Κάποια στιγμή μουλιάζεις… Από τη βροχή ή την υγρασία, είναι αδιάφορο. Μουλιάζεις.

Το εύκρατο κλίμα έχει ανατραπεί από τις διαρκείς, αμετανόητες αμαρτίες της μητρόπολης. Κάθε ξεκίνημα, κάθε βδομάδας, ένα μούδιασμα στον αυχένα.

Ο τρόμος των λογαριασμών, των αυξήσεων στις τιμές της αγοράς και των μειώσεων στις απαιτήσεις για κάτι καλύτερο.

Βρέχει στην φτωχογειτονιά, έγραψε ο Λειβαδίτης, μελοποίησε ο Θεοδωράκης, το είπαν ο Μπιθικώτσης κι ο Μητροπάνος αλλά πλέον η φτωχογειτονιά απλώθηκε παντού, έγινε το γκέτο των πλεμπαίων και το ειρωνικό σχόλιο του Άδωνη.

Βρέχει όλο και πιο πολύ, ακόμη και τις λιακάδες, το τηλέφωνο χτυπάει μόνο από εισπρακτικές, δικηγορικές, απατεώνες και αργυραμοιβούς. Πόσο γρήγορος είσαι στην απόρριψη και το μπλοκάρισμα επικίνδυνων αριθμών; Σου χαλάνε την μέρα; Γκαραντί.

Κάποια στιγμή μουλιάζεις και δε σε νοιάζει αν είναι η επώνυμη κακοκαιρία ή απλά η κακή σου μοίρα σε μορφή σαλονικιώτικης πάχνης. Κι αν έχει μείνει κάτι στεγνό, προφύλαξέ το από τους γερολαδάδες και τους τηλετσολιάδες.

Αυτό, το κάτι στεγνό και στιβαρό, μπορεί κάποια στιγμή να σε σώσει.