“Επιτέλους τιμωρία” θα έλεγε κάποιος.

Είναι μια πληθώρα υπόπτων. Μια σεσημασμένη ομάδα γνωστών-αγνώστων της αοριστίας. Όλοι το κάνουμε: πάντα, στη συζήτηση για ένα (παρολίγον ή τετελεσμένο) έγκλημα, κάπως τελικά θα καθίσουμε στο σκαμνί κάτι μεγάλο, ανθρωπομορφικό μα καθόλου συγκεκριμένο. Ο καπιταλισμός, η μοίρα, η χώρα, το κράτος, οι θεσμοί, τα συμφέροντα… Φυσικά, το πιο συνηθισμένο, το πιο αγαπημένο μου, το πιο αόριστο απ’ όλα: το σύστημα.

Οι ευρωεκλογές είναι μια μεγάλη ευκαιρία να καταδικαστεί η κυβερνητική πολιτική, η συντηρητική στροφή της Ε.Ε. και η άνοδος της ακροδεξιάς.

Είναι κοινή πεποίθηση, απλώς κυκλοφορεί σε διάφορα στόματα με διάφορες λέξεις. Οι θεσμικοί το λένε χαλαρή ψήφο, οι δημοσιογράφοι ευκαιρία για συμπεράσματα, οι δημοσκόποι θεσμοθετημένη δημοσκόπηση, τα καφενεία “ωχ μωρέ, δεν μας χέζεις με τους πουθενάδες…”. Πάντως όλοι το ‘χουν τούμπανο: οι Ευρωεκλογές είναι σχεδόν ανέκδοτο. Και μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση τις έχει για καμάρι, φανερό αλλά κούφιο.