Πρωταγωνιστής της ταινίας: η ελληνική επαρχία. Άγρια χωριουδάκια και πόλεις βυθισμένες στη μιζέρια της καθημερινής επαφής με ανθρώπους που δεν θα ήθελες να τους λες ούτε καλημέρα. Χώροι χαμένοι στο χρόνο. Τόποι που η ηρεμία στην επιφάνεια δεν σε προϊδεάζει σε καμία περίπτωση για τη θαλασσοταραχή που έχει ξεσπάσει κάτω από τη γη.

Γη των μνημονίων. Ελληνική επαρχία της χρεοκοπίας και του δανεισμού. Των τοκογλύφων που κερδίζουν από τον πόνο και την αγωνία ανθρώπων που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν το επίπεδο της ζωής που είχαν πριν. Και δεν σταματάνε να τους το θυμίζουν.

Ο Θανάσης αναγκάστηκε να δανειστεί για να κάνει το δικό του ξεκίνημα, να στήσει ένα φυτώριο λίγο έξω από την πόλη. Οι δουλειές δεν πηγαίνουν πάρα πολύ καλά και κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να αποπληρώσει το υπέρογκο ποσό που του ζητάει ο Στέλιος, ο τοκογλύφος της πόλης, ο οποίος και δεν διαπραγματεύεται επ’ ουδενί τη μείωση του χρέους. Έρχονται στα χέρια, ο Θανάσης τον πετάει έξω από το φυτώριο και ο καθένας ξέρει πια πως το όριο έχει ξεπεραστεί και πρέπει να πράξει ανάλογα.

Ο Στέλιος πηγαίνει στην Αθήνα και ζητάει βοήθεια από ένα φίλο του: δυο μικροαπατεώνες – εκ των οποίος ο ένας, ο πιο τσαμπουκάς, τραυματίζεται και κουτσαίνει, εφορμούν για να πάνε να τρομοκρατήσουν τον Θανάση. Ο Θανάσης, από τη μεριά του, βρίσκει τον παλιό του φίλο, τον Αποστόλη, έναν φέρελπι κάποτε νεαρό που τώρα κακομοιριάζει πίσω από την ταμειακή του παντοπωλείου του και πίνει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ξεχάσει πως ο Θανάσης, ο καλός του φίλος, πηδάει τη γυναίκα του. Ο Αποστόλης χρωστάει κι αυτός στον Στέλιο. Και στον Στέλιο χρωστάνε πάνω από τους μισούς μαγαζάτορες της πόλης, κι ας κάνουν ότι ο ένας αγνοεί την κατάσταση του άλλου. Ο Θανάσης ξέρει πολύ καλά πως δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του απέναντι στον Στέλιο και πρέπει να έχει και τους άλλους μαζί του.

Στο μεταξύ οι δυο πληρωμένοι τραμπούκοι φτάνουν στην πόλη….

Πώς να μιλήσει κανείς με εικόνες για την ελληνική επαρχία της οικονομικής κρίσης, που έτρεξε τον προηγούμενο αιώνα με το «άρμα» του εκσυγχρονισμού και τώρα κάθεται και μετράει τα αποκαΐδια; Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος έγραψε ένα σφιχτό σενάριο που παραπέμπει σε κλασική γκανγκστερική ταινία και το έντυσε με λήψεις χαρακτηριστικές των ταινιών γουέστερν. Οι δυο μεγάλες παραδόσεις της αμερικανικής κινηματογραφίας, οι οποίες μέσα από περιθωριοποιημένους ήρωες και αποκλίνουσες καταστάσεις ασκούσαν κριτική στο αμερικανικό status quo, παντρεύονται εδώ για να αφηγηθούν την ιστορία μιας κοινωνίας που έχει τελειώσει προ πολλού και δεν το έχει ακόμα καταλάβει.

