Πριν από μερικές εβδομάδες βρέθηκα στην προακρόαση του νέου δίσκου της Δήμητρας Γαλάνη και του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου, ωστόσο ένιωθα την ανάγκη να υπάρξουν κι άλλες, πολλαπλές ακροάσεις προτού αποφασίσω να σχολιάσω κάτι γι’ αυτόν. Οι δυο τους μας παρουσιάζουν τον δίσκο «Είσοδος κινδύνου», που κυκλοφορεί από την Panik Oxygen. Ένας κορμός 9 τραγουδιών που λειτουργεί ως η πόρτα προς έναν κόσμο, μες στον οποίο το λιγότερο που μπορεί να πάθεις είναι να κινδυνεύσεις.

Παίζουν μαζί 16 χρόνια. Ο Σεραφείμ είναι σταθερό μέλος της μπάντας της, σε κάθε εμφάνιση και κάθε συναυλία, αναλαμβάνοντας πολλές φορές και τις ενορχηστρώσεις των live. Η σχέση τους κάτι παραπάνω από φιλική, που ωρίμασε κάτω από διαφορετικές συνθήκες και επισφραγίζεται τώρα με αυτόν τον από κοινού δίσκο, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για καινούργια πράγματα.

Σπιτίσιο, σπιτικό υλικό, αυτό που λέμε “homemade”, που καμώθηκε τις δύσκολες ημέρες της καραντίνας στο σπίτι της ίδιας της Γαλάνη, το οποίο φαίνεται πως λειτούργησε ως ένα ιδανικό εργαστήριο εξαιρετικών επιδόσεων, αλλά και ως το ησυχαστήριο μες στο οποίο οι δυο τους γέννησαν αυτό το υλικό, χωρίς να θέσουν κανέναν αρχικό στόχο. Με τη σειρά του ο Νίκος Κόλλιας έκανε τις ηχογραφήσεις, ενώ ακολούθησε η μίξη τους στο στούντιο.

Τα «take της παντόφλας», όπως τα ονομάζουν οι ίδιοι, ήταν ο όρος για την ολοκλήρωση αυτού του έργου, προκειμένου να αποτυπωθεί το συναίσθημα ατόφιο και ανεπεξέργαστο, είτε ενέχει βραχνάδα, είτε υπερβολική ευαισθησία, χωρίς να πρέπει απαραίτητα να τελειοποιηθούν τα στοιχεία αυτά στο στούντιο. Ακόμα κι αν για κάποιους το αποτέλεσμα θεωρείται χοντροκομμένο, οι ίδιοι θέλησαν να προχωρήσουν σα να μη γνωρίζουν τίποτα, για να μας φέρουν σε επαφή με το αξεπέραστο βίωμα του να αισθάνεσαι τη μουσική για πρώτη φορά και να εμπνέεσαι από αυτή σα να μην έγινε ποτέ πριν.

Ο δίσκος μιλάει για το σήμερα, την κρίση εποχής, το τέλος εποχής, τη σχέση μας με τη μητέρα-φύση, με τους ανθρώπους γύρω μας, με τα τέρατα μέσα μας. Την ανάγκη να μπορέσουμε επιτέλους να συνεννοηθούμε. Ανοίγει με το «Έλα κοντά», ένα αρκετά «τραχύ τραγούδι», με συνωμοτικό, υπαινικτικό ήχο, όπου ακούμε τη Γαλάνη να συμμερίζεται λίγο την ελευθερία της άγριας φύσης, όπως την εμπνεύστηκαν ο Μπερτολούτσι και ο Πικάσο. Εξημερωμένη πια, περνάει στο «Δον Κιχώτης» για να φύγει από «τον κόσμο τον φάλτσο» προς μια πιο γνώριμη, χαμηλότονη αυτή τη φορά, ερμηνεία.

Το δεύτερο τραγούδι που ξεχώρισα μετά το «Έλα κοντά», είναι το ομότιτλο «Είσοδος κινδύνου». Μου αρέσουν τα γκαραζότροπα κιθαρίσματα, το groove γεμάτο έμπνευση, το σέξι ψεύδισμα στη φωνή του Γιαννακόπουλου και οι ποιητικοί στίχοι «το αίμα μου νερό/ να πιούν αυτοί που τόσο αγαπώ/ να γίνουν δάση, κύματα, πουλιά/ να γεννηθούν ξανά», που έγραψε ο κολλητός φίλος του Γιαννακόπουλου, Νίκος Βεργέτης, συγγραφέας των «χόλι μάουντεν», «Ιπποκράτους και Ασκληπιού γωνία» και «Τορκί Μπαρ», που πολύ αγαπήσαμε.

