O άνθρωπος λατρεύει την ειρωνεία. Το «1984» του Όργουελ βρίθει ειρωνείας παίζοντας με την αντιστροφή των εννοιών όπως ακριβώς έκαναν πολλά ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20^ου αιώνα, βαφτίζοντας πόλεις και συνοικίες με την Ελευθερία, την Αγάπη ή το Φως. Για κάθε Libreville, για κάθε Freikorp, για κάθε Sun City έξτρα δόσεις υποταγής, φρίκης και εκμετάλλευσης…

Η διαβόητη Sun City της Νότιας Αφρικής, κατασκεύασμα διασκέδασης των Λευκών φυσικά πάνω στις πλάτες των μαύρων και Ινδών της χώρας που κληρονόμησε το Apartheid στο σημερινό Ισραήλ και τις ιδέες των διαχωρισμών στους νεοφιλελεύθερους εγκέφαλους, φάνηκε να καταρρέει μαζί με το καθεστώς των Afrikaners. Δέχθηκε μια ήττα σε ένα πόλεμο που όμως δεν χάθηκε ολοκληρωτικά.

Πίσω στην βαλκανική Ευρώπη αρκούσαν οι ωραίες λέξεις για να βαφτίζεται το κρέας ψάρι και να νιώθουν ξεβλαχεμμένοι οι θαμώνες των δήθεν γκλαμουράτων strip club και των “exclusive club” που γέννησε παρά φύση το lifestyle. Τα κουφάρια εκείνων των βλαχομπαρόκ διασκεδαστήριων είναι ακόμη ορατά στο σκοτεινό υπογάστριο της πόλης όπως ακριβώς η αυθεντική Πόλη του Ήλιου στο Rustenburg της Νότιας Αφρικής.

Κανείς δεν θέλει να θυμάται τι συμβόλιζε «εκείνη» η Sun City και γιατί έβγαλαν το σχετικό άλμπουμ διαμαρτυρίας τo 1985 οι Bono, Stevie Van Zandt, Miles Davis, Ringo Starr,  Peter Gabriel, Keith Richards και Ron Wood των Rolling Stones και Peter Wolf των J. Geils Band. Σίγουρα όχι μεγάλοι καλλιτέχνες του σήμερα όπως οι αγαπημένοι Nick Cave ή Paradise Lost και πολλοί-πολλοί άλλοι που αγνοούν συστηματικά τις εκκλήσεις να μην εμφανίζονται σε χώρες όπου λειτουργεί το Apartheid.

Μένουν, ξανά, μόνο οι στίχοι: “Separation of families I can't understand - We're stabbing our brothers and sisters in the back”…