Οι εργάτριες, οι οποίες συχνά ήταν κάτω των δέκα ετών, εργάζονταν περίπου 12 με 14 ώρες την ημέρα και πληρώνονταν το μισό μεροκάματο από το αντίστοιχο των ανδρών.

Παγκοσμίως, παρότι η αρχή της «Ίσης Αμοιβής Για Ίση Εργασία» θεσμοθετήθηκε το 1957, το χάσμα αμοιβών -το οποίο πήρε το όνομα «Gender Pay Gap»- μεταξύ των δύο φύλων εξακολουθεί να είναι πεισματικά ευρύ, με ελάχιστες βελτιώσεις τα τελευταία χρόνια. 

Τι εννοούμε με αυτόν τον όρο;

Το Gender Pay Gap αποτελεί ένα φαινόμενο που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και μία από τις πιο "επίμονες" μορφές σεξισμού, ενώ αφορά κυρίως τη σύγκριση του ποσού που αμείβεται μια γυναίκα για την ίδια εργασία σε σχέση με τον άνδρα συνάδελφό της, αλλά και την άνιση εκπροσώπηση των δύο φύλων στο εργασιακό περιβάλλον.

Το χάσμα αμοιβών μεταξύ αντρών και γυναικών διαφέρει σημαντικά από χώρα σε χώρα ανά την ΕΕ, με τη μέση διαφορά των αμοιβών μεταξύ των φύλων στην ΕΕ να ανέρχεται στο 14.1% το 2019, σύμφωνα με την Eurostat. Η Εσθονία κατέχει το μεγαλύτερο ποσοστό με 21.7%, ενώ το Λουξεμβούργο το μικρότερο με 1.3%.

Για την Ελλάδα, το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 10.4%.

Γιατί υπάρχουν μισθολογικές διακρίσεις;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να θεωρηθούν υπαίτιοι για αυτό το φαινόμενο. Οι πατριαρχικές αντιλήψεις, τα διπλά στερεότυπα που υπάρχουν στην κοινωνία και τα γενικότερα φαινόμενα σεξισμού που αντιμετωπίζει μια γυναίκα στη ζωή της, την αποτρέπουν από το να απολαμβάνει ίσες ευκαιρίες και επαγγελματικά δικαιώματα.

Σε εκείνη αναθέτονται σημαντικά άμισθα καθήκοντα, όπως το νοικοκυριό και η φροντίδα των παιδιών σε μεγαλύτερη κλίμακα απ’ ότι οι άνδρες, ενώ η προσωρινή και μερική απασχόληση τείνουν να προτιμούνται.

Παρακινούνται να επιλέγουν επαγγέλματα που ταιριάζουν περισσότερο στη "φύση" της γυναίκας -όπως νοσηλεύτρια, δασκάλα κ.λπ.- με αποτέλεσμα να υπάρχει υποεκπροσώπηση στον χώρο των STEM, όπου είναι και μερικά από τα πιο υψηλόμισθα επαγγέλματα. 

Οι ικανότητες και οι δεξιότητες των γυναικών συχνά υποτιμούνται, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να επιλέγουν παρόμοιες, ίσως κατώτερες θέσεις εργασίας και έτσι να αμείβονται λιγότερο. 

Είναι η σκληρή αλήθεια ότι ένας εργοδότης δεν θα επιλέξει εύκολα μια γυναίκα απέναντι σε έναν άνδρα, φοβούμενος, και με το πρόσχημα ότι, ο γάμος και η οικογένεια θα μπουν εμπόδιο στη δουλειά της, στον χρόνο της και στη συγκέντρωση της. 

Ακόμη, θέσεις διοίκησης και εποπτείας καταλαμβάνονται κυρίως από άνδρες, καθώς, για τους παραπάνω λόγους, παίρνουν προαγωγή πιο συχνά από τις γυναίκες και ως εκ τούτου αμείβονται καλύτερα. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και σε θέσεις εξουσίας, στα κοινοβούλια και στα δικαστήρια.

Ο δρόμος προς την αλλαγή είναι μακρύς, αλλά αναγκαίος

Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, θα χρειαστούν 257 χρόνια για να εξισωθούν οικονομικά οι γυναίκες και οι άνδρες.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες, υιοθετώντας ψήφισμα υπέρ της μισθολογικής ισότητας και η Κομισιόν πρότεινε, μεταξύ άλλων, την επιβολή προστίμων σε εταιρείες που κάνουν μισθολογικές διακρίσεις.

Όμως είναι αμφίβολο αν αρκούν μόνο αυτά. Για να μπορέσει να γίνει ουσιαστική αλλαγή, χρειάζεται να αλλάξει ολόκληρη η νοοτροπία.

Πρέπει να εκμεταλλευτούμε πόρους, να προωθήσουμε ουσιαστικά τη γυναικεία ηγεσία και επιχειρηματικότητα, καθώς και να προβάλλουμε θετικά πρότυπα για τα κορίτσια σε πεδία όπως η τεχνολογία, τα μαθηματικά και οι φυσικές επιστήμες, βεβαιώνοντας ότι λαμβάνουν ίσες ευκαιρίες εκπαίδευσης και εργασίας.

Πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε για το μισθολογικό χάσμα και να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να σπάσουμε το "γυάλινο ταβάνι" που κρατά τις γυναίκες μακριά από την ισότητα.

Μόνο έτσι, με πολλή επιμονή και υπομονή, θα αρχίσουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα που ορίζονται για εμάς.