"Dune" του Ντενί Βιλνέβ - H Ακαδημία ψηφίζει υπερθέαμα

To Dune του ιδιοφυούς Βιλνέβ, που ξέρει να παίζει με τους κανόνες του παιχνιδιού θέτοντας και τους δικούς του όρους, έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας μεγάλης χολιγουντιανής ταινίας: ένα μεγκα-στορυ, συνδυασμός επιστημονικής φαντασίας και αιχμηρού κοινωνικού σχόλιου, καταπληκτική φωτογραφία, αξιολογότατες ερμηνείες, μουσική που συνεπαίρνει. Ένα είναι το μειονέκτημα του: τελειώνει εκεί που έπρεπε να αρχίσει. Και μας αφήνει μετέωρους στο κενό, μας παίρνει την μπουκιά από το στόμα.

Δεν ξέρω αν θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε το μακρόσυρτο πρώτο μέρος που μας περιγράφει την πορεία του Πολ Ατρείδη στον πλανήτη Αράκις μέχρι να συναντήσει τους Φρέμεν ως σεναριακή αστοχία, γεγονός όμως είναι πως η ταινία θα ‘δώσει’ ο,τι είναι να δώσει στην κινηματογραφική της συνέχεια.

Μήπως λοιπόν θα πρέπει ο Βιλνέβ και οι συνεργάτες του να περιμένουν την προβολή του σίκουελ για να σηκώσουν το ζηλευτό αγαλματίδιο;

Στο δρόμο για τα Όσκαρ… what if? - Μέρος 1ο

"Drive my car" του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι - H Ακαδημία πάει Κάννες

Για πολλές δεκαετίες η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου και τα art cinema ευρωπαϊκά φεστιβάλ ακολουθούσαν ξεχωριστούς δρόμους.

Η Ακαδημία και οι Κάννες μάλιστα έχουν βραβεύσει την ίδια ταινία δύο μόνο φορές στην ιστορία τους μέχρι πρόπερσι. Επρόκειτο για το Χαμένο Σαββατοκύριακο του Ουάιλντερ και το Μάρτυ του Ντέλμπερτ Μανν. Αμερικάνικες ταινίες και οι δυο.

Η βράβευση των Παράσιτων πρόπερσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μινι επανάσταση στην ιστορία του θεσμού, αλλά και της κινηματογραφικής βιομηχανίας γενικότερα. Η Ακαδημία επιλέγει μια ταινία όχι απλώς από ένα άλλο γλωσσικό σύμπαν αλλά και από μια άλλη, ισχυρότατη επίσης, κινηματογραφική βιομηχανία. Εκτός Αμερικής. Από την οικονομικά κυρίαρχη Άπω Ανατολή. Και μια ταινία που ανήκει στο art cinema και έχει κερδίσει το Χρυσό Φοίνικα.

Το ίδιο προβλέπουν αρκετοί πως μπορεί να επαναληφθεί με το εξαιρετικό Drive My Car που μπορεί να μην πήρε τον Χρυσό Φοίνικα αλλά κέρδισε τις εντυπώσεις στις Κάννες.

Η ταινία του Ιάπωνα έχει όμως ουσιαστικές διαφορές από την ταινία του Κορεάτη. Ο ιδιοφυής Μπονγκ Τζου Χο έγραψε ένα σενάριο που συνδύαζε καυστικό κοινωνικό σχόλιο και καταιγιστική δράση, με ανατροπές και απρόσμενο αποτέλεσμα, καταδεικνύοντας πως το ποιοτικό μπορεί να είναι και εμπορικό.

Το Drive My Car κινείται σε άλλους ρυθμούς, ευρωπαϊκών φεστιβάλ.

Μήπως η Ακαδημία κάνει μια στροφή  προς έναν πιο εστέτ κινηματογράφο, μακριά από το καλό εμπορικό σινεμά που στήριζε μέχρι σήμερα; Ή ο Χαμαγκούτσι θα αρκεστεί στο Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας;

"Πίτσα Γλυκόριζα" του Πoλ Τόμας Άντερσον - H Ακαδημία επιλέγει auteur

Ο Άντερσον είναι από τους ελάχιστους αμερικάνους σύγχρονους σκηνοθέτες που υπερασπίζονται το εγχώριο cinema d’auteur, τον κινηματογράφο όπου τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει ο δημιουργός. Και οι ταινίες του, είτε μας ξετρελαίνουν είτε όχι, είναι μοναδικές. Κομψοτεχνήματα.

Η Ακαδημία του έχει γυρίσει εδώ και χρόνια την πλάτη και δεν τον έχει δώσει ούτε ένα Όσκαρ, ενώ θα μπορούσε να έχει πολλά στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης του: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθέτη, Πρωτότυπου Σεναρίου, Διασκευασμένου Σεναρίου.

Μήπως ήρθε η ώρα να τιμήσει η Ακαδημία, και μαζί μe αυτήν και η αμερικάνικη κοινωνία, έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες της τον 21ου αιώνα βραβεύοντας την πιο γλυκιά, τρυφερή και αισιόδοξη ταινία του;

"Το μονοπάτι των χαμένων ψυχών" του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο - H Ακαδημία διαλέγει τον auteur που της ταιριάζει

...καθώς συνδυάζει προσωπικό, σκοτεινό ύφος και δοκιμασμένες συνταγές.