Ο δίσκος συνεχίζει με το «Μόνο για μια στιγμή», το οποίο δεν κατάφερε να με αγγίξει τόσο, για να είμαι ειλικρινής, το «Ένα λεπτό», που διευρύνει το χώρο και γεμίζει τη φαντασία, αλλά και το «Βάλε φωτιά», που σε βάζει μέσα σ’ ένα αήττητο πνεύμα αισιοδοξίας. Ο Ταφ Λάθος, κατά κόσμον Παναγιώτης Κυριακού, συμμετέχει με ένα εκπληκτικό σόλο στο τραγούδι «Η θηλιά», μια σύγκρουση τριών διαφορετικών μουσικών πλανητών, το οποίο είτε το αποδεχτείς ως «χαραμάδα μεγαλείου» είτε ως εκπληρωμένη υπόσχεση, το ίδιο κάνει.

Το “Mantra” είναι από εκείνα τα δημιουργήματα που αξίζουν ένα μικρό μερίδιο στην αθανασία, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με τη δισκογραφία της Δήμητρας Γαλάνη. Εδώ τους στίχους υπογράφει και η Παυλίνα Βουλγαράκη, που έχει λάβει τη χάρη της πρώτης πολλές φορές. Τέλος, δεν ξέρω τι να γράψω για τα «Τζιτζίκια». Γραμμένο σαν τα λόγια να εκφέρονται από τον Χορό σε κάποιο αρχαίο δράμα, ακούγεται σαν μια ματζόρε προσευχή το «την πόρτα ασφαλίστε να παίξουν τα παιδιά».

Αξίζει να γίνει αναφορά στη δουλειά του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου στο επίπεδο των ενορχηστρώσεων και της παραγωγής. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη φωνή της Γαλάνη μέσα αυτό το project, με αυτές τις ωμές ερμηνείες που μπλέκονται με τα ζωντανά όργανα και τους φυσικούς ήχους και χαρίζουν την ροκ αίσθηση της υπερκεράσεως των καθορισμένων, ανεκτών ορίων. Η στιχουργική του δεινότητα δεν πάει επίσης πίσω, ιδίως αν σκεφτεί κανείς πως είναι η πρώτη φορά που καταπιάστηκε στιχουργικά με την ελληνική γλώσσα, για να μας προσφέρει τη δική του εκδοχή για το πώς βλέπει το ελληνόφωνο ποπ τραγούδι. Για τη Δήμητρα Γαλάνη, αρκεί να πούμε πως μπορεί να βουτάει συναισθηματικά στο κάθε τραγούδι, ωσάν οι μοναδικές αποχρώσεις να είναι η ζωή και ο θάνατος.

Με τα μισά τραγούδια να ξεχωρίζουν από το σύνολο του δίσκου, θα σχολίαζα πως, προσωπικά, δεν θα σας αποκαλυφθεί όλος ο κόσμος μετά την ακρόασή του, αλλά στις μέρες μας αρκεί να σου προσφέρεται ακόμα και μια μικρή χαραμάδα προς κάτι καινούργιο, ιδίως αν αυτό προέρχεται από τη χύμευση των ιδεών δύο καλλιτεχνών με προσωπικότητα, που ανήκουν όμως σε διαφορετικές γενιές. Και το μήνυμα που στέλνουν οι δυο τους είναι πως αυτό που μπορεί να μας σώσει είναι να ενωθούμε, να βρει ο ένας τον άλλον. Και πως, ακόμα κι αν ο τίτλος του δίσκου είναι «Είσοδος Κινδύνου», τα τραγούδια δείχνουν σίγουρα την έξοδο στο φως.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Δήμητρα Γαλάνη: Φωνή

Σεραφείμ Γιαννακόπουλος: Φωνή, ακουστική, κλασική και ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, drums, programming, κρουστά, πιάνο

Σπύρος Μάνεσης: Πιάνο στο «Μόνο για μια στιγμή»

Ορέστης Μπενέκας: Synths στο «Η θηλιά»

Η παραγωγή και η ενορχήστρωση έγινε από τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο. Ηχογραφήθηκε από τον Νίκο Κόλλια στο σπίτι της Δήμητρας. Η μίξη έγινε από τον Νίκο Κόλλια στα Antart Studios και το mastering από τον Άλεξ Κετεντζιάν στα Unreal Studioz. Ευχαριστούμε πολύ τον Γιώργο Βουδαντά, τον Νίκο Λάβδα και τον Ορέστη Φαληρέα για την παραχώρηση του εξοπλισμού.

Επικοινωνία: Zuma Communications

Κυκλοφορεί στα ψηφιακά καταστήματα μουσικής από την Panik Oxygen-Panik Records.