Η ταινία της εβδομάδας - Παρίσι, 13ο διαμέρισμα (Les Olympiades)

Τι κινηματογραφική εβδομάδα είναι αυτή που έρχεται μανάρια μου! (μίμησις λόγου ηδυσμένου…)

Η ταινία της εβδομάδας - Παρίσι, 13ο διαμέρισμα (Les Olympiades)
ΠΡΟΒΟΛΗ

Πολλές ταινίες, πολλές καλές ταινίες, για όλα τα γούστα.

Η φαντασμαγορική συνέχεια της επέλασης των δεινοσαύρων Jurassic World Dominion αναμένεται να σαρώσει στα εισιτήρια, αλλά έρχεται και μια οικογενειακή κομεντί από την Αργεντινή και μία από τη Γαλλία (Σήμερα φτιάχνουμε τον κόσμο και Ο Γάιδαρος, ο Εραστής μου κι Εγώ), το συγκινητικό ντοκιμαντέρ Το Θολό Ποτάμι του Μπάασιμ του Θωμά Σιδερή για την οδύσσεια ενός ανήλικου Κούρδου πρόσφυγα, το γαλλικό ιστορικό δράμα Χαμένες Ψευδασθήσεις και τρεις ΤΑΙΝΙΑΡΕΣ που μας έρχονται από τις περσινές Κάννες και τη Βενετία. Και ξεκινάμε με την πρώτη:

Παρίσι, 13ο διαμέρισμα (Les Olympiades) - Ζακ Οντριάρ

Ο Ζακ Οντριάρ είναι ο αγαπημένος, λίγο τρελούτσικος θείος που όλοι θα θέλαμε να έχουμε. Τα εβδομήντα φεύγα του δεν του φαίνονται με τίποτα, έχει ψυχή έφηβου και δεν φοβάται καθόλου να πειραματίζεται. Γι’αυτό και κάθε ταινία του είναι μια περιπέτεια. Τελείως διαφορετική από την προηγούμενη. Από το ‘ευρωπαϊκό’ γουέστερν Οι Αδελφοί Σίστερς στο Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα τρία χρόνια δρόμος, πολύ κέφι και μια παρέα από νέους, με τους οποίους λατρεύει να συγχρωτίζεται και να συνεργάζεται ο αιωνίως νεανίας Οντριάρ.

Η βάση του σεναρίου ήταν ένα αμερικάνικο κόμικς, το Killing and Dying του καλιφορνέζου Αντριάν Τομίν, που είναι αρθρωμένο σε έξι ιστορίες. Καθώς το ‘προσάρμοσε’ ο Οντριάρ μαζί με τη γνωστή Γαλλίδα σκηνοθέτη Σελίν Σιαμά και τη σεναριογράφο Λεά Μισιού, η ιστορία γεννήθηκε ξανά και απέκτησε τα δικά της, παριζιάνικα χαρακτηριστικά. Και μετά, το κάστινγκ της ταινίας την απογείωσε.

Πρωταγωνιστές είναι τέσσερα ολόφρεσκα πρόσωπα, η γνωστή από το Πορτραίτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται, Νοέμι Μερλάν, η Τζένι Μπεθ, ο Μακίτα Σάμπα και η έκπληξη, πρωτοεμφανιζόμενη Λούσι Ζανγκ. Η Εμιλί, ο Καμίλ, η Νόρα και η Άμπερ. Οι ιστορίες τους και οι καθημερινές τους διαδρομές συναντιόνται και δημιουργούν απρόσμενες καταστάσεις. Γνωρίζονται, κάνουν σεξ, αγαπιούνται, χωρίζουν, ξαναβρίσκονται, αν και όχι πάντα με αυτή τη σειρά.


Από τις Κάννες στη Θεσσαλονίκη: Οι πρωταγωνιστές της ταινίας «Les Olympiades» στο 2020mag.gr

Πρωτότυπη, έξυπνη, ευχάριστη πολύ, αυτή η ταινία κομψοτέχνημα δια χειρός Οντριάρ, όπως και όλες οι προηγούμενες που συχνά θέλουν ‘σκάψιμο’ πίσω από την επιφάνεια τους,  εστιάζει σε τρία πράγματα.

  1. Το σύγχρονο αστικό οικιστικό τοπίο έχει τη δική του αισθητική. Την οποία και πρέπει να σεβόμαστε και να μην την κατηγοριοποιούμε συλλήβδην ως ‘κλουβιά’.

Και οι Γάλλοι φαίνεται πως στρέφουν τελευταία το βλέμμα με σεβασμό προς τον σύγχρονο αρχιτεκτονικό τους πλούτο. Το είδαμε στο Γκαγκάριν πέρυσι, μια ιστορία οδυνηρής ενηλικίωσης με φόντο – και πρωταγωνιστή – ένα οικιστικό συγκρότημα που είχε χρηματοδοτήσει η ΕΣΣΔ στο νότιο Παρίσι.

