Ο Φρόντο, στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, είχε ένα μαγεμένο χιτώνα που τον έκανε αόρατο. Του τον είχαν δώσει τα Ξωτικά.

Στις μητροπόλεις της Δύσης, τα αγόρια και τα κορίτσια με το σκούρο δέρμα δεν χρειάζονται κανένα ξόρκι, κανένα ξωτικό για να γίνονται αόρατα. Αρκεί να τα «πιάσεις» με την άκρη του βλέμματός σου. Έλα…Παραδέξου το. Μπορεί μαζί να μην τα φάγαμε, αλλά μαζί δεν τους βλέπουμε… Μια, δυο, πιο πολλές φορές… Τα παιδιά, κάθε ηλικίας, με το σκούρο δέρμα είναι αόρατα από την φύση. Όχι την φύση της Φύσης, αλλά από την φύση του Συστήματος.

Κι αν εσύ, εγώ, οι φίλοι έχουμε τις τύψεις μας που κάπως τους ενεργοποιούμε αυτή την  καταραμένη εκούσια υπερδύναμη, η (όχι και τόσο) Σιωπηλή Πλειοψηφία, δεν νοιάζεται να το κρύψει. Και στην περίπτωση που κοιτάξει, πολύ περισσότερο, δει, ε τότε τα παιδιά κάθε χώρας με το σκούρο δέρμα ενοχλούν το βλέμμα, το αντανακλούν στον δικό τους φόβο, στη  δική τους μιζέρια. Τα παιδιά κάθε αξίας με το σκούρο δέρμα, γίνονται ενόχληση, μίασμα, σκουπίδι που από ατυχία δεν κατέληξε στους δημοτικούς κάδους απορριμμάτων…

Ο χιτώνας σηκώνεται βέβαια με το μαγικό ελιξίριο του χρήματος ή έστω της δόξας. Όταν μάλιστα συνδυάζονται και τα δυο, το παιδί με το σκούρο δέρμα και το διάσημο όνομα, παίρνει τον χιτώνα και τον φοράει σε εσένα. Είσαι εσύ ο αόρατος στον δικό του κόσμο. Στις γωνιές και κάτω από τα λουκέτα των μαγαζιών της μητρόπολης, κοιμούνται κάθε μέρα και νύχτα χιλιάδες Αντετοκούνμπο. Μπορεί μάλιστα κάποιοι, εκ Νιγηρίας ορμώμενοι να έχουν και το ίδιο επίθετο… Αλλά είναι αόρατοι.

Αν τους δω, αν κρατήσω το βλέμμα μου σε αυτούς λίγο παραπάνω, αν τους τραβήξω τον χιτώνα για να τους δουν κι άλλοι πριν τους δοξάσει για τα έσοδα που έφεραν στην Πατρίδα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ίσως να μπορέσω να συγχωρέσω τους Πρωθυπουργούς που τους διώχνουν, τους Υπουργούς που τους πνίγουν στο Αιγαίο και το Λιβυκό και τους Δημοσιογράφους που καλούν τους πολίτες να τους αφήσουν να ψοφήσουν μαζί με τα μωρά τους.

Όχι όμως νωρίτερα.

Κι όχι σίγουρα.