Οι ήρωες είναι σαν υπνοβάτες, που ακροβατούν μεταξύ ξύπνιου και εφιάλτη. Ο Θανάσης είναι ο μόνος που αρνείται να πεθάνει, έστω κι αν για να καλύψει τις όποιες ανάγκες του πατάει πάνω στα αισθήματα των ανθρώπων που είναι γύρω του. Η γυναίκα του και ο φίλος του ο Αποστόλης υποφέρουν από τη σχέση του με τη γυναίκα του Αποστόλη, την οποία γνωρίζουν και αυτοί και όλη η πόλη. (κακό χωριό τα λίγα σπίτια!) Αλλά ο Θανάσης νοιάζεται στην ουσία μόνο για τον εαυτό του.

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που είναι τόσο εγωκεντρικός να ηγηθεί ενός αγώνα μιας ομάδας ανθρώπων με κοινά συμφέροντα; Σε μια κοινωνία διαλυμένη, όπου ο καθένας σκέφτεται από πού να γραπωθεί για να τη βγάλει καθαρή, τι μορφή μπορεί να πάρει μια συλλογική προσπάθεια ατόμων που δεν θέλουν και δεν μπορούν να γίνουν ομάδα; Θα γίνουν αγέλη; Κι αυτή η αγελαία, ενστικτώδης συμπεριφορά, μέχρι που μπορεί να τους οδηγήσει;

Η ιστορία είναι γραμμένη με πανέμορφες εικόνες. Ειδικά οι λήψεις στο δάσος της Φολόης στην Ηλεία, το σπίτι των νυμφών, κερδίζουν καρδιά και εντυπώσεις. Αυτό φαίνεται και από το πολύτιμο Βραβείο Κοινού με το οποίο έφυγε η ταινία από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Μερικές φορές -όχι λίγες- οι απόψεις κοινού και κριτικών επιτροπών και κριτικών διίστανται. Η Αγέλη προβάτων είναι μια τέτοια περίπτωση. Όπως ομολόγησε ο Δημήτρης Κανελλόπουλος σε συνέντευξη - συζήτηση μαζί μου μετά την πρεμιέρα της ταινίας, «τα δυο χρόνια πριν τη Θεσσαλονίκη είχαμε στείλει την ταινία σε όλα τα φεστιβάλ. Δεν την πήραν πουθενά. Το feedback ήταν ότι είναι πολύ αντρική, κάπου αναφέρθηκε και η "τοξική αρρενωπότητα"». Μια ιστορία «αντρική» δεν χωρούσε στις σύγχρονες politically and gendered correct κινηματογραφικές κανονικότητες. Το κοινό όμως αγκάλιασε την ταινία γιατί είδε σ’ αυτήν μια πραγματικότητα της οποίας είναι μάρτυρας καθημερινά. Είδε κι ένα κομματάκι από τον εαυτό του μέσα της, σε κάποιον από τους ήρωες, πρωταγωνιστή ή όχι. Από το σινεμά στιλό στο σινεμά καθρέφτη;

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Δημήτρη Κανελλόπουλου στο 2020mag.gr και τη Ρεγγίνα Ζερβού αμέσως μετά τη βράβευση της Αγέλης προβάτων με το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Στα συν της ταινίας οι πολύ καλά δουλεμένοι χαρακτήρες. Όχι μόνο οι πρωταγωνιστές αλλά όλοι όσοι συμμετέχουν είναι άνθρωποι με υπόσταση, που υπάρχουν, τους έχουμε κάπου γνωρίσει, οι άνθρωποι της διπλανής –επαρχιακής- πόρτας. Όλοι εξαιρετικοί, πολύ καλός ο Λάλος, αλλά η ερμηνεία του Άρη Σερβετάλη ήταν αξεπέραστη. Πιστός στο δόγμα της Μεθόδου, αποδεικνύεται ο καλύτερος άντρας ηθοποιός της γενιάς του.

Η επίσημη πρεμιέρα της ταινίας έγινε τη Δευτέρα στο Θησείο και Πέμπτη 23/6 βγαίνει στις αίθουσες. Καλοτάξιδη!

Αγέλη Προβάτων (Pack of Sheep) Trailer | GR Subs | Cinobo