Όταν πρωτοκλώτσησες το τόπι δεν το έκανες για να γίνεις πλούσιος. Το έκανες για να παίξεις. Δεν υπάρχει παγκόσμιο πρωτάθλημα μπακοτέρματος, ούτε μήλων. Ο μπαμπάς σου κλώσταγε μπάλα γεμισμένη με κουρέλια και η μαμά έπαιζε με τις φίλες της στο χωριό με τσιγκάκια.

Λέξεις άγνωστες λες; Όχι τόσο.

Ο 21^ος αιώνας στην μητρόπολή μας μπορεί να μη μοιάζει τόσο με τον 20^ο στο πατρογονικό μας χωριό αλλά κάπου η θύμηση αντέχει στις 4Κ τηλεοπτικές εικόνες και τα ιλλιγιώδη ποσά που εκταμιεύουν με κάθε τους ανάσα οι υπερ-επαγγελματίες του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ ή του τένις.

Δεν πήγαινες για πρωταθλητής beach volley όταν πρωτοέπαιξες με την φουσκωτή μπάλα βόλεϊ στην παραλία, ούτε σκεφτόσουν το US Open μέσα στην χαρά που σου έδωσε ο μπαμπάς όταν σου έδειξε πως να παίζεις ρακέτες.

΄Ισως επειδή ο ερασιτεχνικός αθλητισμός έχει μόνο νικητές, ίσως επειδή δεν γεννηθήκαμε όλοι με χάρισμα ή με sporting conditioning από την οικογένειά μας.

‘Ίσως γι’αυτούς τους λόγους, ένα φιλέ στην άμμο, μια γυρτή μπασκέτα στην παλιά πλατεία και λίγος ελεύθερος χώρος στον αστικό ιστό, παραμένουν ακόμη κι όταν τα παρατηρείς, το πιο σύντομο ταξίδι στην παιδική ηλικία. Και στην αθλητική αγνότητα…