Με ενημερώνουν πως μπορώ να καθίσω στο λόμπι και να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα. Είναι γαμάτοι ρε φίλε. Είναι επιτελικοί, αλήθεια

Έτσι, αυτές τις ιστορίες θα τις γράφουμε και θα τις δημοσιεύουμε, μέχρι να καταλάβουμε όλοι ότι αυτό που συνέβη θα μπορούσε να μην είχε συμβεί αν υπήρχε κυβερνητικός σχεδιασμός και ότι για ότι χειρότερο δε συνέβη τα εύσημα παίρνει πάλι ο απλός κόσμος. Οι φαντάροι, οι εργάτες, οι πολίτες, οι διανομείς που έκαναν ακόμα και τον τροχονόμο. Γιατί μόνο αυτοί ήταν εκεί. Από το πρωί της 25ης Ιανουαρίου μέχρι και το μεσημέρι της 26ης.
Τελεία και παύλα.

Ο Γ.Μ. περιγράφει: «Βρίσκομαι εγκλωβισμένος από τις 13.30 στο ύψος της Κάντζας. Είμαι από τους τυχερούς. Δεν έχω μαζί μου στο αμάξι, παιδιά ή ηλικιωμένους. Στο σπίτι η κατάσταση είναι ελεγχόμενη. Στη δουλειά όλα καλά. Και το σημαντικότερο, έχω δίπλα μου βενζινάδικο και καφετέρια. Πάω παίρνω τα απαραίτητα από το βενζινάδικο. Λέω τη βγάζω ακόμα δύο ώρες. Πιο δίπλα ένα γνωστό ακριβό ξενοδοχείο. Βλέπω κόσμο απ' έξω. Δεν πλησιάζω. Γυρίζω στο αμάξι και διαβάζω άρθρο που λέει πως στην κάθε έξοδο περιμένουν βαν της πυροσβεστικής να πάνε όσους θέλουν σε ξενοδοχείο. Στις 23.00 παίρνω την απόφαση να περπατήσω 1100 μέτρα. βρίσκω το βαν της πυροσβεστικής. Μου λένε να μπω μέσα. Θα μας πάνε στο ξενοδοχείο που ήταν δίπλα από το βενζινάδικο και την καφετέρια. Που στα 100 μέτρα ήταν το αμάξι μου ακινητοποιημένο! Μας βάζουν μέσα χωρίς κάποιο πιστοποιητικό, χαρτί, οτιδήποτε. Πάω στον γκισέ να ενημερώσω πως μόλις έφτασα με το βαν της πυροσβεστικής. Με ενημερώνουν πως μπορώ να καθίσω στο λόμπι και να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα. Είναι γαμάτοι ρε φίλε. Είναι επιτελικοί, αλήθεια».

Ο Γ.Μ. στη μία το μεσημέρι βρίσκεται σε μποτιλιάρισμα 3 χιλιόμετρα πριν το ΣΕΑ Μεσογείων. Λίγο αργότερα βρίσκεται πλήρως ακινητοποιημένος εκεί. 

Στις 9 της επόμενης ημέρας το πρωί, καθαρίζουν τη γέφυρα στο ΣΕΑ ώστε να δώσουν την επιλογή ανάστροφης προς Βάρης Κορωπίου-Ποσειδώνος. Όσοι ήταν μετά τη γέφυρα, στις 11 μπορούν να γυρίσουν. Να κάνουν δηλαδή αναστροφή, για λίγα μέτρα εντός της Αττικής οδού ανάποδα.

Ένα γκρέϊντερ – μάλλον του Δήμου- επιχειρεί από τις 9 εκεί γύρω.

Φαντάροι με φτυάρια προσπαθούν να κάνουν ότι μπορούν. Ρέο του στρατού έρχεται να ξεκολλήσει όσα αυτοκίνητα είχαν εγκλωβιστεί για τα καλά.

Οι άνθρωποι παρακαλούν να τους πάνε με αυτό σε σταθμό προαστιακού.

Μιλάνε με ανώτερο και λέει όχι. Μια κυρία τηλεφωνεί στην πυροσβεστική για να το κάνει. Της λένε ότι μπορούν σε μιάμιση ώρα. Έρχεται ένας αστυνόμος και τους λέει ότι θα καθαριστεί ο δρόμος μέχρι τότε και να πάμε στα αυτοκίνητά μας.

Ποιο σχέδιο; Δεν μπορούν να δέσουν ούτε τα κορδόνια τους. Ο κόσμος δεν είχε καμία προσδοκία για βοήθεια

Τον ρωτάμε αν εμφανίστηκε κάποιος ανώτερος σε αξίωμα.
«Καλό αστείο. Οι μόνοι που μας έδιναν ανατροφοδότηση ήταν υπάλληλοι της Αττικής Οδού. Ξεζουμισμένοι και άυπνοι. Ερχόντουσαν με τα πόδια. Είχαν κολλήσει και βανάκια της Αττικής. Τα ξεκόλλησε ο στρατός».

Θα μπορούσε να γίνει κάτι τη νύχτα, υπήρχε τρόπος; πρόσβαση αν υπήρχε θέληση; ή σχέδιο;
«Ποιο σχέδιο; Δεν μπορούν να δέσουν ούτε τα κορδόνια τους. Ο κόσμος δεν είχε καμία προσδοκία για βοήθεια. Περίμενε τον ήλιο, που πάλι καλά μας έκανε το χατίρι και βγήκε από τις 9 μέχρι τις 2».

Μήπως να απεγκλωβιζόμαστε σιγά - σιγά;

Τελικά το μόνο επιτελικό κράτος που υπάρχει είμαστε εμείς. Κι αυτό πρέπει να το κρατήσουμε

«Μετά από 24 ώρες ταλαιπωρίας έφτασα σπίτι. Κρατάω την αλληλεγγύη μεταξύ των ταλαίπωρων, μα πάντα με καλή θέληση και υπομονή ανθρώπων που έδιναν ο ένας στον άλλον δύναμη, νερό, φαγητό, βενζίνη. Που έσπρωχναν ο ένας του άλλου το αμάξι. Που μέσα στο κρύο έδιναν ρεύμα, με τα αμάξια τους να φιλιούνται. Τους φαντάρους που άνοιγαν το δρόμο με τις αρβύλες. Τους εργάτες δρόμου της Αττικής οδού που πήραν και ρόλο εμψυχωτή, συντονιστή, και αποσυμπιεστή της ταλαιπωρίας μας. Τους εργάτες του Δήμου Μεσογείων, με τα φτυάρια. Γιατί τελικά το μόνο επιτελικό κράτος που υπάρχει είμαστε εμείς. Κι αυτό πρέπει να το κρατήσουμε».