Θυμάμαι ακόμα εκείνο το πρώτο τηλεφώνημα με την Τζεφ, λίγες μέρες μετά την λήξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είχε κάνει και η φίλη μου η Κορνηλία τις απαραίτητες συστάσεις, αλλά δεν περίμενα ότι μέσα σε ελάχιστα λεπτά, θα ξεχάσω δουλειές και συνεντεύξεις και θα συζητούσα για τις μέρες στην πόλη και για το πόσο μου είχαν (και έχουν) λείψει τα ταξίδια. 

Μας υποδέχτηκε στο σπίτι της και τις ώρες που περάσαμε εκεί, η συζήτηση που κάναμε θύμιζε εκείνες που κάνεις κάτι ωραία ζεστά βράδια του χειμώνα, μόνο που υπήρχε και η παρουσία ενός μικροφώνου παρά δίπλα, χωρίς αυτό να μας ενοχλεί ιδιαίτερα. 

Ας επικρατήσει η λογική, να βγάλουμε επιτέλους την εκκλησία από την πολιτική και να σταματήσει η υποχρεωτική θητεία για τους άντρες στον στρατό

Μου αρέσει να τοποθετώ (ταραντινικά) την ζωή σε διάφορα chapters, οπότε γυρίζω τον χρόνο πίσω στο τέλος εκείνης της σεζόν στην Κόρινθο, όταν η Τζεφ έφυγε από εκείνο το μέρος… ή μάλλον, όπως λέει και η ίδια, απέδρασε. 

«Είμαι τυχερή που απέδρασα, που έχω αυτό το βίωμα και τα κατάφερα γιατί είμαι σε μια ηλικία που ότι ήταν να πάθω το’χω πάθει, θωρακίζεις και χτίζεις μία άμυνα και είχα την τύχη να έχω αυτήν την πορεία. Πολλά άτομα δεν είχαν την ίδια τύχη που είχα εγώ, όπως η Ζάκι, η Δήμητρα της Λέσβου και δεν είναι στους προνομιούχους ανθρώπους για να πουν ότι τα κατάφεραν». 

Η Τζεφ μπορεί να βρήκε το κλειδί προς την ελευθερία, αλλά υπάρχει αρκετός κόσμος εκεί έξω που παραμένει κλειδωμένος στην ντουλάπα. 

«Η ντουλάπα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτήν την χώρα. Δεν έχει καταφέρει πολύς κόσμος να σπάσει την ντουλάπα και να βγει έξω. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να  “στηρίζουν” την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα αλλά στην πραγματικότητα αυτό που έχουν κάνει είναι μια πιο… ευρύχωρη ντουλάπα. Ας επικρατήσει η λογική, να βγάλουμε επιτέλους την εκκλησία από την πολιτική και να σταματήσει η υποχρεωτική θητεία για τους άντρες στον στρατό. Μας επιβάλλεται θεσμικά να  κατακερματίζουμε τις ψυχές μας. Να μην επιτρέψουμε σε αυτή την μιλιταριστική,  εκκλησιαστική και συντηρητική κοινωνία να καταπιέσει την ευαισθησία και την τρυφερότητα που έχει ένα παιδί ομοφυλόφιλο, ένα παιδί τρανστζέντερ και οποιοσδήποτε αγνός άνθρωπος. Είναι τόσο όμορφο και σημαντικό όλοι οι άνθρωποι να έχουμε επαφή». 

Στη Zackie στην οποία δεν νομίζω να της έδωσε κάποιος ούτε ένα ευρώ όσο ήταν εν ζωή, αλλά όλοι προσπάθησαν να καπηλευτούν τον θάνατο της

Η ζωή είναι μικρή και όταν δεν την ζεις όπως θέλεις, μικραίνει ακόμα πιο πολύ. Ειδικά όταν αποφασίζουν για’ σένα, χωρίς εσένα. 

