Το μαζικότερο συλλαλητήριο των τελευταίων ετών, ίσως και να το περίμεναν. 

Το ότι θα έφτανε μια χούφτα φοιτητών έξω από την πόρτα τους όμως δεν το περίμενε κανένας.

Και ήταν απλώς Πέμπτη.

Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Το βράδυ της Πέμπτης, μια ομάδα φοιτητών κατάφερε να προσπεράσει την έντονη παρουσία της αστυνομία και να φτάσει έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, για να ανοίξει πανό, μεταφέροντας το κλίμα των ημερών, μόλις λίγα μέτρα από το γραφείο του πρωθυπουργού.

«Όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αγώνας για δημόσια, δωρεάν Παιδεία».

Αυτό έγραφε το πανό τους. Αυτό και μόνο αυτό είναι το μήνυμα. 

Και δεν θα κάνουν ούτε βήμα πίσω. Ίσα ίσα. 

Θα κάνουν βήματα μόνο μπροστά. 

Και όσο οι φοιτητές είναι στο δρόμο, αυτοί να τρέμουν. 

Μέχρι το νομοσχέδιο για τα μη κρατικά μη κερδοσκοπικά - όλα αυτά τα όμορφα ακαταλαβίστικα - να μείνει στα χαρτιά. 

Χθες, τους έπιασαν στον ύπνο. Υποτιμούν την δυναμική του φοιτητικού κινήματος. Δεν θα έπρεπε. 

Παρότι, βέβαια, απροετοίμαστοι, η αστυνομία προσπάθησε και κατάφερε να απωθήσει με βία τους φοιτητές που προσπάθησαν να ανοίξουν… πανό στο πεζοδρόμιο.

Πάγια, εδραιωμένη και καλά μαθημένη τακτική: βία, καταστολή, αυταρχισμός. Χτύπησαν φοιτητές και φοιτήτριες. 

Ένας φοιτητής μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με χτύπημα στο κεφάλι. 

Δύο φοιτητές που συμμετείχαν στην κινητοποίηση, μίλησαν στο 20/20 Μagazine. 

«Το Δίκτυο Προοδευτικών Αριστερών Φοιτητών, μετά από τη μεγάλη, μαζική, πανελλαδική κινητοποίηση των φοιτητικών συλλόγων από την Αθήνα και από όλη τη χώρα, αποφασίσαμε να κάνουμε έναν συμβολικό ακτιβισμό στο Μέγαρο Μαξίμου, που στόχο είχε να δείξουμε ότι δεν θέλουμε να περάσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια» ανέφερε, μιλώντας στο 20/20 magazine ο Φοίβος Ζαντές, Αντιπρόεδρος του Δ.Σ του Φοιτητικού Συλλόγου Φιλοσοφικής "Κώστας Βάρναλης", εκλεγμένος με το Δίκτυο ΦΛΣ ΕΚΠΑ, και ένας από τους φοιτητές που τραυματίστηκε σοβαρά.

«Θυμίζουμε ότι χθες, ο υπουργός Παιδείας, έφερε το νομοσχέδιο προς διαβούλευση με ένα δελτίο τύπου. Εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε να δίνουμε το μήνυμα στην κυβέρνηση ότι δεν θα τρομοκρατηθούμε. Δεν θα σταματήσουμε. Οι εκβιασμοί δεν θα περάσουν. Η συνταγματική εκτροπή δεν θα περάσει, πολύ δε μάλλον μετά το περιστατικό (σ.σ. στο Μέγαρο Μαξίμου). Δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω, είτε δεχτούμε τρομοκρατία είτε εκβιασμούς, όπως είναι οι διαδικτυακές εξετάσεις, που αποτελούν απεργοσπασία. 

Εμείς αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας, για μια εκπαίδευση δικαίωμα και όχι προνόμιο». 

Ερωτηθείς για το πως κατάφεραν να φτάσουν έξω από το, αν μη τι άλλο απροσπέλαστο, Μαξίμου, ο φοιτητής και μέλος του Δικτύου εξήγησε:

«Ο σχεδιασμός μας ήταν να βρεθούμε ακριβώς έξω από το Μαξίμου και να ανοίξουμε πανό. Την ώρα που ανοίξαμε το πανό, εμφανίστηκαν άνθρωποι της ασφάλειας. Μας φώναζαν φύγετε από δω, προσπαθούσαν να μας αρπάξουν το πανό. 

