Δεν είναι απλά πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, Κούλης εις αεί, Μωυσής ελέω Πέτσα και καλύτερο βιογραφικό της χώρας, χάριν της νεοφιλελεύθερης ανάγκης να επανέλθει στην εξουσία, μας σηκώνει μόνος του το μεσαίο δάχτυλο.

Είναι και πως ένα ολόκληρο μιντιακό, πολιτικό και κολαούζικο σύστημα -συστημικά και συστηματικά- όχι μόνο δεν το αποκρύπτει αυτό το δάχτυλο, αλλά αντιθέτως. Το εκθειάζει και το κανονικοποιεί.

Για δύο λόγους:

Πρώτον, γιατί όλη αυτή η ενασχόληση του κοινού με το που πήγε ο κρατικοδίαιτος happy traveler, δρα ως παραπέτασμα καπνού για την νεοφιλελεύθερη ατζέντα που περνάει όσο ο Κούλης αράζει στην κάθε του ξαπλώστρα.

Και δεύτερον γιατί στο τέλος της ημέρας ο εγχώριος νεοφιλελεύθερος, ο ντόπιος νοικοκυραίος και ο, ασχέτως ηλικίας, αντί-αριστερός μπάρμπας, αυτόν ακριβώς τον ηγέτη οραματίζονται.

Έναν "ηγέτη" τόσο "υψηλού επιπέδου" που ακόμα και αν ο κόσμος καίγεται, οι φλόγες δεν τον αγγίζουν.

Δεν τον αγγίζουν γιατί δεν είναι τόσο σημαντικές όσο αυτός.
Δεν φτάνουν τόσο ψηλά.
Δεν φτάνουν έναν Μητσοτακη.
Δεν φτάνουν το Χαρβαρντ.
Δεν φτάνουν τους άριστους.

Και αν πέρα από το όνομα, ο Μητσοτάκης στην ουσία ούτε την ανώτερη μόρφωση που διαφημίζει έχει, ούτε και την ουσιαστική –αν υπάρχει- αριστεία έχει, δεν πειράζει.
Ακόμα καλύτερα.

Γιατί αυτό σημαίνει πως ό,τι έχει ψευδώς συσχετισθεί με τον Μητσοτάκη, ίσως κάποτε συσχετισθεί με όσους τον υποστηρίζουν.
Και για αυτό συνεχίζουν να τον υποστηρίζουν.
Γιατί τους βολεύει.
Γιατί πιστεύουν πως, ίσως, κάτι θα κερδίσουν.

Το βέβαιο όμως είναι πως ήδη έχουν κερδίσει κάτι: Ένα τεράστιο υψωμένο μεσαίο δάχτυλο από τον πρωθυπουργό και όσους, λίγους, πραγματικά κερδίζουν.

Στις φωτογραφίες ίσως φαίνεται ωραίο.
Από κοντά, σίγουρα θα τους πονέσει.