Πάρα πολλά έχουν γραφτεί και έχουν λεχθεί όλο αυτό το διάστημα υπέρ και κατά της «υποχρεωτικότητας» του εμβολιασμού και για το δικαίωμα του καθενός από εμάς να αποφασίζει ελεύθερα για τον εαυτό του.

Για μένα προσωπικά, όπως υποθέτω και για πολλούς άλλους, δεν ήταν εύκολο -και δεν είναι ακόμα- να εκφράσω μια υπεύθυνη και ξεκάθαρη θέση για ένα τέτοιο ζήτημα, στο οποίο συγκρούεται η αντικειμενική αναγκαιότητα να ξεπεραστεί η πανδημία -και ο εμβολιασμός, θέλοντας και μη, αποτελεί αυτή τη στιγμή το μοναδικό εργαλείο- με την ανάγκη υπεράσπισης του δικαιώματος όλων μας να αποφασίζουμε ελεύθερα για τις ζωές μας.

Τη δική μου επιλογή να εμβολιαστώ καθόρισαν δύο σημαντικοί -όπως έκρινα εγώ- παράγοντες: από τη μία, αποφάσισα να εμπιστευτώ την ιατρική κοινότητα που το συνιστά -χωρίς την εμπιστοσύνη αυτή θεωρώ ότι δεν πάμε ως κοινωνία μακριά- και, από την άλλη, ένιωσα την υποχρέωση να συμβάλω στη γενική προσπάθεια για να το ξεπεράσουμε όλο αυτό συνολικά ως κοινωνία.

Αν και εμβολιασμένος, παραμένω ωστόσο ιδιαίτερα προσεκτικός στην κριτική μου απέναντι σε όσους από φόβο ή δυσπιστία εξακολουθούν να μη θέλουν να κάνουν το εμβόλιο.

Τους καταλαβαίνω, θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι κι εγώ ένας από αυτούς, αν ανήκα σε μια πιο ευπαθή ηλικιακά ομάδα ή αν τυχόν δυσκολευόμουν να ξεπεράσω φοβίες μου που ίσως σχετίζονται με το θέμα. Κατανοώ επίσης όλους αυτούς που παραμένουν σκεπτικοί στον εμβολιασμό εξαιτίας του αλλοπρόσαλλου τρόπου με τον οποίο χειρίστηκε η κυβέρνηση την πανδημία δύο χρόνια τώρα και δυσκολεύονται να την εμπιστευτούν.

Απέναντι στους "Σερβετάληδες" αυτού του κόσμου, όμως, -και βγάζω εκτός τη δεδομένη αξιοσύνη του ως ηθοποιού- που κάνουν «σημαία» της πίστης τους στον Θεό την άρνηση στον εμβολιασμό, αντιδρώντας ειδικά μάλιστα στον διαχωρισμό μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων και κλείνοντας την ίδια στιγμή τα μάτια στους πάσης φύσεως διαχωρισμούς -βάσει του φύλου, της εθνικότητας, του σεξουαλικού προσανατολισμού, της θρησκευτικής πίστης ή και της μη πίστης- που πρεσβεύει σήμερα η Εκκλησία, δεν έχω ανάλογη κατανόηση.

Σε τέτοιες περιπτώσεις αρνητών - «Ανθρώπων του Θεού» που διακηρύττουν ότι αντιστέκονται στον διαχωρισμό των ανθρώπων, γεννιέται εύλογα στο μυαλό μου η απορία:

Πώς και δεν δυσκολεύονται να αποτελούν ταυτόχρονα μέλη μιας Εκκλησίας που -παραβιάζοντας την ίδια τη διδασκαλία αγάπης και ανεκτικότητας, που αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης- εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να διαχωρίζει τους ανθρώπους -και να μην αναγνωρίζει ίσα δικαιώματα- σε άντρες και γυναίκες, Έλληνες και αλλοδαπούς, πιστούς και άπιστους, βαπτισμένους και αβάπτιστους, «ενάρετους» και «κολάσιμους» βάσει της οικογενειακής τους κατάστασης, των πεποιθήσεών τους ή της σεξουαλικής τους ταυτότητας;

Σε περιπτώσεις όπως αυτές, πολύ φοβάμαι πως η υποκρισία περισσεύει.

Και πάει καλά όταν μόνος σου τα λες και μόνος σου τα πιστεύεις, αλλά όταν οι αποφάσεις σου επηρεάζουν και τη μοίρα και των συναδέλφων σου, όπως στην περίπτωση του «Ρινόκερου» και των ηθοποιών του που έμειναν άνεργοι, προτού ως Άρης Σερβετάλης σηκώσεις το ηθικό σου «λάβαρο» κόντρα στον διαχωρισμό των ανθρώπων, όφειλες πρώτα να εξαντλήσεις κάθε πιθανότητα συνεννόησης μαζί τους και να εξετάσεις σοβαρά οποιαδήποτε περίπτωση παράτασης -κάτι που προτάθηκε εξάλλου από τη συγκεκριμένη παραγωγή-, σεβόμενος και το δικό τους δικαίωμα, σε τόσο δύσκολους καιρούς, να αποφασίζουν οι ίδιοι για την τύχη τους.