Τράβαγαν μια φοιτήτρια, μας έσπρωχναν, έριξαν και μπουνιές σε κάποιους συμφοιτητές μας. Μας έσπρωχναν με τα σώματά τους και μετά με τις ασπίδες τους.

Στην αρχή, επειδή τους ξαφνιάσαμε, γιατί ξαφνικά από εκεί που δεν υπήρχε τίποτα, εμφανίστηκαν 15 άνθρωποι, ήταν μόνο άνθρωποι της ασφάλειας. Μετά από λίγο ήρθαν και άνθρωποι της αστυνομίας. Μέχρι εκείνο το σημείο ήμασταν σε εκείνο το χώρο και απλά θέλαμε και να πούμε τα συνθήματά μας, να ακούσει καλά η κυβέρνηση ότι δεν θα περάσει το νομοσχέδιο».

Και η βία άρχισε να κλιμακώνεται.

«Μας εδιώξαν προς την άλλη μεριά του του πεζοδρομίου. Εμείς μείναμε εκεί, ανοίξαμε το πανό μας - εμφανίστηκε και άλλο ένα σώμα, πρέπει μάλλον να ήταν ίδιες ασπίδες. Εμείς μείναμε εκεί, ανοίξαμε το πανό, συνεχίσαμε τα συνθήματα και ξαφνικά άρχισαν να μας επιτίθενται, με στόχο να μας κατεβάσουν προς το Καλλιμάρμαρο. 

Εμείς μέναμε εκεί με το πανό. Για κάποιο λόγο, κάποιος (αστυνομικός) είχε λυσσάξει να μας πάρει το πανό και κάποια στιγμή μια κοπέλα, που ήταν περικυκλωμένη ουσιαστικά από το πανό και με έναν άνθρωπο που το τράβαγε, την τραυμάτισε. Ήταν μέλος κάποιου σώματος ασφαλείας, με ασπίδα, που την χτύπαγε, όσο εκείνη ήταν πεσμένη κάτω.

Την κλώτσαγε, την βάραγε. Ευτυχώς είναι καλά. Ευτυχώς, δεν υπήρχε κάποιος σοβαρός τραυματισμός, αλλά ήταν ενδεικτική η λύσσα με την οποία η κοπέλα ούρλιαζε, γιατί ήταν κάτω χτυπημένη και συνέχισε και τη βάραγε. Και εμάς μας βάρεσαν, με ασπίδες, με μπουνιές, κλωτσιές, όλα μαζί. Χωρίς κάποιος ιδιαίτερο λόγο. Απλά ήθελαν να μας πετάξουν έξω από εκεί». 

«Μου έριξε μπουνιά στο κεφάλι - Έκανα εμετό και ζαλιζόμουν»

«Εκείνη τη στιγμή πάνω στη συμπλοκή, εγώ ήμουνα μπροστά μπροστά γιατί κρατάγαμε το πανό και ήθελα να είμαστε ασφαλείς, γιατί η συναδέλφισσα ήταν κάτω και ούρλιαζε. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι δεν θα μας ποδοπατήσουν. Ήμουν μπροστά μπροστά στις ασπίδες και κάποια στιγμή ένιωσα μία μπουνιά να μου ρχεται στο κεφάλι. Πάνω στην σύγκρουση, και λόγω της έντασης, το ένιωσα αλλά δεν με πόναγε. Ήτανε πάνω στην υπερένταση, δεν το σκέφτηκα καθόλου.

Με τις ασπίδες μας έσπρωχναν. Έφαγα την μπουνιά. Το σώμα μου έχει ένα μικρό σπασμό στα πλευρά και στο κεφάλι, όπως είπαν οι γιατροί. Στο κεφάλι από την μπουνιά και στα πλευρά μάλλον από τις ασπίδες. Αυτοί (οι αστυνομικοί) όπως κλωτσούσαν με τραυμάτισαν και στο πόδι. Φορούσαν μπότες, ό,τι εξοπλισμός ήταν αυτός». 

Κατέληξε στο νοσοκομείο

«Όλο αυτό έληξε όταν, μετά από όλο αυτό το σκηνικό βίας, εμείς διασφαλίσαμε ότι όλοι οι συνάδελφοι και συναδέλφισσες μπορούν να σηκωθούμε, ότι είμαστε όλοι κάπως καλά.

Αρχίσαμε να υποχωρούμε, ανοίξαμε ξανά για λίγο το πανό, είπαμε μερικά συνθήματα. Και εκεί, σε εκείνο το σημείο, που κάπως σταμάτησαν να μας καταδιώκουν, αντιλήφθηκα ότι με είχαν χτυπήσει γιατί έφυγε η ένταση, ο άμεσος κίνδυνος, και συνειδητοποίησα ότι έχω φάει στο κεφάλι μία μπουνιά.

