Κάποτε πίστευα ότι η μεγαλύτερη θαλάσσια διαδρομή, ήταν Πειραιάς - Σπέτσες κι ότι το «Μυκήναι» ήταν το πιο διαστημικό και μοναδικό πλοίο του πλανήτη. Το άγρυπνο ζεστό βράδυ πριν το ταξίδι, η διαδρομή με τον ηλεκτρικό ως το λιμάνι, η είσοδος στο my own private Enterprise, η…έξοδος από την λευκή μπουκαπόρτα δίπλα στο μπαρ που οδηγούσε στην πλώρη-βεράντα του ταξιδιού…

Αίγινα, Μέθανα, Ερμιόνη, Πόρος, Ύδρα, Σπέτσες… Οι καλύτερες πέντε ώρες της χρονιάς…

Μετά, στην εφηβεία, η Αποκάλυψη των Κυκλάδων…Πήγαινε κι αλλού κόσμος. Τα πλοία ήταν διαφορετικά… Μεγαλύτερα. Ακόμη και οι ταξιδιώτες ήταν παράξενοι…Άλλοι…Μήπως το «Μυκήναι» δεν ήταν η ναυαρχίδα που νόμιζα;  Όταν πρωτοστάθηκα στις πλωτές πολιτείες των κρητικών πλοίων, με τις πλατείες, τα καταστήματα, τους ορόφους, το Enterprise βγήκε από το ηλιακό σύστημα στο Εξώτερο Διάστημα…

Αρχές καλοκαιριού, εμείς σκάγαμε στο πάτωμα τον χάρτη και οι ίδιοι εμείς σταμπάραμε τον επόμενο προορισμό: Νάξος, Πάρος, Ίος, Αντίπαρος (φυσικά) και μικρές Κυκλάδες. Το «εμείς» μπορεί να άλλαζε τις αρχές των καλοκαιριών που θα ακολουθούσαν, αλλά η διαδικασία δεν άλλαζε ακόμη κι όταν με θλίψη έμαθα ότι πια, πλοίο της γραμμής για Σπέτσες δεν υπάρχει και οι χάρτες ήταν πια ψηφιακοί…

Ήρθε η ώρα της Ανάφης, των Λειψών, της Ιθάκης, της Ηρακλειάς και της Σχοινούσας, της Δονούσας, του Μεγανησιού, της Σούγιας, των Κυθήρων, της Σίφνου, με στάσεις στα μεγαλονήσια της Κέρκυρας, της Ζακύνθου και της Κεφαλονιάς…

Όσο κι αν άλλαζαν τα λιμάνια του προορισμού, δεν άλλαζε το λιμάνι της αναχώρησης. Ο Πειραιάς φαντάζει πανέμορφος από την πρύμνη και εφιαλτικός από την πλώρη. Και πάντα, όπου κι αν ταξιδεύεις, ακόμη και στην βόρεια μυστικιστική Σαμοθράκη, το ταξίδι είναι ήπιο και κατηφορικό, ενώ η επιστροφή στον Πειραιά είναι Ταξιδιώτου Ανάβασις…

Ανηφόρα κι ας είναι τα ίδια νερά, στο ίδιο πέλαγος.

Ας μας πάνε λοιπόν αυτά τα νερά, και φέτος, εκεί που είναι να βρεθούμε.