Με μικρότερο σε χρόνο και βεληνεκές έργο από τον Άντερσον, έχει ήδη τιμηθεί με τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας για την Μορφή του Νερού.

Το τελευταίο του πονημα φαίνεται πως δεν έχει ικανοποιήσει ούτε κοινό ούτε κριτικούς, παρά την παρέλαση αστέρων και το γνώριμο σκοτεινό του ύφος (αν και αυτή τη φορά όχι σε σκούρα μπλε και πράσινα αλλά σε καφέ και ώχρες).

Θα κάνει το νταμπλ σε τόσο σύντομο διάστημα; Και μάλιστα με μια ταινία που δεν ενθουσίασε;

"Μην κοιτάτε πάνω" του Άνταμ Μακ Κέυ - H Ακαδημία φιλοδοξεί να κάνει πολιτική

Η πιο αμφιλεγόμενη ίσως ταινία της χρονιάς, καυστική σάτιρα με μεγάλα ονόματα στη μαρκίζα, απέκτησε φανατικούς οπαδούς αλλά και εχθρούς.

Μέχρι και πάνελ με κριτικούς αλλά και πολιτικούς είδαμε και στη χώρα μας να συζητάνε κατά πόσο το Μην Κοιτάτε Πάνω είναι η πιο ανατρεπτική ταινία ever.

Ο κινηματογράφος και πάλι κοντά στον μέσο θεατή, και αυτό σίγουρα είναι καλό. Βέβαια το χιούμορ που σπάει κόκκαλα πολλές φορές δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό.

Η -απίθανη- βράβευση της ταινίας θα έβγαζε μπροστά μια Ακαδημία που υποστηρίζει την ενδοσκόπηση της αμερικάνικης κοινωνίας και επικροτεί τις κωμικές χειρουργικές τομές των κοινωνικών προβλημάτων. Δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια στο παρελθόν όμως.

Τα κοινωνικά προβλήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τη σοβαρότητα που τους ταιριάζει. Γιατί το χιουμορ είναι εικονοκλαστικό. Γιατί να αλλάξει στάση τώρα;

"CODA" της Σιάν Χέντερ - H Ακαδημία στηρίζει indies

Εδώ και χρόνια έχει ανοίξει ο δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στο φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου του Σαντάνς και την απονομή των Όσκαρ.

Οι μικρές παραγωγές και οι ανεξάρτητες φωνές είναι πια κομμάτι του κινηματογραφικου κόσμου των Η.Π.Α. Ποτέ όμως ταινία από το Σανντανς δεν έχει πάρει Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Το CODA είναι μια επί το αμερικανικότερον ανάγνωση της γαλλικής ταινίας Οικογένεια Μπελιέ, που έχει την ίδια συναισθηματική φόρτιση και θέτει τα ίδια ζητήματα αποδοχής της διαφορετικότητας και αποχωρισμού από την εστία που θέτει η γαλλική βερσιόν, συν πιο πολλή και πιο οικεία μουσική, δράση κ.λπ.

Θα καταφέρει να κάνει τη διαφορά και να είναι η πρώτη ταινία που θα πάρει και Σανντανς και Όσκαρ;

"Η Μέθοδος των Ουίλλιαμς" του Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν - Ε ναι, η Ακαδημία ψηφίζει Χόλιγουντ

Κοίτα να δεις κάτι πράγματα!

Πριν από δυο δεκαετίες, αυτή η ταινία θα ήταν στανταράκι. Τα’χει όλα: δυο κορίτσια για πρωταγωνίστριες, μαύρες και αυτές και ο πατέρας προπονητής τους, μια ιστορία επιτυχίας γεμάτη Μαύρη Περηφάνεια, μια αληθινή ιστορία γραμμένη από ‘το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα.’ Με στιγμές κορύφωσης που συνοδεύονται από μουσική και τα σχετικά.

Αυτά που βλέπουμε εδώ και χρόνια δηλαδή. Και κυρίως με το μεγάλο ηθικό δίδαγμα: στην Αμερική, στην Land of the Free, άμα έχεις πείσμα και όρεξη και υπομονή, που θα πάει, θα πετύχεις. Γιατί η Αμερική είναι η χώρα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Αξιωματικά.

Τώρα τι έχει γίνει με όλες αυτές τις γυναίκες σκηνοθέτιδες και τις εναλλακτικές ταινίες και τους άλλους από την Άπω Ανατολή και κινδυνεύει αυτό το γνήσιο δημιούργημα των στούντιο που δίνουν τη δική τους εκδοχή του black lives matter, προτάσσοντας αυτούς που ξεχώρισαν μέσα από μια επικών διαστάσεων εξιστόρηση;

Ή μήπως κάνει την έκπληξη και το πάρει το αγαλματίδιο, και δικαιώσει το παρελθόν της Ακαδημίας;