Ζαλιζόμουν, έπεσα λίγο κάτω, μετά πήγαμε να φύγουμε και άρχισα να κάνω εμετό. Καλέσαμε ασθενοφόρο, γιατί συνέχισα να ζαλίζομαι και να πονάει και το κεφάλι μου όλο και περισσότερο. Όταν ήρθε το ΕΚΑΒ, με πήγαν στο νοσοκομείο».

Η βία και η καταστολή που δέχεται το φοιτητικό κίνημα δεν θα τους σταματήσει

«Δεν πρόκειται να σταματήσουμε. Η βία έρχεται από την κυβέρνηση. Ξέρουμε ότι η κυβέρνηση θα κάνει οτιδήποτε για να μας σταματήσει, αλλά δεν θα σταματήσουμε. Δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε. Δηλώνουμε ανυπακοή, όπως ανυπακοή δηλώσαμε χθες μετά το πανελλαδικό συλλαλητήριο. Λέμε στην κυβέρνηση να μην καταθέσει το νομοσχέδιο, να μην το να μην σκεφτεί καν να το καταθέσει.

Εμείς δεν πρόκειται να σταματήσουμε τον αγώνα μας, είτε μας πει μειοψηφίες, είτε μας πει ληστές, είτε προσπαθήσει να σπάσει και να διαλύσει τον αγώνα μας μέσα από τις τηλέξεταστικές, είτε με φυσική βία από την αστυνομία και τα σώματα καταστολής στο δρόμο.

Όποιον τρόπο και να χρησιμοποιήσει, όποιο μέσο καταστολής και διάλυσης του φοιτητικού κινήματος, δεν πρόκειται να σταματήσουμε και να το ξέρουν καλά, ότι πρέπει να μας φοβούνται. Τους νέους ανθρώπους.

Όταν οι νέοι άνθρωποι παλεύουμε για το μέλλον μας, η εξουσία φοβάται και η κυβέρνηση ξέρουμε ότι φοβάται, αλλιώς δεν θα μας αντιμετώπιζε έτσι, επειδή ανοίξαμε ένα πανό».

Η Ιωάννα Μπούτζα, εκλεγμένη με το Δίκτυο στο ΔΣ του ΠΑΜΑΚ και φοιτήτρια του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, κατέβηκε στην Αθήνα για το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και πήρε μέρος και στην κινητοποίηση των φοιτητών του Δικτύου έξω από το Μέγαρο Μαξίμου.

Στην Θεσσαλονίκη το κλίμα είναι εξίσου έντονο η κινητοποιήσεις είναι μαζικές κάθε Πέμπτη όπως και οι συνελεύσεις.

«Κατεβήκαμε ενόψει της πανελλαδικής κινητοποίησης, με στόχο να εκφράσουμε μαζικά, φοιτητές και φοιτήτριες, όλοι μαζί την εναντιωση μας σε αυτό το νομοσχέδιο, το οποίο το μόνο που έχει να φέρει είναι αρνητικά, προβλήματα, μεγαλύτερο άγχος, μεγαλύτερο κατακερματισμο.

Ήρθαμε καθαρά με στόχο να δείξουμε ότι εμείς δεν το θέλουμε αυτό το πράγμα και η κοινωνία δεν το θέλει, άρα οι μόνοι οι οποίοι τάσσονται υπέρ αυτού του νομοσχεδίου στην πραγματικότητα είναι οι επιχειρήσεις, το κεφάλαιο και η κυβέρνηση. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος, ο οποίος να το θέλει αυτό, είτε από καθηγητές είτε από φοιτητές», ανέφερε.

Η πρωτοβουλία των φοιτητών να σηκώσουν πανό έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, πέρα από αξιοθαύμαστη, ήταν και αιφνιδιαστική. 

«Είμαστε απλά ένα φοιτητικό σχήμα. Δεν πήγαμε με συγκουσιακούς όρους. Τι θα κάναμε; Ήμασταν φοιτητές, δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε τίποτα το “επικίνδυνο”. Θέλαμε απλά να εκφράσουμε την ενατίωσή μας και το γεγονός ότι φέρανε διμοιρια ΜΑΤ να μας βαράει χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς να απειλούμε με κάποιον τρόπο το Μαξίμου, τον πρωθυπουργό, απλά μόνο και μόνο επειδή θέλαμε να φωνάξουμε συνθήματα ενάντια στην ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, ήταν πραγματικά τραγικό και, το λιγότερο, τρομοκρατικό εκ μέρους της κυβέρνηση.

