Δεν υπήρχαν ηθοποιοί, σκηνοθεσίες, σενάρια. Ήταν όλα αλήθεια. Με ονόματα, κανονικά. Τα ονόματα που έδινε ο σεναριογράφος.

Είχε πάθει τέτοια σύγχιση, που αν έβλεπε τον ίδιο ηθοποιό σε άλλη ταινία ή σειρά, αναρωτιόταν βροντόφωνα «τι δουλειά έχει ο τάδε (με το τηλεοπτικό του όνομα) εδώ;». Ή «αφού έχει πεθάνει, πώς γίνεται να είναι ζωντανός ξανά; Ζει δηλαδή;». Όλοι της λέγαμε «έργο είναι βρε θεία, ψέματα, ηθοποιοί είναι», αλλά αυτή εξακολουθούσε να κοιτάζει με απορία την οθόνη, λέγοντας «μνήσθητί μου Κύριε».

Δεν μου είχε περάσει τότε απ´ το μυαλό ότι η "θεία" δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση, αλλά εν τέλει εκπροσωπούσε μια τεράστια μερίδα των συμπολιτών μου στην Ελλάδα, όπου πίστευαν μέχρις εσχάτων αυτή την τηλεοπτική "αλήθεια" ως πραγματική. Μια "αλήθεια", πολύ πιο δυνατή από την μίζερη, ζοφερή ή ανύπαρκτη δική τους. 

Εκείνοι που ταυτίζονται με τους χαρακτήρες, που ζουν μέσα από αυτούς. Γεύονται τις ηρωικές στιγμές τους, σαν να είναι δικές τους ή σα να μπορούν να τις μιμηθούν και οι ίδιοι αν χρειαστεί.

Άλλοι πίστευαν σε αυτό που παρουσιαζόταν ως αληθινό στις ταινίες, άλλοι στις σειρές, άλλοι στα δελτία ειδήσεων. Αλλά πίστευαν.

Τα χρόνια πέρασαν, η "θεία" έφυγε απ´ τη ζωή. Εξαιτίας αυτής μου της εμπειρίας, έβλεπα γύρω μου και άλλους που ζούσαν αυτή την εικονική πραγματικότητα: φίλοι που φορούσαν τα γυαλιά του Τομ Κρουζ ή το μπουφάν του από το Top Gun δηλώνοντας έτσι ευθαρσώς την ευθεία γραμμή που ένωνε τον κινηματογραφικό χαρακτήρα με τους ίδιους, άσχετα αν στο Στρατό φερ´ ειπείν δεν έδειξαν κανένα παρόμοιο σθένος και απλά μυξόκλαιγαν στους λοχαγούς τους για μια άδεια επειδή «πέθανε η γιαγιά τους».

Μετά ήρθε το Facebook και τα smart phones, η τηλεόραση της "θείας" μου μοιράστηκε παντού, σε εκατομμύρια χέρια και οι πρωταγωνιστές στο γυαλί, ήμασταν πια οι ίδιοι.

Σε εκείνο το σημείο ολοκληρώθηκε το κακό: Άπειροι χρήστες, έφτιαξαν προφίλ του εαυτού τους κατά το πώς το επιθυμούσαν, ακόμα και αν δεν είχε καμία (μα καμία) σχέση με τον τρόπο ζωής τους. Έφτιαξαν τον δικό τους «ήρωα στο γυαλί». Τον ιδανικό, που όλως τυχαίως έμοιαζε (στο μυαλό τους) με τον ήρωά τους. Δεν ξέρω πώς ονομάζεται κοινωνιολογικά ή ιατρικά αυτό το φαινόμενο. Ας μας πουν οι ειδικοί. Πλέον όμως έχουν κατακλύσει τα πάντα. Είναι χιλιάδες επί χιλιάδων και δεν ζουν απλά ανάμεσά μας. Εμείς ζούμε ανάμεσά τους.

Με το ψέμα αυτό που βάφτισαν "αλήθεια", άλλοι φορούν νυχθημερόν γραβάτες και κοστούμια και το παίζουν μεγαλοστελέχη ενώ είναι κυρ Παντελήδες. Άλλοι φορούν Ray Ban με καθρέφτες και σμίγουν διαρκώς "θυμωμένα" τα φρύδια τους για να μοιάζουν με μάτσο μπάτσους τύπου «Πολύ Σκληρός Για Να Πεθάνει», ενώ είναι απλώς παρασιτοκλαρινογαμπροί. Άλλες φτιάχνουν τα νύχια και τα μαλλιά τους τύπου Καρντάσιαν, αλλά κάπου εκεί αρχίζει και τελειώνει και ο μικροαστισμός τους. Στο φαίνεσθαι. Δεν είναι ούτε Golden Boys, ούτε Ράμπο, ούτε Καρντάσιαν, το στοίχημά τους είναι απλώς να μοιάζουν.

Όλοι αυτοί έχουν αναγάγει την εικόνα σε θρησκεία. Όχι μόνο τη δική τους, αλλά φυσικά και των άλλων.

Έτσι διαβάζουμε για τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, τον πιλότο που δολοφόνησε την σύζυγό του μπροστά στο βρέφος τους ότι «δεν του φαινόταν».
Δεν φαινόταν ότι ήταν γυναικοκτόνος. Ορίστε και το facebook-πειστήριο:

«Μοιάζει» με "ψυχασθενή δολοφόνο"; Όχι βέβαια. Μοιάζει με τον ιδεώδη γαμπρό. Παραδέξου το.

