμες καταγγελίες και κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος. Και όχι απλά ελεύθερος αλλά και με μια έπαρση ότι δεν θα του συμβεί τίποτα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η συνήγορος του, είναι και του Φιλιππίδη. Έκανε κάποιες φρικτές σεξιστικές δηλώσεις στις οποίες έλεγε ότι οι καταγγέλουσες αποκαλούσαν με υποκοριστικά τον θύτη τους, ακόμα και μετά τα περιστατικά παρενόχλησης. Ένα τεράστιο ποσοστό της κοινωνίας πιστεύει ότι αν κάποιος σε βιάσει, μετά δεν θέλεις να τον δεις μπροστά σου. Και υπάρχουν και όλοι αυτοί που λένε "γιατί δε το είπες νωρίτερα".

Ζούμε σε μια κοινωνία που πρωταρχικά φταίει η γυναίκα, η θηλυκότητα, η μειονότητα. Δεν φταίει ποτέ ο κυρίαρχος, ο θύτης. Λένε ότι μπορεί να βγει μια ψευδής καταγγελία για κάποιον και να καταστραφεί η ζωή του. Ναι, αλλά τι να κάνουμε, τόσο καιρό καταστρέφονται άλλες ζωές. Καλύτερα από το να μην λέμε τίποτα!».

Γεμάτη αδρεναλίνη από τον ρυθμό της συζήτησής μας φτάνω στο συμβολικό ερώτημα: «Πώς θα φτάσουμε στο σημείο να μην χρειάζεσαι μαζί σου το αιχμηρό γατάκι;»

«Δεν έχω απάντηση τι πρέπει να συμβαίνει γύρω μου για να είμαι ασφαλής. Δεν έχω υπάρξει ποτέ ασφαλής όταν γυρνάω μόνη μου σπίτι. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν αρκεί πια να τα συζητάμε. Πρέπει να βγαίνουμε στους δρόμους και να τα κάνουμε πράξη».

© Φωτογραφίες: Μαρία Γαλάτη