Είχαμε σηκώσει τα χέρια και λέγαμε το ότι είμαστε φοιτητές, δεν κάνουμε τίποτα και απλά κατευθείαν ξεκίνησαν να μας βαράνε με τις ασπίδες, τα πόδια τους και τα χέρια τους

Δηλαδή για το γεγονός ότι απλά και μόνο βρεθήκαμε έξω από το Μαξίμου, η κυβέρνηση αποφάσισε να μας αντιμετωπίσει σαν τρομοκράτες ενώ ήμασταν φοιτητές και το φωνάζαμε και δείχναμε ότι δεν κουβαλάμε τίποτα πάνω μας, είχαμε σηκώσει τα χέρια και λέγαμε το ότι είμαστε φοιτητές, δεν κάνουμε τίποτα και απλά κατευθείαν ξεκίνησαν να μας βαράνε με τις ασπίδες  και τα πόδια τους και τα χέρια τους. 

Ήταν πραγματικά η επιτομή του τι σημαίνει κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ήταν επιτομή του τι ακολουθεί για μία ακόμα τετραετία: το δόγμα νόμος και τάξη και το όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος, με την πλήρη κυριολεξία της καταστασης, γιατί από την στιγμή που δεν κατάφεραν να μας φιμώσουν με την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μέσα στις συνελεύσεις μας και με τα ΜΑΤ μέσα στις σχολές, σπάζοντας τις αποφάσεις των συλλόγων μας, και αφού δεν κατάφεραν να μας σταματήσουν με την ηλεκτρονική εξεταστική, είπαν εντάξει ήρθε η ώρα να βγάλουμε όλο μας το μίσος πάνω σε εσάς».

Μακάρι αυτό τον ζήλο για νομιμότητα να μην τον ρίχναν πάνω μας αλλά σε πράγματα που συμβαίνουν αυτή την στιγμή στην κοινωνία

«Μακάρι αυτό τον ζήλο για νομιμότητα να μην τον ρίχναν πάνω μας, αλλά σε πράγματα που συμβαίνουν αυτή την στιγμή στην κοινωνία, όπως το ότι υπάρχει κόσμος που δεν έχει να φάει, όπως ότι φοιτητές και φοιτήτριες δεν έχουν να φάνε και δεν σιτίζονται καν στα πανεπιστήμιά τους, όπως ότι υπάρχει κόσμος που δεν μπορεί να σπουδάσει λόγω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής.

Μακάρι όλον αυτό τον ζήλο να τον εξέφραζαν σε πράγματα τα οποία θα ήταν σημαντικά και θα έφερναν όντως αλλαγή στην κοινωνία και στους φοιτητές και στις φοιτήτριες, αλλά και σε ολους. Όμως από ότι φαίνεται το μόνο που τους νοιάζει είναι να ρίχνουν ξύλο και να περνάνε μέσα από αυτό τις απόψεις τους».

Επιλέγουν και να ασκήσουν βία σε ανθρώπους που το μόνο που δεν θέλουν είναι η βία. 

«Ήτανε από τα χειρότερα πράγματα τα οποία έχω βιώσει στα 21 μου χρόνια. Ήτανε πραγματικά μία συνθήκη στην οποία δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί αυτό το πράγμα, γιατί ενώ είμαστε φοιτητές μας αντιμετωπίζουν έτσι. Αυτό παίζει όλη την ώρα στο κεφάλι μου, το πώς είναι δυνατόν επειδή απλά αιτούμαστε κάτι να μας αντιμετωπίζουν ως τους μεγαλύτερους εγκληματίες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή εκεί έξω. 

Πραγματικά η έννοια της καταστολής αυτή τη στιγμή υπάρχει παντού. Την βιώνουμε παντού με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Το  γεγονός ότι στην καταστολή που βάζουν μέσα στα πανεπιστήμιά μας, την καταστολή που βιώνουμε στις ίδιες μας τη ζωές με όλους αυτούς τους νόμους που έχουν περάσει και εργασιακά αλλά και από πλευράς πανεπιστημίων και κοινωνίας και όλα αυτά, επιλέγουν και να ασκήσουν βία σε ανθρώπους που το μόνο που δεν θέλουν είναι η βία. 

