Ρίχνουν οι νεκροί κυβερνήσεις;

Aσφαλώς και ρίχνουν. Παντού, ανάλογα βέβαια με το είδος της κοινωνίας και τον Θεό που πιστεύει, ή δεν πιστεύει. 

Η Πίστη αναλαμβάνει να ρεγουλάρει την αξία των νεκρών. Είναι οι αδίκως πεσόντες μα και οι ηρωικώς θνήσκοντες. Αν πεθάνεις για την Πατρίδα, την Πίστη ή τον Άρχοντα, ακόμη και για μια Ιδέα, ο θάνατος εξυψώνεται σε Αρετή.

Δεν πέθανες χαζούλη, θυσιάστηκες.

Έτσι λοιπόν, ο ανθρώπινος πόνος μπήκε στην μεζούρα. Τρείς το λάδι (που είναι και επίκαιρο τώρα που ετοιμάζεται κι επίσημα ο Πρωθυπουργός να γίνει μαυραγορίτης λαδέμπορας) τρείς το ξύδι και 18.000 οι νεκροί (σ.σ : μέχρι τον Νοέμβριο του 2021).

Είδες πόσο άσχημα ακούστηκε; Το ίδιο αλλά στο πιο μαζικό με τους 102 του Ματιού ή τους 63 της Ηλείας. Κάθε καταστροφή, με διαφορετική κυβέρνηση αλλά με την ίδια εργαλειοποίηση.

Α… η εργαλειοποίηση είναι η μαγική πολιτική λέξη των καιρών μας. Οτιδήποτε δεν μας αρέσει το καταγγέλλουμε ως εργαλειοποίηση του πόνου, των νεκρών, της καταστροφής. Οτιδήποτε μας αρέσει, ε τότε το εργαλειοποιούμε.

Σε κούρασε το repeat στην εργαλειοποίηση ε; Κι εμένα.

Ίσως να ήρθε η ώρα να αφήσουμε τους νεολογισμούς και να αποδώσουμε αληθινές ευθύνες.

Πολιτικές και γιατί όχι, ποινικές.