Να ψάχνεις να γράψεις κάτι θετικό, ευχάριστο, έστω προς τα εκεί, πριν το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Νοέμβρη και να μην βρίσκεις παρά το overdose λαμπακίων…

Η τραγωδία στο Κερατσίνι έγραψε άλλη μια Ύβρη στους Έλληνες, το κράτος τους, το ανθρώπινο γένος και ακύρωσε κάθε προσπάθεια να παλέψεις μπας και δεις την μητρόπολη με συμπάθεια.

Κι αν το άφηνες; Αν γινόσουν χάσκων δεινόσαυρος που βγαίνει σέλφι με τον κομήτη που θα δώσει τέλος στην πορεία ενός μίζερου είδους; Θα έχανε νομίζεις η Βενετιά βελόνι; Ο μητρικός πλανήτης θα αντιμετώπιζε το γεγονός με ανακούφιση ή έστω με την ίδια αδιαφορία που εσύ δεν ξέρεις πόσα μυρμηγκάκια έχεις τσαλαπατήσει κατά λάθος στη ζωή σου.

Άφησέ το λοιπόν.

Ασ’ το να φύγει, να πέσει, γίνε ο Καρυωτάκης της εποχής σου και πρωτοτύπησε χαζεύοντας αυτήν την εποχή κι όχι το σαρκίο σου στο απονενοημένο διάβημα.

Γιατί αυτή η συντελειακή παρακμή του ανθρώπινου είδους, που μόνο οι ποιητές και οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας προφήτεψαν, θα χρειαστεί κάποιον να την καταγράψει μπας και γλυτώσει ο επόμενος μεγαλονοικάρης του πλανήτη  από την κατάντια μας.