Είναι πραγματικά σοκαριστικό το ότι παράγουν βία, τη στιγμή που κανείς δεν ζητάει βία. Αυτή τη στιγμή το μόνο που ζητάμε είναι να δικαιωθούν οι αγώνες μας, τα αιτήματά μας, να μπορέσουμε να ακουστούμε και σε αυτό το πράγμα απάντησαν με καταστολή. Ήταν τρομακτικό να βλέπεις ότι ήμασταν 20 άνθρωποι και μας είχαν περικυκλώσει διμοιρίες ΜΑΤ, μηχανακια ΔΙΑΣ, ασφαλίτες. Έλεγες, συγνώμη έχω κάνει κάτι κακό, γιατί να είναι τόσο κακό να μπορείς να διαμαρτυρηθείς;» 

Η κυβέρνηση σου λέει όχι, μη μιλάς, μην διαμαρτυρηθείς, δεν θέλω να λες κουβέντα, θέλω να σκύβεις το κεφάλι

«Αυτή την στιγμή αυτό συμβαίνει, είναι κακό να διαμαρτύρεσαι, κάτι το οποίο το έχουμε κερδίσει με αγώνες με χρόνια προσπαθειών, να καταφέρει η ελληνική κοινωνία και όχι μόνο ελληνική κοινωνία, η κάθε κοινωνία, να μπορεί να διαμαρτύρεται να έχει δικαίωμα στο να διαμαρτύρεται. Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση σου λέει όχι, μη μιλάς, μην διαμαρτυρηθείς, δεν θέλω να λες κουβέντα, θέλω να σκύβεις το κεφάλι, να δουλεύεις 16 ώρες για 600€, να πεθαίνεις στη δουλειά σου, να σε δέρνουμε στα πανεπιστήμια και να μη βγάζεις κιχ. 

Αυτό θέλει και αυτό εφαρμόζει σε κάθε χώρο που βρισκόμαστε, γιατί απλά είμαστε η φωνή της κοινωνίας, που ουρλιάζει στην κοινωνία ότι “δείτε τι συμβαίνει”, γιατί πάντα οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αποτελούν τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας και αυτό δεν το θέλουν, για αυτό και μας καταστέλλουν με αυτό τον τρόπο».

Παρά την ακραία βία και καταστολή που αντιμετωπίζει το φοιτητικό κίνημα, δεν θα σταματήσει τον αγώνα της. 

Όπως μας επισήμανε η φοιτήτρια του ΠΑΜΑΚ, «δεν φοβόμαστε καμία προσπάθεια καταστολής και καμία τρομοκρατία, γιατί ξέρουμε ότι αυτό το οποίο ζητάμε και αιτούμαστε είναι δίκαιο. Είναι αίτημα της κοινωνίας και δεν θα σταματήσουμε ποτέ και σε καμία των περιπτώσεων. Όσες φορές και να προσπαθήσει η αστυνομία και η κυβέρνηση να μας καταστείλει και να μας φιμώσει δεν θα σταματήσουμε. Θα βρεθούμε εκεί ξανά και ξανά και στους δρόμους και στις σχολές μας και στην κοινωνία την ίδια εκεί έξω μέχρι τέλους. 

Μέχρι να παρθεί αυτό το νομοσχέδιο πίσω.

Μέχρι να αυξηθεί η χρηματοδότηση στα πανεπιστήμια, που αυτή τη στιγμή έχει φτάσει στον πάτο.

Μέχρι να βρεθεί η κοινωνία εκεί που πρέπει να είναι.

Μέχρι να καλυφθούν τα αιτήματά μας.

Μέχρι να υπάρξει χρηματοδότηση και να έχουμε ζωή στο ύψος των αναγκών μας και να μην επιβιώνουμε απλά αλλά να ζουμε πραγματικά με όρους ζωής εμείς δεν θα σταματήσουμε.

Και αν θέλει η κυβέρνηση να μας αντιμετωπίζει ως τρομοκράτες, θα την αντιμετωπίσουμε και εμείς ως τρομοκράτη γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες όχι εμείς».

