Η ταινία της εβδομάδας που μας έρχεται, είναι σίγουρα το βραβευμένο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης «Πίσω από τις Θημωνιές» της Ασημίνας Προέδρου, μια ιστορία δικιά μας από τη Βόρεια Ελλάδα όπου, με φόντο την προσφυγική κρίση, αναδύεται το προφίλ μιας μικροκοινωνίας που τρώει τις σάρκες της και μιας οικογένειας που διαλύεται με τον πιο τραγικό τρόπο. Πηγαίνουμε στις αίθουσες, στηρίζουμε καλό ελληνικό κινηματογράφο!

Από τις υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας, ξεχωρίζει η:

Ιερή αράχνη (Holy Spider) - Αλί Αμπάσι, 2022

Μετά από το πολύ ενδιαφέρον Σύνορο του 2018, ο γεννημένος στο Ιράν αλλά νυν κάτοικος Δανίας -με ιρανικό διαβατήριο- Αλί Αμπάσι γυρίζει μια ταινία με θέμα από την πατρίδα και από το Ένα Κάποιο Βλέμμα βρίσκεται να διαγωνίζεται στο Επίσημο Διαγωνιστικό του φεστιβάλ των Καννών.

Έμπνευση της ταινίας του είναι η αληθινή ιστορία του Σαΐντ Χαναΐ, ενός ορκισμένου πατριώτη και θρησκευάμενου που την περίοδο 2000-2001 είχε σκοτώσει δεκαέξι δεκαέξι ιερόδουλες/εργάτριες του σεξ/πόρνες (διαλέξτε τη λέξη που σας ταιριάζει, δεν θα αλλάξει κάτι) στην προσπάθειά του να καθαρίσει από την αμαρτία την ιερή πόλη Μασάντ. Το ενδιαφέρον σε αυτή την υπόθεση, που θυμίζει φυσικά τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη πασπαλισμένο με μπόλικο Ισλάμ, είναι ότι σύμφωνα με τον Τύπο και άλλες μαρτυρίες, ο Χαναΐ, μετά την αποκάλυψη των φρικτών του εγκλημάτων, έχαιρε ευρείας αποδοχής και αναγνώρισης από τους συμπολίτες του, σε σημείο που να πιστέψει ότι θα μπορέσει να τη γλιτώσει με δεκαέξι δολοφονίες.

Ο Αμπάσι θέλει λοιπόν να αφηγηθεί μια ιστορία από την πατρίδα του. Από την οποία λείπει είκοσι χρόνια. Μια ιστορία που συνέβη στην πατρίδα του, αν και παρόμοιες ιστορίες έχουν συμβεί σε πολλά μέρη της Γης. Πολλοί μανιακοί, στερημένοι, θυμωμένοι, βγάζουν όλη τους την οργή και δολοφονική μανία σε βάρος των γυναικών που τους φαίνονται πιο ευάλωτες απ’ όλες. Οι ιερόδουλες/εργάτριες του σεξ/πόρνες (διαλέξτε τη λέξη που σας ταιριάζει, δεν θα αλλάξει κάτι, οι λέξεις από μόνες τους δεν αλλάζουν κάτι) πρέπει να είναι η δεύτερη μεγαλύτερη κατηγορία θυμάτων γυναικοκτονιών, μετά τις συζύγους και ερωμένες.

Όμως όταν όλα αυτά γίνονται στο θεοκρατικό Ιράν, έχουν άλλον αέρα.

O σκηνοθέτης ανήκει στη διαρκώς διογκούμενη κατηγορία των πολιτών του Παγκόσμιου Νότου που επέλεξαν να ζήσουν και να δημιουργήσουν στον Βορρά. Που είναι αυτός που έχει χωρίσει τον κόσμο στα δύο, που είναι αυτός που έχει συγκεντρώσει την παγκόσμια οικονομική δύναμη, και άρα μπορεί να προσφέρει στους καλλιτέχνες τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να δημιουργήσουν. Οι σκηνοθέτες αυτοί κάποια στιγμή, αργά (όπως στην περίπτωση των Κουαρόν και Ινιάριτου, που είχαμε αναφερθεί πρόσφατα) ή γρήγορα, όπως στην περίπτωση του Αμπάσι, στρέφουν το βλέμμα και την κάμερα πίσω ζητώντας έμπνευση. Γιατί, κακά τα ψέματα, τα μεγάλα αφηγήματα τα γράφει ο Παγκόσμιος Νότος. Γιατί έχει πολλές ιστορίες να πει.

Θέλει λοιπόν ο Αμπάσι να γυρίσει μια ταινία για μια ιστορία από την πατρίδα του. Και τη γυρίζει στην Ιορδανία. Για λόγους που δεν γνωρίζω δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να τη γυρίσει στο Ιράν. Και επεμβαίνει μυθοπλαστικά. Την κάνει νουάρ εντελώς δυτικού τύπου, προσθέτοντας στο στόρι τον αντισυμβατικό ντετέκτιβ. Που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι γυναίκα. Μια γυναίκα κι αυτή όπως θα την ήθελε ο Παγκόσμιος Βορράς, που ταιριάζει στην εικόνα και το αφήγημα που έχουμε για το Ιράν. Μια δυναμική και ασυμβίβαστη ρεπόρτερ που θα βρεθεί να κάνει τη δουλειά που οι άντρες αστυνομικοί και θρησκευτικοί ηγέτες δεν κάνουν. Θα θέσει ακόμα και τη ζωή της σε κίνδυνο για να αποκαλύψει τον στυγνό δολοφόνο και θα μείνει μέχρι το τέλος για να δει την έκβαση της δίκης και την καταδίκη του, γιατί πιστεύει πως οι πολιτικές και θρησκευτικές αρχές είναι συνένοχοι και θα κάνουν κάτι για να τη γλιτώσει. H Ζαρ Αμίρ Εμπραχίμι έφυγε από τις Κάννες με το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας για τον ρόλο της Ραχίμι.

Με στοιχεία του κινήματος #metoo (η Ραχίμι είχε απολυθεί γιατί είχε καταγγείλει τον προϊστάμενό της στην εφημερίδα για σεξουαλική παρενόχληση), η ηρωίδα του Αμπάσι είναι μια νέα εξεγερμένη γυναίκα, μια φεμινίστρια που προοιωνίζει την εξέγερση του φετινού φθινόπωρου στο Ιράν ενάντια στην καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες από το καθεστώς. Παραείναι όμως δυτικότροπη τόσο η σύλληψη της ιστορίας όσο και η μορφή της πρωταγωνίστριας, με την οποία ακριβώς για το λόγο αυτό θα ταυτιστούν πολλές γυναίκες της ηπείρου μας. Οι ήρωες είναι μονοδιάστατοι, λείπουν εκείνες οι λεπτές πινελιές στο χαρακτήρα που μας γοητεύουν και κάνουν τόσο ξεχωριστό τον ιρανικό κινηματογράφο.

Όχι. Η Ιερή Αράχνη δεν είναι μια ιρανική ταινία. Είναι μια ευρωπαϊκή ταινία με θέμα από το Ιράν. Ένα καλό αστυνομικό θρίλερ. Που προσπαθεί φιλότιμα να ρίξει λίγο φως στη σύνθετη ιρανική κοινωνία. Από τα έξω. Μέχρις εκεί.

Ιερή Αράχνη (Holy Spider) Trailer