Αυτό είναι το παλάτι σου
Ο Γιώργος Αποστόλου βρίσκεται στο (α)κατάλληλο σημείο, την (α)κατάλληλη στιγμή. Μια στιγμή, που ίσως να ήταν καταδικασμένη να μείνει μακριά απ' το φως. Κάθε μέρα, μια μικρή ιστορία και μία φωτογραφία από την Αθήνα και άλλες πόλεις ή τόπους της Ελλάδας.
H μητρόπολη δεν είναι μόνο άσπρη-μαύρη.
Στα καλύτερά της, παλέτα-ουράνιο τόξο, στα χειρότερα αποχρώσεις του γκρίζου.
Τα όρια της μητρόπολης πάλι, είναι ξεκάθαρα και ναι, μην το φοβάσαι, ταξικά. Είναι η διαφορά μεταξύ του πανάκριβου κουφώματος από αλόη αλουμίνιου και γυαλιού και του ξεδοντιασμένου, ξεβαμμένου ξύλινου παντζουριού.
Το ξήλωμα της γειτονιάς ήταν προαπαιτούμενο για να κάνουν κουμάντο συμμορίες ναρκέμπορων, παιδεραστών και ναζί. Όταν υπάρχει γειτονιά, υπάρχει και κοινωνία και κοινωνία, συχνά, σημαίνει ενότητα.
Πρώτος όροφος με κακοχυμμένα τσιμεντένια σκαλοπάτια, ξεχασμένες μπογιές στον ακάλυπτο, απότιστα συντρίμια φυτών στο ετοιμόρροπο μπαλκονάκι που κάποτε έπλεκε η γιαγιά. Δεν είναι παγίδα νοσταλγίας. Είναι κοινωνικό πείραμα που πέτυχε.
Απλά, όταν κρύβεσαι τρομοκρατημένος πίσω από αυτά τα σκουριασμένα κάγκελα πρέπει να εκπαιδευτείς όχι να τα σενιάρεις, όχι να ξεφύγεις από αυτά, αλλά να τα αγαπήσεις. Να τα υπερασπιστείς αντικρύζοντάς τα σαν παλάτι και καταφύγιο.
Θα μπορούσες έστω να τους περάσεις μια στρώση αστάρι.
Για αρχή…
