Για ταινία της εβδομάδας θα βγάλω από το περσινό καλάθι της ελληνικής παραγωγής την...

Αγία Έμυ (Holy Emy) - Αρασέλη Λαιμού (2021)

Το docu drama είναι ένα κινηματογραφικό είδος που κερδίζει όλο και περισσότερο κοινό, κριτικούς και βραβεία. Σε αυτή την κατηγορία που μπορεί να μεταφραστεί ως ‘μυθοποιημένο ντοκιμαντερ’ και παντρεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία μπορούμε να εντάξουμε το περσινό Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Η Χώρα των Νομάδων και την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Αρασέλης Λαιμού, Αγία Έμυ.

Η Αρασέλη Λαιμού παντρεψε τη σεναριακή της ιδέα για την πολύ στενή σχέση δυο αδελφών που μοιράζονται ένα κοινό μυστικό με την ανθρωπολογική επιτόπια έρευνα. 

Αρασέλη Λαιμού - Η σκηνοθέτιδα του Holy Emy στο 2020mag.gr

Για πέντε και χρόνια πριν αρχίσουν τα γυρίσματα η Αρασέλη επισκεπτόταν τακτικά την Φιλιππινέζικη κοινότητα του Πειραιά, πήγε μαζί με τις φιλιππινέζες στην εκκλησία τους και γνώρισε τις επιτελεστικές τους ιδιαιτερότητες, μίλησε μαζί τους και κατάφερε να πιάσει τον παλμό της πιο παλιάς μεταναστευτικής κοινότητας της Αθήνας και πάνω σ’αυτήν να υφάνει τον ιστό της δικής της ιστορίας.

Που είναι η ιστορία δύο αδελφών που αγαπιούνται πάρα πολύ αλλά είναι και πολύ διαφορετικές. Η Έμυ και η Τερέζα ζούνε μόνες τους στην Αθήνα καθώς η μητέρα τους είχε έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις (καταληψία;) και γύρισε πίσω στις Φιλιππίνες. Η επικοινωνία μαζί της γίνεται μέσω Skype, ενώ για τα δυο κορίτσια μεριμνά η κοινότητα.

Η Τερέζα είναι η ‘κανονική’. Γλυκιά και μετρημένη, θέλει να ενσωματωθεί όσο μπορεί στο μοντέλο ζωής της χώρας που ζει, χωρίς να κόψει τους δεσμούς με την κοινότητα, οι οποίοι συνεπάγονται αποδοχή και τήρηση όλων των νόμων, των  κανόνων συμπεριφοράς και του λατρευτικού τελετουργικού της μακρινής πατρίδας. Η Τερέζα προσπαθεί από τη  μία να ανταποκρίνεται με συνέπεια στο ρόλο της στην κοινότητα και από την άλλη να ζήσει την εμπειρία της σχέσης της με τον  Αργύρη, κάτι το οποίο δεν συνηθίζεται και δεν επικροτείται από τις συμπατριώτισσες της.

Η Έμυ είναι το ‘γιανγκ’ του ‘γιν’. Η Έμυ ειναι η άγρια φύση, η ζούγκλα, όλες οι δυνάμεις που η δυτική επιστήμη δεν μπορεί να κατανοήσει και είτε στέκει απέναντι με δέος είτε εξορκίζει. Η Έμυ, όπως και η μητέρα της, κατέχει την δυναμη να θεραπεύει. Αλλά κάθε φορά που απλώνει τα ΄χερια της πανω σε κάποιον άλλο για να του πάρει τον πόνο και την αρρώστια, χάνει ένα κομμάτι του εαυτού της που πάει στην άλλη που θεραπευει, κι έτσι η Έμυ οδηγείται σταδιακά στο χάσιμο του εαυτού, στην τρέλα. Όπως και η θεραπεύτρια μητέρα της πριν από αυτή.

Γύρω από την Έμυ οι άνθρωποι, σαν τα κοράκια, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν είτε τη δύναμη της να θεραπεύει είτε τη σωματοποίηση του θείου δώρου ( τα μάτια της Έμυ σε στιγμές έντασης στάζουν δάκρυα από αίμα). Η ίδια της η κοινότητα, οι ‘δικοί’ της άνθρωποι, την θεωρούν ξένο σώμα και την υποβάλλουν στο βασανιστήριο του εξορκισμού, δέσμιοι μιας θρησκείας που ο,τι δεν καταλαβαίνει το θεωρεί ‘του διαβόλου’ και  το πολεμάει με λύσσα. Μόνη σύμμαχος της Έμυ είναι η αδερφή της. Μονο αυτή μπορεί να την καταλάβει,, να της συμπαρασταθεί, να τη σώσει. Αλλά, όπως αποδεικνύεται, κι η Τερέζα έχει μόνο την Έμυ.

Τα δυο κορίτσια, οι δυο πρωταγωνίστριες της Αρασέλης, είναι κι αυτές στη λογική του γιν και του γιανγκ.

Η Χασμίν Κιλλίπ είναι μια επαγγελματίας ηθοποιός που ήρθε από το Λονδίνο στην Αθήνα για την ταινία, αφού προηγουμένως είχε κάνει μαθήματα ελληνικών. Η Αμπιγκέηλ Λομά από την άλλη είναι γόνος της φιλιππινέζικης κοινότητας. Ζει στη Ελλάδα και γνωρίζει την πραγματικοτητα της εδώ μετανάστευσης. Η Χασμίν και η Αμπιγκέηλ λειτούργησαν με τον ίδιο τρόπο όπως η Τερέζα και η Έιμι, συμπληρώνοντας και βοηθώντας η μία την άλλη και προχωρώντας την ιστορία της Λαιμού ένα βήμα παραπέρα, δίνοντας της την εγκυροτητα του ντοκιμαντέρ και το βάθος του μαγικού παραμυθιού.