«Να κάνουμε πράγματα με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης η οποία ξεπερνά το μάρκετινγκ και τις ανάγκες της κατανάλωσης. Το να προσεγγίζουμε αυτά τα θέματα με αίσθημα κοινωνικής ευθύνης πέρα από το τι θα βγάλω εγώ από αυτό, έχει κατά ένα μεγάλο μερίδιο μια αποστολή κοινωνικού έργου το οποίο με ενδιαφέρει, γιατί η ζωή είναι μικρή και αυτό το έργο το παίρνω πολύ σοβαρά. Θέλω και φαντάζομαι ένα κόσμο νέο και θαρραλέο» 

Ζούμε σε μια κοινωνία, πατριαρχική, ακόμα και αν μερικοί δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Ξεκινάει από το σπίτι και παίρνει τρομακτικές προεκτάσεις και φυσικά, διαλύει και τους ίδιους τους άντρες.  

«Στην τέχνη επικρατεί εντελώς η πατριαρχία. Με τις γυναίκες των προέδρων που διοικούν ιδρύματα και οργανισμούς, δεν μπορώ να συνεργαστώ, ούτε και να τις εμπιστευτώ παρόλο που αυτές είναι οι τράπεζες που θα πληρώσουν και θα επιχορηγήσουν projects ενός καλλιτέχνη όπως είμαι εγώ, όπως είναι η Zackie στην οποία δεν νομίζω να της έδωσε κάποιος ούτε ένα ευρώ όσο ήταν εν ζωή, αλλά όλοι προσπάθησαν να καπηλευτούν τον θάνατο της.

Με την Αφροδίτη από την Στέγη, προσπάθησα να μιλήσω μαζί της, αλλά δε θέλω να ασχοληθώ, είναι σε μια θέση εξουσίας χωρίς να είναι σε θέση να ηγηθεί. Έχω δει πολλές γυναίκες σε αυτές τις θέσεις και δεν είναι καθόλου αλληλέγγυες μεταξύ γυναικών. Στη στέγη που έκανα μίτινγκ για το βιβλίο δεν συνεργαστήκαμε, δεν τους εμπιστεύτηκα, δεν με εμπιστεύτηκαν, είχαμε μια αναντιστοιχία αξιών. Η απάντηση που πήρα από αυτούς ήταν "μην το βγάλεις το βιβλίο σου, σου μιλάω σαν μπαμπάς" (το γνωστό mansplaining). Δεν είχαμε αποκτήσει τέτοια οικειότητα αλλά αυτή ήταν η επίσημη απάντηση που πήρα από το ίδρυμα Ωνάση. Δεν έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις μετά από αυτό αλλά δεν πάυει να με λυπεί αυτο το φαινόμενο αμετροέπειας. Καλά να’ ναι, όπου να’ναι, μακριά και αγαπημένοι».

Ρώτησε ποτέ κανείς τον πρωθυπουργό να απαντήσει εάν γνωρίζει τον Δ. Λιγνάδη προσωπικά;

Στην θέση που υπήρξε κάποτε ως Υπουργός Πολιτισμού η Μελίνα Μερκούρη, βρίσκεται σήμερα η Λίνα Μενδώνη. 

«Η κ. Μενδώνη είναι δυστυχώς, η υπουργός Πολιτισμού, κατά την προσωπική ταπεινή μου άποψη. Μιλάω ως πολίτης και ως υπερασπίστρια των θυμάτων στη γνωστή υπόθεση. Να σας εξηγήσω γιατί λέω δυστυχώς. Πρώτον και κύριον, γιατί έδωσε εξουσία στον κακοποιητή μου. Είναι συνυπεύθυνη για ένα θέμα που με αφορά άμεσα.
Πιστεύω θα έπρεπε ο πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης να ζητήσει την παραίτηση της κυρίας Λινας Μενδώνη, εφόσον δεν την υπέβαλε η ίδια μόνη της τον Φεβρουάριο. Ποιοι και πως μπαίνουν σε θέσεις εξουσίας είναι το ερώτημα εδώ. Πού μπαίνει το όριο της υποκριτικής τέχνης; Background check, διαγωνισμοί, συνεντεύξεις εργασίας, qualifications. Πρόκειται για σοβαρή επιλογή προσώπου για υπουργός Πολιτισμού; Όπως λέει η ίδια, η λέξη υπουργός, σημαίνει ο άνθρωπος υπό του έργου. Μάθαμε πως η Μενδώνη διόρισε τον Δημήτρη Λιγνάδη χωρίς διαγωνισμό και το πήρε πάνω της ως δίκη της προσωπική επιλογή. 

