Μετά από μεγάλη καθυστέρηση εξαιτίας της πανδημίας αποφασίστηκε, τελικά, να κυκλοφορήσει μέσω της streaming πλατφόρμας. Η ταινία, που αποτελεί την τελευταία παραγωγή της 20th Century Fox πριν την αποκτήσει η Disney, βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Έι Τζέι Φιν, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός υπό τον τίτλο «Η Γυναίκα στο Παράθυρο» και αγαπήθηκε από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό.

Ο θεατής παρακολουθεί –σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του χιτσκοκικού «Σιωπηλού μάρτυρα», όπως έγραψαν πολλοί- την καθημερινότητα της αγοραφοβικής ψυχιάτρου Άννα Φοξ, η οποία ζει μόνη της, απομονωμένη, περνώντας τις μέρες της όπως τις περνούν οι περισσότεροι στις χολιγουντιανές ταινίες: βλέποντας παλιό σινεμά, πίνοντας άφθονο κρασί και κατασκοπεύοντας τους γείτονες από το παράθυρο. Τα πράγματα ανατρέπονται όταν στο απέναντι σπίτι μετακομίζει η οικογένεια Ράσελ και η Άννα, στεκόμενη μπροστά στο παράθυρο, βλέπει κάτι που δεν θα έπρεπε, το οποίο και θα σταθεί μοιραίο για την εξέλιξη της υπόθεσης.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βλέπουμε τους Έιμι Άνταμς, Γκάρι Όλντμαν, Τζούλιαν Μουρ και Τζένιφερ Τζέισον Λι. Το λαμπερό καστ είναι αυτό που τελικά σε πείθει. Διαβάζεις για Όλντμαν και Μουρ και θυμάσαι πως είχαν συμπράξει και  στο Hannibal, που φέτος κλείνει 20 χρόνια στην ιστορία, αλλά όχι, ας μην επιτρέψει κανείς στον εαυτό του να παρασυρθεί και να αναπτύξει περισσότερες φιλοδοξίες για μια αντίστοιχη εμπειρία. Δυστυχώς ακόμα και οι λιγοστές επαφές μεταξύ των χαρακτήρων δεν φαίνεται να έχουν δέσει όπως θα έπρεπε – για την ακρίβεια, δεν υπάρχει και πολλή επικοινωνία μεταξύ τους.

Η Έιμι Άνταμς είναι αυτή που με περηφάνεια τραβάει το σχοινί στην εξέλιξη της πλοκής, ωστόσο ακροβατεί κι εκείνη κάπως επικίνδυνα προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ της οικειοθελούς ακηδίας και της υπερβολικής ειλικρίνειας του ρόλου της, ενώ ταυτόχρονα όλοι οι υπόλοιποι πασχίζουν κάπως άβολα να φανούν πειστικοί ως πιθανοί ύποπτοι. Οι χαρακτήρες δεν μπορούν να διαχειριστούν τα γεγονότα με επιτυχία – ακόμα και η αγοραφοβία του χαρακτήρα της Άνταμς, ενώ θα μπορούσε να απογειώσει λειτουργικά την ψυχολογική διάσταση του φιλμ, αξιοποιήθηκε εντελώς επίπεδα, μόνο και μόνο προκειμένου να δοθεί περισσότερη δραματικότητα.

Κατά συνέπεια, δεν λειτουργεί καθόλου αρμονικά όλο αυτό, αφού η αρχική ιδέα δεν ωριμάζει όπως θά ‘πρεπε. Όσο σαγηνευτικό κι αν είναι το όλο set-up, ο συμπαθητικός αισθητικός ρυθμός, το γεμάτο αίγλη στιλ με την ζηλευτή χρωματική παλέτα δεν καταφέρνουν να διασώσουν το σενάριο που, αν και διορθώθηκε εξαιτίας του πρώτου απογοητευτικού cut, κάνει την ταινία να μοιάζει χαώδης. Ο σκηνοθέτης Τζο Ράιτ, που μας έχει δώσει σκηνοθετικά διαμάντια όπως η «Εξιλέωση» και η «Άννα Καρένινα», προσπαθεί να εξευμενίσει την φυγοπονία του με τεχνάσματα, όπως στη σκηνή που βλέπουμε την πρωταγωνίστρια να παρακολουθεί την ταινία «Σιωπηλός Μάρτυρας», του Χίτσκοκ, με την οποία οι παραλληλίες είναι πολλές.

Νομίζω, τέλος, πως βασικό συστατικό για να έχει απήχηση μια ταινία στο κοινό είναι, φυσικά, η ταύτιση με τους χαρακτήρες. Και για να επιτευχθούν οι όποιες αρνητικές ή θετικές ταυτίσεις, σεναριογράφος και σκηνοθέτης οφείλουν να επιμείνουν στην εξέλιξη των χαρακτήρων. Όταν δεν έχεις εξέλιξη, αλλά εστιάζεις στη «δύναμη» των γεγονότων με έναν τρόπο εκνευριστικά στοιχειώδη (τα οποία γεγονότα ο θεατής τα παρακολουθεί απλά για να το κάνει και όχι για να του υπαινιχθούν το οτιδήποτε), το μόνο που πετυχαίνεις είναι να βγάλεις μια άνευρη ταινία που πνίγει τους «ίδιους» τους ηθοποιούς της.

Το αισιόδοξο από αυτή την προβολή είναι πως, αφού κατάφερε η Άνταμς να ανοίξει την πόρτα και να βγει από το σπίτι της, τώρα μας δίνεται ένας παραπάνω λόγος να κάνουμε κι εμείς το ίδιο.

Δείτε το trailer: