Όλοι εμείς που συζητάμε (ιδιωτικά ή δημοσίως) για το ζήτημα των οικογενειών μ’ ομόφυλους γονείς, ξεχνάμε το σημαντικό: ένας γονιός ήδη μπορεί να υιοθετήσει. Μπορεί, χωρίς φυσικά να υπάρχει κάποια έρευνα στις σεξουαλικές του προτιμήσεις (κι αν έχεις προς αυτό διαφωνίες, σκέψου τι πόρτα επικίνδυνη ανοίγεις). Ένας ομοφυλόφιλος λοιπόν, έχει δικαίωμα σήμερα να πάρει το παιδί, και να το μεγαλώσει μαζί με το σύντροφό του, να ‘ναι οικογένεια κανονική κι απλώς ο νόμος να τ' αρνείται. Ένα παιδί ν’ αναγνωρίζει δυο γονείς, μα ο ένας μόνο να 'χει δικαίωμα να παίρνει τους βαθμούς και να βρεθεί ως κηδεμόνας στο νοσοκομείο. Ανούσια ταλαιπωρία κι άδικη μεταχείριση τους δεύτερου συντρόφου, που στο φινάλε κι αυτός τα ίδια πρόσφερε: αγάπη κι αφοσίωση. Πολύ απλά λοιπόν: Κάθε εναντίωση στην τεκνοθεσία απ’ τα ομόφυλα ζευγάρια, θάβει απλώς στην άμμο το κεφάλι της κοινωνίας. Και μια κοινωνία στρουθοκάμηλος, είναι γνωστό, ποτέ της δεν κατάφερε να πετάξει.