Αυτός εδώ; «Μοιάζει» για κατηγορούμενο για βιασμό κατα συρροή, ακόμα και ανήλικων;

Όχι βέβαια. Παραδέξου το.

Γιατί δεν μοιάζουν;

Μα επειδή οι στερεοτυπικοί χαρακτήρες των κινηματογραφικών ταινιών που τυπώθηκαν σε εκατομμύρια επί εκατομμυρίων καρέ και εντυπώθηκαν σε εκατομμύρια εγκεφάλους παγκοσμίως, είναι άλλοι, είναι αλλιώς. 

Ο ψυχασθενής γυναικοκτόνος “πρέπει” να έχει μοχθηρό ύφος, να εμφανίζεται ξαφνικά στα σκοτεινά όταν η γυναίκα του κλείνει το ψυγείο, να έχει ανακατεμένα μαλλιά. 

Ο παιδόφιλος βιαστής “πρέπει” να μοιάζει με κτήνος. Δεν ασχολείται με την Τέχνη, ούτε ζει μια μποέμικη ζωή, όντας διάσημος ανάμεσα σε διάσημους. Είναι βρόμικος και στο περιθώριο της ζωής. Όχι Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Επανέρχομαι λοιπόν σε αυτόν τον άκρατο πιθηκισμό γύρω μας και καταλήγω: Όλοι αυτοί υπάρχουν, οπότε φυσικά, ψηφίζουν. Και ψηφίζουν ακριβώς με τον τρόπο που ο Πρωθυπουργός αποκάλυψε όταν είπε: «Με ενδιαφέρει η επικοινωνία και όχι ουσία». Και επειδή ποτέ δεν έσπευσε να το διορθώσει (ούτε εκείνη τη στιγμή, ούτε αργότερα, ούτε ποτέ), το εκλαμβάνω όπως ειπώθηκε: Δεν νοιάζει ποιος είσαι. Νοιάζει ποιος φαίνεται ότι είσαι.

Μοιάζει ο άλλος με Πρωθυπουργό, έτσι όπως έχει αποτυπωθεί στα έργα; Άρα κάνει για Πρωθυπουργός και τον ψηφίζω. Τώρα αν είναι κλέφτης, κρατικοδίαιτος, δεν προασπίζεται κανένα δικαίωμά μου κ.λπ., ε, αυτά είναι λεπτομέρειες. Θυμίζω ότι επί 4,5 χρόνια, χιλιάδες συμπολίτες μας συζητούσαν ότι «ο Τσίπρας δεν φοράει γραβάτα». Δεν έκριναν το έργο που έκανε ή δεν έκανε, τα οφέλη που είχαν ως πολίτες ή που δεν είχαν, όχι, απλώς δεν “έμοιαζε” με Πρωθυπουργό. Αυτό ένοιαζε μόνο.

Όλοι αυτοί μας έχουν φέρει στο σημείο που βλέπετε, εναγκαλισμένοι, όλοι άρρωστοί, από την ίδια κοινωνική αρρώστια, αυτή του πιθηκισμού. Αυτή της εικονικής παραγματικότητας.

Αυτή της «θείας» μου. Μια ολόκληρη κοινωνία άρρωστη, πλανημένη, υποκριτική. Ένα λαμπερό, photoshopαρισμένο, φιλτραρισμένο, μασκερεμένο φριχτό τέρας.

Γι αυτό αναγνωρίζουν τον πυροσβέστη-ήρωα πιο γρήγορα και πιο καίρια από μια οργανωμένη πυροσβεστική υπηρεσία που προστατεύει και εκπαιδεύει τα μέλη της. 

Γιατί ο “ήρωας” συνοδεύεται από μια γρήγορη, γκλάμουρ εικόνα (ακόμα και αν είναι παρμένη από video game ή από thumbnail ταινίας), ενώ το δεύτερο συμβαίνει αργά, με οργανωτικότητα, σχέδιο, με υπομονή, επιμονή, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φαμφάρες. 

Όλα όσα δηλαδή δεν γίνεται να είναι αποτυπωμένα στις οθόνες.

Η "θεία" μου δεν πέθανε ποτέ. Ή ακόμα και αν πέθανε, επέστρεψε να μας εκδικηθεί. Να εκδικηθεί όλους όσοι την κοροϊδεύαμε πως «έργο είναι, ψέματα, ηθοποιοί». ‘Ολους όσοι εννοούμε τα όσα κάνουμε, ζούμε ακριβώς όπως αποτυπώνουμε στα σόσιαλ μίντιά μας, όλους όσοι είμαστε αφτιασίδωτα εμείς. Στη ζωή μας, στην εργασία μας, στις παρέες μας.

Η "θεία" μου νίκησε. Η "θεία" μου νικάει και θα νικάει πάντα. Και στο πέρασμά της καιγόμαστε, πεινάμε, ξεσπιτωνόμαστε, ξεγελιόμαστε, υποφέρουμε, γονατίζουμε στα αλήθεια. Αλλά όχι στη δική της ψεύτικη "αλήθεια". Εκεί δεν φαινόμαστε καν.

Θερμή λοιπόν παράκληση: Μην γίνεις σαν τη "θεία" μου.