Όσο για εκείνους που διαμαρτύρονται ότι με τις κινητοποιήσεις τους, οι φοιτητές τους χαλάνε τα μαθήματα, η απάντηση είναι μία:

«Πώς ακριβώς χαλάμε εμείς τα μαθήματά τους και την ζωή τους, όταν το νομοσχέδιο που κατατίθενται αυτή την στιγμή επρόκειτο να καταστρέψει τα ίδια τα πτυχία τους και την ζωή τους;

Αυτή είναι πραγματικά μία ρητορική, την οποία έχει καλλιεργήσει η κυβέρνηση και η παράταξη της μέσα στα πανεπιστήμια. Πραγματικά είναι αισχρό να πείθεις τον κόσμο και να λες στον κόσμο ότι αυτή την στιγμή μία κατάληψη σου χαλάει το μάθημα και το πτυχίο και σου υποβαθμίζει το πανεπιστήμιο, όταν τα πανεπιστήμια μας αυτή τη στιγμή είναι γεμάτα ασφαλίτες και ματατζήδες. 'Οταν στα πανεπιστήμια μας πέφτουν κρότου λάμψης, πέφτουν ταβάνια, πέφτει κόσμος από τα παράθυρα γιατί δεν χωράνε, όταν φοιτητές δεν έχουν να φάνε. Είμαι σε ένα πανεπιστήμιο στο οποίο δικαιούνται φοιτητές και φοιτήτριες να φάνε δωρεάν μόνο 1,500 από τους 10.000 με 12.000, δικαιούνται δωρεάν σίτιση οι 1,500 έχουνε τα οικονομικά κριτήρια. 

Πώς ακριβώς είμαστε εμείς αυτή οι οποίοι τους χαλάμε τη ζαχαρένια; Επειδή κάνουμε κρότο; Δεν είμαστε εμείς αυτοί οι οποίοι είμαστε ενάντια τους, εμείς είμαστε δίπλα τους και μαχόμαστε έτσι ώστε την επόμενη μέρα το πτυχίο το οποίο πάμε να πάρουμε και θα έχουμε, να έχει μια αξία και για αυτό τους καλούμε. Γιατί η μάχη η οποία δίνουμε αυτή τη στιγμή δεν είναι μάχη απλά εναντίον της κυβέρνησης. 

Είναι μάχη εναντίωσης σε ένα σύστημα και σε όλο αυτό το σύστημα του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο θέλει είναι να μην έχουμε τίποτα. Τους θέλουμε δίπλα μας, για να παλέψουμε να έχουμε τα πάντα, να πάρουμε πίσω ότι μας έχουν στερήσει τόσα χρόνια στην εκπαίδευση. Γιατί αυτό δεν είναι κάτι το οποίο έχει προκύψει σήμερα. Μιλάμε για χρόνια υποχρηματοδότησης, μιλάμε για χρόνια εξαθλίωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης».

Και αν κατατεθεί το νομοσχέδιο, δεν θα σταματήσουν. Δεν θα σταματήσουν μέχρι να μην εφαρμοστεί. Και είναι αποφασισμένοι.

«Θα συνεχίσουμε μέχρι να παρθεί πίσω. Ακόμα και να ψηφιστεί δεν θα σταματήσουμε. Η μόνη μέρα που θα σταματήσουμε είναι όταν ο κύριος Πιερρακάκης και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πάρει πίσω αυτό το νομοσχέδιο, πει ότι δεν εφαρμόζεται και το ακυρώσει. Μόνο τότε θα σταματήσουμε. 

Φυσικά και πίσω να παρθεί αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς θα σταματήσουμε ένα αγωνιζόμαστε, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για όλα αυτά τα οποία μας έχουν κόψει τοσα χρόνια. Για τους καθηγητές, για τα κτίρια στα οποία δεν χωράμε, για την σίτιση, για την στέγαση. Δεν σταματάμε και δεν θα σταματήσουμε όσο και να θέλουν. Εμείς θα βρισκόμαστε εκεί και την επόμενη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, θα βρισκόμαστε εκεί και την επόμενη μέρα που θα καταργηθεί το νομοσχέδιο γιατί δεν μιλάμε για έναν αγώνα σημερινό. Μιλάμε για έναν αγώνα ο οποίος δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι αέναος. Μέχρι να καλυφθούν τα αιτήματα, όλα αυτά για τα οποία ουρλιάζουμε τόσα χρόνια».

Υστερόγραφο

Την αστυνομική βία την έχουμε συνηθίσει. Δεν θα έπρεπε. 

Το καθεστώς Μητσοτάκη θα απαντά πάντα με βία, γιατί μόνο αυτόν τον δρόμο ξέρει. 

Οι φοιτητές ξέρουν περισσότερους, ανατρεπτικότερους, επιδραστικότερους. Και θα κλείνουν δρόμους και σχολές, θα σηκώνουν πανό και θα φωνάζουν συνθήματα. Μέχρι την ανατροπή.