Πόλη, πόλη είσαι εδώ;
Ο Γιώργος Αποστόλου βρίσκεται στο (α)κατάλληλο σημείο, την (α)κατάλληλη στιγμή. Μια στιγμή, που ίσως να ήταν καταδικασμένη να μείνει μακριά απ' το φως. Κάθε μέρα, μια μικρή ιστορία και μία φωτογραφία από την Αθήνα και άλλες πόλεις ή τόπους της Ελλάδας.
Σκηνοθεσία, Dario Argento. Μουσική, Akira Yamaoka.
Μέσα στον καύσωνα, η πόλη ξέρει να γίνεται απειλητική. Για το μυαλό. Ξέρει να γίνεται ταινία τρόμου, ή να σε παραχώνει στην εφιαλτική μάζα του προσωπικού σου Silent Hill. Γίνεται να μην δεις τίποτα;
Δεν σου λέω να δεις την αστική δυστυχία στον Άνθρωπο. Ο άνθρωπος θερίζει, ως είδος, ό,τι έσπειρε. Δες όμως τα κτίρια, τις εναέριες γραμμές των τρόλεϊ και τις μεταλλαγμένες διαφημίσεις. Είναι μια φασματική απειλή δίπλα σου. Στην γειτονιά σου. Στο απέναντι μπαλκόνι όπου αρκεί να τραβήξεις το χρωματιστό λεπτό πέπλο από τσιγαρόχαρτο για να βιώσεις την αγαπημένο σου παιδικό εφιάλτη σε ανελέητο μαυρόασπρο φιλμ.
Μπορείς να είσαι πρωταγωνιστής, μπορείς να είσαι ο πρώτος που θα χάσει το κεφάλι του. Γιατί βρε ρημαδιασμένε κατεβαίνεις στο σκοτεινό κελάρι που μυρίζει μούχλα και θάνατο από εκατό μέτρα μακριά; Πόσα θρίλερ πρέπει να δεις για να πάρεις το μάθημά σου;
Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να είναι η θερινή παράκρουση ενός αισθητικού προβοκάτορα. Να μην συμβαίνει τίποτα. Και η διαφήμιση, λόγου χάριν, γνωστής εταιρίας ρούχων που απέμεινε στο πανέμορφο κουφάρι του κτιρίου Πατησίων και Αγίου Μελετίου, να είναι αυτό και μόνο αυτό: Μια απλή, βαρετή, ξεχασμένη γιγαντοαφίσα που σαπίζει στον χρόνο.
Φυσικά και δεν είναι δυνατόν να βλέπεις παλιομοδίτικα τέρατα στις τεχνολογικές μητροπόλεις του 21ου αιώνα.
Αν όμως βλέπουν εσένα αυτά;