Η Μενδώνη πριν γίνει υπουργός ήταν επί σειρά ετών γενική γραμματέας του υπουργείου, επαγγελματίας γραφειοκράτης. Όλα δείχνουν πως τον Λιγνάδη το είχε αποφασίσει εκείνη να τον κάνει καλλιτεχνικό διευθυντή πριν καν γίνουν κυβέρνηση. Ο Λιγνάδης έλεγε σε συνέντευξη του στην Εφ.Συν (πριν αναλάβει η Μενδώνη) ότι δεν πρέπει να γίνει διαγωνισμός για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού κι ότι πρέπει να γίνει απευθείας ανάθεση. Λίγους μήνες μετά η Μενδώνη τον διόρισε, χωρίς διαγωνισμό βέβαια. Ήταν προσωπική της επιλογή. Τέλος, για τα qualifications της Μενδώνης στον πολιτισμό να σας παραπέμψω σε συνέντευξη που δόθηκε στη Σάσα Σταμάτη. Τη ρώτησαν μεταξύ άλλων, ποιες ήταν οι αγαπημένες της κινηματογραφικές ταινίες. Συγκεκριμένα, η κα. Μενδώνη απάντησε: "Μ’ αρέσει ο ελληνικός κινηματογράφος. 'Τζένη Τζένη', 'Μια Τρελή-Τρελή Σαραντάρα', 'Δεσποινίς Ετών 39', 'Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο', 'Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια' και άλλες πολλές. Ο καλός, παλιός ελληνικός κινηματογράφος είναι ο αγαπημένος μου". Πως ξέχασαν να μας πουν και το "ξύλο βγήκε από το παράδεισο" δηλαδή». 

«Γιατί τώρα;» - Τι έλεγε το 2017 ο σημερινός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρης Λιγνάδης, για τη σεξουαλική παρενόχληση

Προφανώς δεν συγχωρώ το φάουλ με τον Λιγνάδη και δεν μπορώ να δω με ποιον τρόπο η πολιτική της κυρίας Μενδώνη προωθεί και ενσωματώνει τις σύγχρονες τάσεις που πρέπει να χαρακτηρίζουν μια πολιτική για τον πολιτισμό σήμερα. Γι’ αυτό λέω δυστυχώς. Γιατί δυστυχώς αυτό μας πάει όχι 200 αλλά 300 χρόνια πίσω!

Μιλάμε τόση ώρα ομως για την Μενδώνη και αναλύουμε αυτό που όλοι βλέπουμε και σκεφτόμαστε, τους λόγους δηλαδή που δεν θα έπρεπε να είναι εκείνη σε αυτή την θέση. Εξετάσαμε ομως γιατι τελικά επέλεξαν εκείνη να βρίσκεται σε αυτην την θέση; Ποιους εξυπηρετεί; Η ιστορία έδειξε πως ο Δ.Λ. ξεκάθαρα είναι ένας από αυτούς που εποφελείθηκαν. Καταλαβαίνω λοιπόν γιατί ξεκίνησε το κίνημα #μενδώνηπαραιτησου και γιατί ακόμη ζητούν να παραιτηθεί. Ζητούν ανάληψη ευθυνών από τη κυβέρνηση για την υπόθεση. 

Ποιός την έψησε να ασκήσει πολιτική «φίλων» και «δικών της παιδιών»; Ρώτησε ποτέ κανείς τον πρωθυπουργό να απαντήσει εάν γνωρίζει τον Δ. Λιγνάδη προσωπικά;»

Ο σπουδαίος Ντέσμοντ Τούτου, δεν μένει πια εδώ αλλά πέρα από το σημαντικό του έργο, άφησε πίσω του για παρακαταθήκη και κάτι λόγια σαν και αυτά.

«Αν δεν παίρνεις θέση απέναντι στην αδικία, έχεις επιλέξει την πλευρά του καταπιεστή».

Η Τζεφ Μοντάνα παίρνει θέση επειδή ξέρει ότι μόνο με αυτό τον τρόπο, αυτός ο κόσμος που κατοικούμε, ίσως αλλάξει τελικά. Και την ευχαριστώ πολύ για αυτό. 

Φωτογραφίες: ALEX KARIPIDIS (58)