Λέγεται πως ο Τιερυ Φρεμό αναφώνησε ‘Τί είναι αυτές οι Ολυμπιαντ;’ (ο τίτλος της ταινίας στα γαλλικά). Στη συνέχεια έμαθε, και μαζί του και εμείς, πως οι Ολυμπιαντ ήταν η πιο εμβληματική προσπάθεια οικιστικής ανανέωσης του 13ου διαμερίσματος (1969-1977_, μεγαλόπνοο σχέδιο βασισμένο πάνω στις θεωρίες αρχιτεκτόνων. Μια ‘ πόλη μέσα στην πόλη με πύργους κατοικιών (ένας εκ των οποίων ονομάζεται Αθήνα_, εμπορικά κέντρα και κτίρια γραφείων, δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία κ.λ.π.  

Δημιουργείται έτσι ένας χώρος που στεγάζει ομάδες ανθρώπων που καλύπτουν μέσα σε αυτόν τις βασικές τους ανάγκες και δεν βγαίνουν εύκολα έτσι. Οι Ολυμπιαντ είναι ο καθρέφτης μιας πόλης που αποτελείται από κυψελίδες, από διαφορετικά οικιστικά συγκροτήματα που το καθένα διαμορφώνει τον δικό του κοινωνικό ιστό. Τους δικούς του εσμούς.

Και  ο εσμός των Ολυμπιαντ είναι διαφορετικός από αυτούς του μεγάλου ιστορικού κέντρου. Αποκομμένες από την μακραίωνη ιστορία της πόλης, οι Ολυμπιαντ είναι ελεύθερες να πλάσουν ένα νέο πορτραίτο Παριζιάνας και Παριζιάνου. Το οποίο βασίζεται πάνω στη χωνεμένη διαφορετικότητα.

  1. Η Γαλλία του 21ου αιώνα είναι μια πολυφυλετική κοινωνία, ας το καταλάβουμε επιτέλους.

Ένας από τους λόγους που ο Οντριάρ επέλεξε για σκηνικό της τελευταίας του ταινίας το συγκρότημα Ολυμπιαντ, το οποίο κινηματογραφεί υπαινικτικά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, είναι η πολυπληθής παρουσία μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς που ζουν και εργάζονται εκεί. Ο Καμίλ και η Εμιλί, μακριά από τους περιθωριοποιημένους κατοίκους των banlieu, είναι πλήρως ενταγμένοι στη γαλλική κοινωνία που, όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές, απέχει πλέον πολύ από το να διεκδικεί οποιαδήποτε φυλετική καθαρότητα. ‘Οι ξένοι ήρθαν για να μείνουν, δεν είναι πια ξένοι, είναι κομμάτι του κόσμου μας και προσφέρουν στην κουλτούρα μας’ μοιάζει να μας λέει ο Οντριαρ.

Συμφωνώ και επαυξάνω. Θα περίμενα όμως, έτσι όχι απλά για να σπάσουν αλλά για να διαλυθούν τα στερεότυπα, κι ένα/μία με καταγωγή από τη Βόρεια Αφρική ανάμεσα στους πρωταγωνιστές. Ή μήπως άμα σκάψουμε τόσο πέφτουμε στα δύσκολα;

  1. Η γενετήσια πράξη ξεπερνάει το πορνό και γίνεται μέσο αφήγησης.

Έχουμε το χώρο (το φουτουριστικό συγκρότημα Ολυμπιαντ), τους πρωταγωνιστές (εσωτερικούς και εξωτερικούς μετανάστες στη γαλλική πρωτεύουσα) και θέλουμε τη δράση: σεξ. Τα περισσότερα γύρω από την ταινία έχουν να κάνουν με το σεξ: το σεξ που απολαμβάνουμε, το σεξ που δεν μπορούμε να απολαύσουμε, το αγοραίο σεξ, το εφήμερο σεξ, το σεξ χωρίς συναίσθημα, το  μανιακό σεξ. Σε μια εποχή που τα μεγάλα αφηγήματα και οι ιδεολογίες είναι σε νάρκωση, ο τρόπος με τον οποίο μια γενιά διαχειρίζεται το σεξ αποκαλύπτει τον τρόπο που διαχειρίζεται τη ζωή.

Ο Οντριαρ τολμά να αποδείξει πως η κινηματογράφηση της ερωτικής πράξης μπορεί να γίνει ραχοκοκαλιά μιας αφήγησης χωρίς κανένα στοιχείο εκχυδαϊσμού, ισότιμα δίπλα στο διάλογο και οποιαδήποτε άλλη δράση. Γι αυτό και το σεξ της ταινίας δεν σοκάρει, είναι γλυκό και τρυφερό όπως οι πρωταγωνιστές και βοηθάει την υπέροχη αυτή ταινία να τσουλήσει μέχρι τις καρδιές μας.

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